Η Μάνια αναστέναξε με τη σκέψη πως θα καθόταν πάλι στα θρανία, ύστερα από τόσα χρόνια που είχαν περάσει από την αποφοίτησή της από το Πανεπιστήμιο. Είχε σπουδάσει οικονομικά, γιατί εκεί κατάφερε να μπει με βάση τη βαθμολογία της στις Πανελλήνιες τότε, όμως η πραγματική της λαχτάρα ήταν η Ιατρική, και δεν τα κατάφερε…
Οι καιροί ήταν δύσκολοι και δεν την έπαιρνε να ξαναδώσει την επόμενη χρονιά, γι’ αυτό και με το που ξεκίνησε η φοιτητική χρονιά τον Οκτώβριο του ’86, πήγε και γράφτηκε στη σχολή και ξεκίνησε τις σπουδές της στα Οικονομικά. Πολλά μαθήματα την δυσκόλευαν, αλλά έκανε υπομονή και τα περνούσε, φρόντιζε πάντα να είναι διαβασμένη και σωστή, να μην αφήνει να μένει μετεξεταστέα, και μάλιστα να εξασφαλίζει και αξιοπρεπείς βαθμολογίες.
Παράλληλα με τις σπουδές της, η Μάνια δούλευε και σαν σερβιτόρα σ’ ένα καφέ κοντά στο σπίτι της, ώστε να έχει το δικό της χαρτζιλίκι και να μην επιβαρύνει τους γονείς της με τα προσωπικά της έξοδα. Γρήγορη, ευγενική και χαμογελαστή, σε κάθε βάρδια είχε και τα τυχερά της φιλοδωρήματα, και τα τέσσερα χρόνια σπουδών πέρασαν σαν νεράκι!
Για μεταπτυχιακά ούτε λόγος, γιατί έπρεπε τελειώνοντας να πιάσει δουλειά, αξιοποιώντας τις σπουδές της, είχε και μια γνωριμία ο πατέρας της κι έτσι με το που πήρε το πτυχίο της η Μάνια βρέθηκε σαν junior στην μεγάλη εταιρία ΕΛΣΟΠ, έναν ημι-κρατικό οργανισμό, που απασχολούσε μερικές χιλιάδες εργαζομένων. «Ψαράκι» στην αρχή, η Μάνια άκουγε ότι της έλεγαν, την είχαν τοποθετήσει στο λογιστήριο να κάνει εγγραφές, δούλευε ασταμάτητα και προχωρούσε, και όλοι οι συνάδελφοι την εκτιμούσαν γιατί ήταν συνεργάσιμη, αποτελεσματική και υπεύθυνη: ότι αναλάμβανε το έφερνε σε πέρας, στην ώρα του και αλάνθαστο!
Περνούσαν τα χρόνια, η Μάνια έμενε στον ίδιο οργανισμό, αλλά σε διαφορετικά πόστα, στις πωλήσεις, στο εμπορικό κλπ. που όλο και της έδιναν εξέλιξη και καινούργιες εμπειρίες, μέχρι που κατέληξε στο HR, και άρχισε να ασχολείται με θέματα Ανθρώπινου Δυναμικού. Εκεί, έψαξε και βρήκε κάποια σεμινάρια, ζητώντας από την προϊσταμένη της να τα αναλάβει η εταιρία, ώστε να μπορέσει να τα παρακολουθήσει, γιατί εν τω μεταξύ, η Μάνια είχε παντρευτεί, είχε πια δύο παιδιά που σπούδαζαν, και δεν της ήταν εύκολο να πληρώσει την επιμόρφωσή της με δικά της χρήματα.
