Editorial

Παραμύθι χωρίς Ηλικία

Δεν μπορώ να φανταστώ πιο στερημένο άνθρωπο από αυτόν που δεν άκουσε ούτε ένα παραμύθι στην παιδική του ηλικία. Ασιτία και αφυδάτωση, που κάπου μου φέρνει στο νου τον φρικτό υποσιτισμό και τη μεγάλη δίψα των απανταχού της οικουμένης μωρών που μας στοιχειώνουν από τα καθημερινά ρεπορτάζ.

Η γενιά μας ευτύχησε να έχει μεγαλώσει με τουλάχιστον έναν «εντεταλμένο παραμυθά» στο πολύ κοντινό μας περιβάλλον, δηλαδή κάποιον/κάποια πρόθυμο και διαθέσιμο για το παραμύθι για να φάμε τη σούπα μας, για να πάμε για ύπνο, για να ξεχαστούμε στο ζαλιστικό ταξίδι, για όταν ήμασταν άρρωστοι, για παρηγοριά στα κλάματα, για ξεκαρδιστικά γέλια, για …για…

Κι έμμεσο πλην σαφέστατο «για»: για να μάθουμε τα βασικά του κόσμου στον οποίο είχαμε έρθει: το καλό, το κακό, το δίκαιο, την αδικία, την αγάπη, τη φιλία, αλλά και την κακία και την εχθρότητα, τα σπουδαία ανθρώπινα κατορθώματα αλλά και τα μεγάλα κρίματα. Και κυρίως τις σταθερές αξίες.

Ξεκινήσαμε λοιπόν με ένα «καμβά» υπόστρωμα να φτιάχνουμε τη δική μας ιστορία.

Είμαστε όλοι καταρχήν, εν δυνάμει και, ως το τέλος, παραμυθάδες της δικής μας ιστορίας.

Απλώς ανάμεσα στο «μια φορά κι έναν καιρό» και το «ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα» μεσολαβούν κάτι χρόνια και πάρα, μα πάρα πολλές ιστορίες.

Ιστορίες που περνάνε στη ζωή μας σαν τρένα όπου ανεβοκατεβαίνουμε κατ’ επιλογήν (πάντα;) ιστορίες άλλων, παράλληλες, με τις οποίες δεν συναντηθήκαμε ίσως αλλά βιώσαμε από μακριά, ιστορίες που αγαπήσαμε και κρατάμε στη μνήμη σαν πολύτιμο πετράδι κι άλλες που φροντίσαμε να ξεχάσουμε αν όχι να σβήσουμε εντελώς από τη δική μας (γίνεται;)

Το παραμύθι, η πρώτη μορφή αφηγηματικού λόγου, κι από κοντά ο παραβολικός λόγος. Ο τρόπος που έχει δηλαδή ο λόγος (γραπτός και προφορικός) να εκφράζει μέσα από αφηγήματα, διδάγματα, απόψεις, κοσμοθεωρίες.

Έχει άραγε ηλικία το παραμύθι; Τι ερώτηση! Φυσικά και όχι. Μεγάλοι “παιδικοί” συγγραφείς έχουν γράψει με μορφή “παραμυθιού” σπουδαία έργα που απηχούν κι απευθύνονται μάλλον σε μεγάλους. Σπουδαίοι ομιλητές αρχίζουν/ τελειώνουν τις αγορεύσεις τους με μια ιστορία – σαν παραμύθι. Το αφήγημα (narrative) έχει “υποκαταστήσει”, επάξια κι επαυξημένα, τη διατύπωση του εταιρικού σκοπού, την περιγραφή των ιδιοτήτων των brands.

Πολιτική και ιδεολογίες, μα και θρησκείες, καλλιεργούν και χτίζουν ανά τους αιώνες το αφήγημα τους. Κι αν σήμερα στην εποχή της ΤΝ/ΑΙ, τα αφηγήματα έχουν άλλη μορφή και εικόνα, δεν αλλάζει τούτο:

Οι άνθρωποι τρεφόμαστε με ιστορίες. Πλήθος, ίσως πάρα πολλές, κατακλύζουν την κάθε μας στιγμή. Όμως ο καθένας κρατάει ένα δικό του καταστάλαγμα κι αναπλάθει, με τα δικά του υλικά, την προσωπική, ξεχωριστή του ιστορία. Τον δικό του μύθο.

Το JAN που αγαπάτε και διαβάζετε αγαπητοί αναγνώστες είναι, όπως ξέρετε, γεμάτο ιστορίες που κάθε 15 μέρες εμπλουτίζουμε με νέες, πάντα διαφορετικές και πάντα πρωτογενείς, για να σας δίνουμε (είθε) τροφή για σκέψη, για έμπνευση, για φαντασία κι απόλαυση.

Το δικό μας το αφήγημα, που το θέλουμε ελευθερωμένο από ηλικιακούς περιορισμούς, θα έχει πάντα στον πυρήνα του ένα παραμύθι με όνομα – just a number – αλλά χωρίς ηλικία.

Διαβάστε εδώ: