82 χρονών. Δραστήριος, ακούραστος, καλλιεργεί, τρέχει, συντονίζει, από μέρος σε μέρος.
30 χρονών. Συνεχώς κουρασμένη, εξαντλημένη, δεν μπορεί άλλο, γκρινιάζει, βαριέται, δεν κάνει τίποτα για αυτήν.
Κάνεις σκι. Σου λένε το σκι δεν έχει ηλικία. Βλέπεις 70άρα να κάνει σλάλομ χίλιες φορές καλύτερα από εσένα.
Διαβάζεις είδηση για τροχαίο. Ένας «γέρος» θερίζει. Ένας νέος μεθυσμένος; Κρίμα νέο παιδί.
Μαρινέλλα όταν λιποθύμησε live στο Ηρώδειο. Πόσοι πέσανε να τη «φάνε» κυριολεκτικά που είχε το «θράσος» στην ηλικία της να βγαίνει live και τραγουδάει; Εννοείται κάτι θα πάθαινε…άρα δεν θα τη λυπηθώ…
Κανείς δεν είπε: «Μπράβο που ακόμα τολμά και δημιουργεί.»
Η κοινωνία μας είναι έτοιμη να επικροτήσει τη νεότητα ακόμα κι αν αποτυγχάνει και να καταδικάσει το γήρας ακόμα κι αν μεγαλουργεί.
Τα ίδια γεγονότα, διαφορετικές ερμηνείες, γιατί η ηλικία μάς προκαταλαμβάνει. Ασυνείδητα ή συνειδητά, φορτώνουμε στους ανθρώπους ρόλους με βάση την ηλικία, όχι την πραγματική τους κατάσταση.
Τελικά τι ισχύει;
Όλα σχετικά ή πραγματικά υπάρχει κάτι βιολογικό που σταματάει κάποιους ανθρώπους;
Υπάρχει, ναι/σχετικά. Το σώμα αλλάζει με την ηλικία. Η φθορά είναι δεδομένη – αλλά δεν είναι απόλυτη. Και σίγουρα δεν έρχεται την ίδια στιγμή και με τον ίδιο τρόπο για όλους.
Αυτό που δεν λέμε όμως αρκετά, είναι το εξής:
Το μυαλό γερνάει συχνά πιο γρήγορα από το σώμα. Και όταν γεράσει το μυαλό, γερνάει και η διάθεση.
Δεν είναι μόνο θέμα φυσικής κατάστασης. Είναι θέμα αντίληψης. Είναι θέμα σκοπού. Και ο σκοπός τελικά είναι ζωή.
