Μεγάλωσα σε μια γενιά που, αν κάναμε παιδιά, τα κάναμε μικρές. Μανούλες στα 18, στα 20, στα 25, πριν βγούμε καλά – καλά από το αυγό μας, παίρναμε παραμάσχαλα κι ένα μικρό αυγουλάκι και παλεύαμε να μεγαλώσουμε παρέα. Η υπόθεση «συνεπιμέλεια» περιοριζόταν στην περίπου υποχρεωτική, λόγω νέας τάξης πραγμάτων τότε, παρουσία κάθιδρων, λιωμένων από άγχος και φόβο μελλοντικών μπαμπάδων στις αίθουσες τοκετών. Έμπαιναν μέσα έντρομοι, λίγο φαιδροί με τη στολή του χειρουργείου κι έπρεπε να κρατούν το χέρι μιας γυναίκας που ήδη από το διάδρομο άκουγε τις άλλες επίτοκες να ουρλιάζουν, «αν σου ξανακάτσω Λευτέρη, φτύσε με!». Αρχαία σάτιρα σε σκηνοθεσία splatter.
Και μετά, αν το ζευγάρι είχε γύρω του απλωμένο δίχτυ μιας παραδοσιακής οικογένειας, κάτι γινόταν. Από κάπου θα ξεφύτρωνε ο μάγος του χωριού, με τη μορφή γιαγιάς, παππού, θειάδων, νονών και ξαδελφιών, να απορροφήσει τους κραδασμούς των μαθητευόμενων γονιών – να φέρει ένα πιάτο φαΐ για το κουρασμένο ζευγάρι – να βγάλει βόλτα το μωρό μήπως κοιμηθεί λίγο η μητέρα, να το κουνήσει για να μην κλαίει. Ευτυχία – και θυμός. Για τα ατελείωτα ξενύχτια, τον άλλοτε ροχαλίζοντα και άλλοτε απόντα μπαμπά, αλλά και για το γλυκό αυγουλάκι που είχε φτάσει στον πλανήτη χωρίς εγχειρίδιο χρήσης.
Αν πάλι το ζευγάρι ήταν μόνο του, λιγότερη ευτυχία, περισσότερος θυμός. Για την έλλειψη στήριξης, τις διαψευσμένες προσδοκίες, τη μοναξιά, την άγνοια, τους φόβους, τον άλλοτε ροχαλίζοντα και άλλοτε απόντα μπαμπά, την κούραση, την απουσία ανεμελιάς…
Και, στο μεταξύ, το αυγουλάκι μεγάλωνε με γεωμετρικά αυξανόμενες απαιτήσεις: όχι μόνο φαΐ, νερό και παιχνίδι στις κούνιες, αλλά σχολείο, παιδεία, διαμόρφωση χαρακτήρα, καθοδήγηση, προστασία.
Ε, και; θα αναρωτηθείτε. Τι άλλαξε σε σχέση με τις προηγούμενες γενιές και σήμερα παρακολουθούμε τα αυγουλάκια μας, πριν καν βγουν από το δικό τους αυγό, να καταλήγουν συχνά σαν ματωμένες ομελέτες; Κι όμως. Μεγάλωσε η μοναξιά και μαζί της οι φόβοι. Μεσολάβησε ο εγκλεισμός, πληγώθηκε η κοινή λογική, απειλήθηκε η ζωή.
Διαλύθηκαν οικογένειες, ιδεολογίες, ιεραρχίες, αλλού θυμώνουμε κι αλλού ξεσπάμε – ολόκληρα κατεβατά μπορούμε να γράφουμε – αλλά θα περάσει καιρός μέχρι, οι κοινωνικοί επιστήμονες του αύριο να μπορέσουν να εξηγήσουν τι ακριβώς έχει συμβεί και κλαίμε τα βράδια, παρακολουθώντας τα δελτία ειδήσεων.
Όταν, ωστόσο, ακούμε τις περιγραφές της φρίκης, τις φρικαλεότητες της βίας, πώς να μην σκεφτούμε ότι μιλάμε πάντα για αυγουλάκια, που το τσόφλι τους είναι ακόμα εύθραυστο κι ας παριστάνει το φτιαγμένο από ατσάλι. Καλά κάνουν οι ειδικοί και μελετούν το φαινόμενο, παίρνουν μέτρα, προσπαθούν να προστατεύσουν το κοινό κοτέτσι. Μέχρι να βγάλουν όμως τα πολύτιμα συμπεράσματά τους και να εκδώσουν αποτελεσματικές συνταγές, ας επιστρέψουμε νοερά στην εποχή που τα αυγά ήμασταν εμείς κι ας προσπαθήσουμε να προσφέρουμε στο δικό μας, μικρό κοτέτσι, αυτά που από την πρώτη μέρα της ζωής μας διεκδικούσαμε:
Σημασία, αγάπη με όρια, αλλά χωρίς όρους, τροφή για την ψυχή, παρηγοριά στον φόβο, στήριξη για το άγνωστο. Κι ας αντιμετωπίσουμε τα αυγουλάκια μας με απέραντη, έμπρακτη, «παρούσα», δημιουργική προσοχή, σαν να πατάμε πάνω σε αληθινά αυγά…
