Ανήμερα του Πάσχα φάγαμε με τα ξαδέρφια πολυαγαπημένων φίλων στο σπίτι τους, σε ένα αυθεντικά όμορφο χωριό στην πίσω πλευρά του Παρνασσού. Η οικοδέσποινα, στα 77 της, με εντυπωσίασε, όχι μόνο με την εμφάνισή της -ψηλή, καλοφτιαγμένη, αθλητική – αλλά και με τον δυναμισμό που ανέβλυζε από μέσα της. Κάποια στιγμή, κάποιος στην παρέα είπε ότι ήταν η πρώτη γυναίκα στο χωριό που οδήγησε αυτοκίνητο, πράγμα που είχε θεωρηθεί υπερβολικά προκλητικό για την εποχή. Ανεβοκατέβαινε τα βουνά μαζί με τα παιδιά της, την ώρα που ο άντρας της εργαζόταν, για να τα ενθαρρύνει να μάθουν σκι και να ανοίξουν τους ορίζοντές τους. Κι έκανε τις ίδιες διαδρομές που παραμένουν ενταγμένες στο ράλι Ακρόπολις, λόγω της δυσκολίας τους.
Είπα ‘ράλι’. Ο πατέρας μου ήταν ερασιτέχνης οδηγός αγώνων μαζί με ιστορικά ονόματα της εποχής. Μ’ έπαιρνε μαζί του και με τους φίλους του στις αναβάσεις στη Ριτσώνα και στο σιρκουΐ του Τατοΐου. Όταν τα άλλα κοριτσάκια έπαιζαν με κούκλες, το δικό μου αγαπημένο παιχνίδι ήταν να σαπουνίζω τις ζάντες και τα λάστιχα των αγωνιστικών αυτοκινήτων στο συνεργείο. Με έμαθε να οδηγώ πριν πάω στο Γυμνάσιο, τοποθετώντας ένα μαξιλαράκι στο κάθισμα του αυτοκινήτου για να φτάνω τα πεντάλ. Την ημέρα που έκλεισα τα 18 έδωσα εξετάσεις και πήρα το δίπλωμα, μόνη κοπέλα απέναντι σε 5 μαντραχαλάδες που απορρίφθηκαν όλοι. Κι ενώ μέχρι τότε ο πατέρας με άφηνε να παίρνω μόνη μου το αυτοκίνητο, όταν γύρισα στο σπίτι με το ροζ χαρτάκι – αποδεικτικό της οδηγικής μου… δεινότητας και του ζήτησα τα κλειδιά, απάντησε με ένα ξερό «όχι», συμπληρώνοντας πως τώρα πια δεν φοβόμουν κανέναν. Παρά τις διαμαρτυρίες μου, επί 2 μήνες ερχόταν μαζί μου όπου ήθελα να πάω για να παρακολουθεί πώς οδηγούσα.
Πολλές φορές στη συνέχεια σκέφτηκα πόσο καταπληκτικός δάσκαλος θα ήταν για ανθρώπους που θέλουν πραγματικά να μάθουν να οδηγούν σωστά. Όχι βέβαια σαν εκείνον, γνωστής σχολής οδηγών, που ανέχθηκε, ο μαθητής του, εντελώς αρχάριος στο τιμόνι -πράγμα που φαινόταν από τη δυσκολία που είχε ακόμη και για να στρίψει – να οδηγεί με το τσιγάρο στο χέρι και μετά να το πετάει αναμμένο έξω από το παράθυρο. Η συνέχεια αυτής της ιστορίας έχει όλα τα χαρακτηριστικά του κακού Έλληνα, που όχι μόνο δεν δέχεται ποτέ την ευθύνη για τα λάθη του, αλλά σου τραβάει και μια επίθεση, για να θυμάσαι πόσο σπουδαίο «σερνικό» είναι. Τέλος πάντων.
Πάντως εγώ, λάτρης επίσης της οδήγησης, πλήρωμα κάποτε σε αγωνιστικό αυτοκίνητο, σε ελληνικό ράλι, όταν επιστρέφω σπίτι μου και είναι βράδυ αργά και μπαίνω γρήγορα κάτω από τη γέφυρα του Σταυρού με το πόδι στο γκάζι γιατί ο δρόμος είναι ανοιχτός, σκέφτομαι τι μου έλεγε ο μπαμπάς μου και δεν το ξεχνώ – ούτε εγώ ούτε η κόρη μου ούτε -ελπίζω- τα εγγόνια μου αργότερα.
Δεν με νοιάζει, έλεγε, με πόσα χιλιόμετρα πας. Μου αρκεί, όταν κάθεσαι πίσω από το τιμόνι, να ξέρεις αν είσαι κουρασμένη, αν έχεις μόλις τσακωθεί με το φίλο σου, αν έχεις πιει μισό ποτηράκι. Μου αρκεί να ξέρεις το αυτοκίνητο που οδηγείς – αν ‘φοράει’ σωστά ελαστικά, αναρτήσεις, φρένα… Να σκέφτεσαι επίσης αν, ο δρόμος στον οποίο βρίσκεσαι, σου είναι εντελώς άγνωστος ή αν γνωρίζεις τις παγίδες του. Και, σε κάθε περίπτωση, θέλω να οδηγείς έτσι ώστε αν πεταχτεί μπροστά σου ένα παιδάκι πίσω από μια μπάλα να μην το χτυπήσεις.
Και είναι αυτή η σκέψη που με οδηγεί, τα βράδια, να απομακρύνω το πόδι μου από το γκάζι. Είναι όμως και κάτι άλλο που θα ήθελα να σου πω, πατέρα: ότι, εκτός από την κατάστασή μου, του αυτοκινήτου και του δρόμου, σήμερα πια οδηγώ έχοντας την επίγνωση ότι, μεγαλώνοντας, δεν έχω εκείνα τα οξύτατα αντανακλαστικά ούτε βλέπω σαν αϊτός.
Και όταν βάζω κάτω όλα τα προηγούμενα, σκέφτομαι ότι, όσο και αν μου λείψει η γοητεία του τιμονιού, θα έρθει μια μέρα -όχι πολύ μακρινή- που μόνη μου θα αποφασίσω ότι είναι καλύτερα να με πηγαίνουν άλλοι παρά να απειλώ την ασφάλεια ενός παιδιού που κυνηγάει τη μπάλα του.
