Για μένα τα Χριστούγεννα ξεκινούν τη στιγμή που ακούω στο ραδιόφωνο το Last Christmas και αρχίζουν οι χριστουγεννιάτικες ταινίες στο Netflix.
Κάπως έτσι με πλησίαζε πάντα η μαγεία τους. Σαν μια μικρή υπόσχεση πως κάτι όμορφο πλησιάζει.
Τα Χριστούγεννα είναι για μένα φως και ζεστασιά. Είναι τα λαμπάκια που τρεμοπαίζουν, οι μυρωδιές από μελομακάρονα και κουραμπιέδες που γεμίζουν το σπίτι.
Είναι τα γέλια γύρω από ένα τραπέζι. Είναι οι βόλτες στο κέντρο χωρίς προορισμό, μόνο για να χαζεύεις τις στολισμένες βιτρίνες και να νιώθεις παιδί.
Είναι τα δώρα – όχι τα ακριβά, αλλά αυτά που διαλέγεις με την καρδιά.
Είναι τα παγωμένα χέρια που ζεσταίνονται από έναν καφέ στο χέρι.
Είναι τα τραπεζώματα και οι ευχές – όχι οι τυπικές, αλλά οι άλλες, οι αληθινές.
Φέτος, όμως, όλα μοιάζουν διαφορετικά. Λίγο πιο θαμπά, σαν ξεθωριασμένα. Σαν κάτι να έχει αλλάξει.
Το πνεύμα των Χριστουγέννων, αυτό το αόρατο, γλυκό αεράκι που γεμίζει καρδιές και δρόμους, μοιάζει να έχει κρυφτεί.
Και η αλήθεια είναι πως η σημερινή εικόνα, τόσο εντός όσο και εκτός συνόρων, δεν αφήνει πολλά περιθώρια για μαγεία.
Έκανα μια βόλτα στο κέντρο της Αθήνας, μήπως ξυπνήσει κάτι μέσα μου.
Αλλά αντί για ζωντάνια είδα θλίψη. Η πόλη στολίστηκε, μα η λάμψη της μοιάζει χλωμή. Η κρίση, η ακρίβεια – ή ίσως κάτι βαθύτερο – έχει αφήσει το αποτύπωμά της.
Μαγαζιά κλειστά με λουκέτα, βιτρίνες μισοστολισμένες χωρίς ψυχή , πολλά μπαρ και εστιατόρια άδεια από κόσμο.
Οι περαστικοί λίγοι, βιαστικοί, με βλέμμα χαμένο — σαν να μην έχουν χώρο για γιορτή στην καθημερινή τους μάχη.
Μια πόλη κουρασμένη και «πολιορκημένη» από οργισμένους αγρότες.
Η μετακίνηση – ακόμη και μια απλή βόλτα για «χάζι» – είναι πλέον πονοκέφαλος, με ταξί και μέσα μαζικής μεταφοράς να δυσκολεύουν την καθημερινότητα.
Οι τιμές ψηλά, η διάθεση χαμηλά.
Πώς να χτίσεις Χριστούγεννα έτσι;
Και πέρα από τα σύνορα… η Ευρώπη ζει μέσα σε ένα σκοτάδι που φουσκώνει και σε έναν φόβο που δυναμώνει.
Οι άνεμοι του πολέμου σφυρίζουν δυνατά, θυμίζοντάς μας πόσο εύθραυστα είναι όλα και προειδοποιώντας ότι οι μέρες που έρχονται δεν θα είναι εύκολες.
Φέτος δεν στόλισα ακόμη. Δεν έχω διάθεση.
Ούτε ένα φωτάκι δεν άναψα.
Ούτε ψώνισα ρούχα γιορτινά. Και τα δώρα… ακόμη σε λίστες.
Σαν να περιμένω κάποιο σήμα για να ξεκινήσω.
Κι όμως, όσο κι αν δείχνουν όλα σκοτεινά, κάπου μέσα μου κάτι ψιθυρίζει πως η μαγεία δεν χάνεται τόσο εύκολα.
Ίσως να είναι απλώς κρυμμένη πίσω από όσα μας βαραίνουν.
Ίσως να χρειάζεται λίγο χώρο για να φανεί.
Το πνεύμα των Χριστουγέννων δεν είναι απλώς τα φώτα στους δρόμους.
Είναι η εσωτερική ανάγκη για ζεστασιά, ανθρωπιά και ελπίδα.
Ας προσπαθήσουμε να το δημιουργήσουμε, έστω και κόντρα στο ρεύμα, μέσα στο δικό μας σπίτι – μέχρι να καταφέρει να ξαναβγεί και έξω, στους δρόμους της πόλης μας.
Και πιστεύω προσωπικά πως αν βάλω έστω ένα στολίδι στη θέση του, αν ανάψω ένα μικρό φωτάκι στο σπίτι, αν πατήσω εκείνο το play και ακούσω το Last Christmas… τότε ίσως η καρδιά θυμηθεί πάλι πώς είναι να περιμένει με ανυπομονησία.
Ίσως το πνεύμα των Χριστουγέννων να είναι εδώ, δίπλα μας.
Αρκεί να το καλέσουμε ξανά.
Και να του αφήσουμε μια χαραμάδα φωτός για να μπει. ✨🎄
