Ξυπνάς και σηκώνεσαι χωρίς να σκεφτείς τίποτα.
Βάζεις καφέ, χαζεύεις το κινητό, λες μια κουβέντα με τον άνθρωπό σου, βάζεις φαγητό για τη γάτα/σκύλο και ντύνεσαι για να πας δουλειά.
Βαρετό ή απλά τέλειο;
Εξαρτάται σε ποιο εναλλακτικό πιστεύεις.
Π.χ. ξυπνάς δίπλα στο πιο ερωτικό και συναρπαστικό άτομο που έχεις γνωρίσει στη ζωή σου, και δεν ξέρεις τι σε περιμένει.
Ή χτυπάει το τηλέφωνο. Ξαφνικά. Μια ήσυχη Τετάρτη σαν μια οποιαδήποτε Τετάρτη.
Και αναποδογυρίζουν όλα.
Και τίποτα δεν είναι όπως νόμιζες.
Γιατί δεν καταλαβαίνουμε το μέγεθος της ασφάλειας παρά μόνο όταν την χάσουμε.
Την έχουμε κατηγορήσει τη ρουτίνα. Άπειρες φορές. Τη βαρεμάρα, το συνηθισμένο.
Γιατί ίσως νομίζουμε ότι πρέπει να ζήσουμε αλλιώς. Με μεγαλύτερο ενθουσιασμό;
Το μυαλό τρέχει μπροστά, στη μεγάλη ευκαιρία, στο ταξίδι που θα κάνεις, στον έρωτα που λες- θα σε λυτρώσει.
Οι μεγάλες όμως κορυφές της ζωής μας έχουν αξία μόνο επειδή υπάρχουν οι μικρές, ίδιες, επαναλαμβανόμενες πεδιάδες που τις χωρίζουν. Αν ζούσαμε μόνο εκρήξεις, θα κουραζόμασταν, θα καιγόμασταν.
Και δεν είμαι και σίγουρη πόσες ανατροπές αντέχουμε…
Μου έρχεται αυτή η φράση που λέει ο Jude Law στην ταινία Alfie… “It’s the problems that catch you unexpectedly on a quiet Wednesday afternoon that knock you sideways”.
Καλή είναι η κανονικότητα… Γιατί σου επιτρέπει άφοβα και το διαφορετικό.
