Κάθε δολοφόνος
κάθε βιαστής
ήταν κάποτε παιδί
-Ευτυχία
Η αποφυγή της αλήθειας μου έως τώρα, με κρατούσε δέσμιο σε μια συμπεριφορά αλλόκοτη.
Αναρωτιόμουν:
«γιατί ονομάζω αγάπη, αυτόν που με παραμελεί, δεν με παρατηρεί, δεν ενδιαφέρεται, δεν φροντίζει, δεν υποστηρίζει, έχει πάθος για άλλα μα όχι για μένα ;
Αγάπη …αυτόν που δεν με ακούει, δε με βλέπει με τα μάτια της ψυχής του, που μόνο κατηγορεί ή κρίνει ή νουθετεί, ή αδιαφορεί ;»
Ένα τεράστιο ΓΙΑΤΙ σφηνωμένο σε κάθε γωνιά του μυαλού να παραφυλά, να πληγώνει, να θυμώνει μα απάντηση καμιά να μην παίρνει.
Γιατί;
Γιατί ήταν η άρνησή μου να θυμηθώ το τότε, τα μικράτα μου, τον τρόμο, τη βία, την απουσία, την εγκατάλειψη, το στρίμωγμα σε αλλουνού τα ρούχα, τα παπούτσια, το βουβό παράπονο…
Η άρνηση λόγω της διανοητικής αντίστασής μου, με καθήλωσε σε έναν κόσμο γύρω που δεν ήθελα, μα δεν ήξερα πώς να εγκαταλείψω και γιατί!
Πάλι ένα γιατί να με ταλανίζει μα κι αυτό στραπατσαρισμένο, από χείλη στρεβλά, πολλές φορές αηδιαστικά κι άλλες μισητά …
«Γιατί κλαις; Γιατί δεν τρως; Γιατί τρως; Γιατί μιλάς; Γιατί δε μιλάς; Γιατί δε διαβάζεις; Γιατί δεν κοιμάσαι; Γιατί κοιμάσαι; Γιατί …γιατί… γιατί ;»
Κι όμως τώρα τί άλλαξε ;
Πώς κατάφερα να απωθήσω την απώθηση, να αρνηθώ την άρνηση και να ανοιχτώ στο παρελθόν ;
Κοίταξα το μικρό μέσα μου, που ποτέ δεν εγκατέλειψα και του επέτρεψα με τα απλά του λόγια να μου διηγηθεί την παιδική μου ηλικία, όπως κανείς δεν θα την έλεγε γιατί ήταν ο μόνος μάρτυράς μας.
Του επέτρεψα να με κοιτάξει με τα παιδικά του μάτια, τα μελαγχολικά και με τα τρυφερά του χέρια να μ’ αγγίξει, γλυκά.
Ήσυχα!
Γιατί ;
Γιατί ήθελα να μάθω με κάθε τίμημα την αλήθεια μου, όσο φοβιστική κι αν ήταν, ήταν η δική μου αλήθεια.
Και τότε, μόνο τότε,
βρήκα κι ένα πρόσωπο απέναντι,
που «το γουστάρω» ψέλλισα
και χάρηκα και τρόμαξα,
μα ήξερα πως εκεί θα ήταν
το μέρος της αλήθειας μου
και ο έρωτας της αναζήτησής μου.
Απέναντι!
Και πέρασα το πέρασμα …
ΠΑΝέτοιμος
ΥΓ.1: Με άφατη αγάπη γραμμένο με το χέρι σου, Μικρό μου, που οδηγούσε το δικό μου, στις συλλαβές και λέξεις σου.
ΕΥτυχής
ΥΓ.2 : Η κληρονομιά της μιας γενιάς στην άλλη!
Η ανθρώπινη σκληρή, σαδιστική, καταστροφική συμπεριφορά είναι αποτέλεσμα διδαχής κατά την παιδική ηλικία κι όχι έμφυτη και αυτό κάποια στιγμή ο κόσμος θα το κατανοήσει και δεν θα αντιστέκεται και έτσι δεν θα αρνείται την «άσχημη αλήθεια».
Το «έγκλημα να είσαι παιδί» και το παιδί αυτό κτίζει τη φυλακή του για να πληρώσει, μέσα στον παιδικό του πόνο, την ποινή του και αργότερα μέσα στον κόσμο, σχεδιάζει έναν συνεχή πόλεμο με φανταστικούς εχθρούς, όπως τότε μικρό είχε φανταστικούς φίλους! Κι όσο πιο πονηρό και οκνηρό, τόσο πιο ευρηματικό, καταστροφικό και βίαιο θα γίνει στον κόσμο τούτο. Μακιαβέλι!
Κι όμως «Οὒτοι συνέχθειν, ἀλλά συμφιλεῖν ἔφυν» δηλαδή «δεν γεννήθηκα για να συμμερίζομαι το μίσος μα την αγάπη» είπε ο Σοφοκλής δια στόματος Αντιγόνης. Ποια κληρονομιά τελικά απ’ όλες θ’ αφήσουμε Μικρά μου;
