Είσαι λίγο μετά τα 50. Και πειθαρχία είναι κάτι που το φοράνε απάνω σου σαν στενό σακάκι.
Που σου θυμίζει πως αισθανόσουν όταν έκανες ησυχία εκείνα τα ζεστά καλοκαιρινά μεσημέρια για να κοιμηθούν οι γονείς.
«Α, εγώ δεν θέλω να καταπιέζομαι. Άσε με…»
Και νομίζεις ότι λόγω ηλικίας είσαι επιτέλους ελεύθερος να κάνεις ότι σου έρθει ρε παιδί μου χωρίς όρια, εξηγήσεις και εμπόδια.
Παράλληλα, κάποιοι ξυπνούν υποχρεωτικά στις 6 (και κάποιοι στις 5 το πρωί) πληρώνοντας για να μάθουν πως συνδέεται η υποχρεωτική πρωινή έγερση και συγκεκριμένη ρουτίνα με προσωπική ανάπτυξη, πλούτο κλπ.
Κάποιοι άλλοι παίρνουν την άσκηση πολύ σοβαρότερα απ’ ότι νεότεροι.
Ένα απλό τρέξιμο 2-3 φορές τη βδομάδα μετατρέπεται σε μια τεράστια προσπάθεια για να πάρουν μέρος σε μαραθώνιο. (Και κάποιοι κάνουν και καλούς χρόνους).
Κάποιοι εφαρμόζουν κανόνες συγκεκριμένης διατροφής, ανά μέρα, ανά ώρα με διαλείμματα με περιορισμούς με νηστείες.
Άλλοι κάνουν έναν υποχρεωτικό καθημερινό διαλογισμό. 10 λεπτά ησυχίας με επικέντρωση στην αναπνοή.
Κάπως η πειθαρχία μετατρέπεται σε μια νέα ηδονή. Σαν ένα νέο guilty pleasure. Όπου αισθάνεσαι παράλληλα ασφαλής αλλά και παγιδευμένος.
Ακούγεται κάπως παράδοξο γιατί η πειθαρχία και τα όρια ήταν σαν τιμωρία.
Φαίνεται όμως ότι σε έναν καινούριο κόσμο, τόσο απαιτητικό, τόσο γρήγορο που πολλές φορές σε εξαντλεί, η πειθαρχία τελικά είναι μια πράξη τρυφερότητας. Είναι cool.
Όχι γιατί «έτσι πρέπει», αλλά γιατί έτσι αγαπάς.
Και ξαφνικά η πειθαρχία δεν είναι τιμωρία. Είναι η τέχνη όχι του να ζεις λιγότερο, αλλά να αισθάνεσαι περισσότερο.
Είναι ελευθερία.
