Η λέξη πατρίδα είναι βαριά∙ κουβαλάει μνήμες, ανθρώπους, γη, ιστορία, αίμα και όνειρα. Είναι το χώμα που μας γέννησε, η γλώσσα που μιλάμε, οι ήχοι και οι μυρωδιές που μας θυμίζουν ποιοι είμαστε. Είναι οι άνθρωποι που μοιραζόμαστε μαζί τους την ίδια θάλασσα, τον ίδιο ουρανό, το ίδιο παρελθόν.
Δεν είναι απλώς ένας τόπος γεωγραφικός, αλλά ένας ιστός μνήμης, ιστορίας και συναισθημάτων.
Αγαπώ την πατρίδα μου βαθιά – όχι γιατί είναι τέλεια, αλλά γιατί είναι δική μου. Και την υπερασπίζομαι με θέρμη όταν κάποιοι «ξένοι» μάς θυμίζουν τα κακώς κείμενα της φυλής μας. Γιατί εδώ έμαθα να στέκομαι, να αγαπώ, να πονώ, να ελπίζω. Γιατί μέσα από τα τοπία της και τις φωνές της, τα καλά και τα κακά της διαμορφώθηκε η ψυχή μου.
Είμαι περήφανη για το ένδοξο παρελθόν μας. Αγαπώ το δύσκολο παρόν μας -με τα κουσούρια και τις γκρίνιες μας- και ανησυχώ για το αβέβαιο μέλλον μας κυρίως λόγω της υπογεννητικότητας. Συγκινούμαι – ακόμη- με τον Εθνικό μας Ύμνο και θεωρώ τη σημαία μας σύμβολο ιερό.
Κι όμως, μέσα σε αυτή την αγάπη υπάρχει και μια σκιά. Νιώθω, καμιά φορά, ξένη ανάμεσα σε ένα πλήθος που φωνάζει το όνομά της δυνατά, μα συχνά το κάνει από φόβο και όχι από αγάπη. Αντί για σεβασμό, βλέπω άμυνες. Αντί για περηφάνια που εμπνέει επαφή και άνοιγμα, βλέπω περηφάνια που χτίζει τείχη. Νιώθω ξένη μέσα σε ένα πλήθος που αφήνει τον φόβο να υπαγορεύει την αγάπη του.
Για μένα, πατρίδα δεν είναι η χώρα που φοβάται το ξένο∙ είναι εκείνη που μπορεί να το αγκαλιάσει χωρίς να χάσει τον εαυτό της. Δεν είναι η γη που υψώνει σημαίες πάνω από τους ανθρώπους, αλλά εκείνη που τους ενώνει κάτω από έναν κοινό ουρανό. Δεν είναι η φωνή που φωνάζει πιο δυνατά, αλλά η καρδιά που ακούει πιο βαθιά. Η δική μου πατρίδα είναι ο τόπος όπου μπορώ να είμαι ο εαυτός μου, αλλά και ο τόπος που με καλεί να γίνω καλύτερος άνθρωπος.
Αγαπώ την πατρίδα μου γιατί θέλω να τη δω να γίνεται καλύτερη∙ πιο δίκαιη, πιο ανοιχτή, πιο ανθρώπινη. Και ίσως εκεί κρύβεται το παράδοξο της αγάπης προς την πατρίδα: να την αγαπάς τόσο, ώστε να μη φοβάσαι να της πεις την αλήθεια.
Γιατί η πραγματική πατρίδα δεν χρειάζεται λατρεία – χρειάζεται συνείδηση. Δεν χρειάζεται τείχη – χρειάζεται ψυχές που δεν φοβούνται να κοιτάξουν τον κόσμο στα μάτια.
Παρόλα αυτά, η αγάπη μου παραμένει ακλόνητη. Επειδή η δική μου πατρίδα είναι μια ιδέα όσο και ένας τόπος. Είναι η ελπίδα ότι μπορούμε να χτίσουμε μια κοινωνία όπου η αγάπη για τη γη μας δεν θα είναι ποτέ άλλοθι για τη μισαλλοδοξία, και όπου η εθνική υπερηφάνεια θα είναι συνώνυμη με την ανθρωπιά και τον ανοιχτό ορίζοντα.
Μέχρι τότε, ίσως νιώθω λίγο μόνη. Αλλά πιστεύω ακράδαντα ότι η αληθινή πατρίδα είναι αυτό το κοινό όραμα για έναν τόπο όπου όλοι, ανεξάρτητα από πού έρχονται, μπορούν να νιώσουν ασφαλείς και σεβαστοί. Και για αυτό το όραμα, αξίζει κανείς να παλέψει.
Και αν νιώθω λίγο ξένη ανάμεσα στους δικούς μου, είναι γιατί πιστεύω πως η αγάπη για την πατρίδα δεν είναι να μένεις στάσιμη σε αυτήν, αλλά να την βοηθάς να μεγαλώσει.