Η εταιρία, εκτιμώντας την συνεισφορά της όλα αυτά τα 25 χρόνια, απάντησε θετικά, και η Μάνια ρίχτηκε με τα μούτρα στα διαδικτυακά σεμινάρια που εμπλούτιζαν τις γνώσεις της, διεύρυναν την οπτική της, και τότε, μπήκε μέσα της η λαχτάρα για σπουδές στην ψυχολογία και στην ψυχοθεραπεία. Η αλήθεια είναι ότι την κούραζε πια αυτό το αυστηρό, εταιρικό περιβάλλον με τις πολιτικές και τα «πισώπλατα» που συμβαίνουν μέσα στα silos των μεγάλων οργανισμών, καταναλώνοντας άπειρη ενέργεια των εργαζομένων. Είχε ανάγκη να φύγει από την υποκριτική τοξικότητα, να ανοίξει τα φτερά της για κάτι καινούργιο, κάτι που ακόμα και η ίδια δεν μπορούσε να φανταστεί… Το σίγουρο όμως ήταν ότι ήθελε να φύγει, γιατί οι υπερωρίες και η υπεραπασχόληση με την δουλειά και τις υποχρεώσεις που είχε το νέο της πόστο στο HR, μπορεί να είχε μια καλή αμοιβή, όμως δεν μπορούσε όλο αυτό να αντισταθμίσει την ενέργεια και τον χρόνο που έδινε στη δουλειά της, στερώντας από την οικογένεια και τον εαυτό της.
«Πώς να το κάνω» σκεφτόταν, και ξεκίνησε ψάχνοντας τα Πανεπιστήμια, τα προπτυχιακά, τα μεταπτυχιακά και ότι άλλο υπήρχε στις σπουδές Ψυχολογίας… Και σύντομα βρήκε αυτό που ήθελε: πρώτο πτυχίο Ψυχολογίας στο New Orleans College που είχε ένα τοπικό ίδρυμα ως εκπρόσωπο στην Ελλάδα. Τα έψαξε καλά η Μάνια, και πήρε την μεγάλη απόφαση και γράφτηκε! Τέσσερα χρόνια πίσω πάλι στα θρανία, σε συνδυασμό με δουλειά, διάβασμα, φροντίδα παιδιών, σπιτιού, αλλά η λαχτάρα της ήταν τέτοια, που όλα αυτά τα ξεπερνούσε! Ναι, θα τα κατάφερνε… Και πρώτα ο Θεός, μέσα σ’ αυτά τα τέσσερα χρόνια θα έπαιρνε τα κουράγια της να παραιτηθεί—να πάρει βέβαια και την αποζημίωσή της ύστερα από τόσα χρόνια αφοσιωμένης δουλειάς—και να πετάξει σαν ελεύθερο πουλί στην καινούργια ζωή.
Η πρώτη μέρα στα θρανία ήταν κάπως άβολη… Η Μάνια σχεδόν στα πενήντα της, βρέθηκε ανάμεσα σε τριάντα παιδιά που η ηλικία τους κυμαινόταν από 18 μέχρι 23 χρονών… Παρ’ ότι έδειχνε πολύ πιο νέα από την ηλικία της και πολύ όμορφη, την πρώτη μέρα, μπαίνοντας στην τάξη (απογευματινή ήταν ευτυχώς), ντυμένη με το κοστούμι της δουλειάς, την κοίταξαν όλοι περίεργα… πιο πολύ για καθηγήτρια τους έμοιαζε παρά για φοιτήτρια!
Τρία χρόνια αργότερα, η Μάνια, άλλος άνθρωπος, καθώς είχε παραιτηθεί, είχε πάρει την αποζημίωσή της, τιτίβιζε σαν πουλάκι με τζην, αθλητικά, και σγουρά τα μαλλάκια της χωρίς κομμωτήριο, μαζί με τους συμφοιτητές της, για τις εργασίες που τους είχαν ανατεθεί και τις εξετάσεις που πλησίαζαν! Ένα με τα παιδιά, αντάλλασσε απόψεις, συμβούλευε, όλοι μαζί ανέλυαν θέματα και προσεγγίσεις ψυχολογίας και συχνά έβγαιναν για ποτό μετά το μάθημα όλοι μαζί.
Τρία ακόμη χρόνια αργότερα, η Μάνια με την τήβενό της έπαιρνε το Masters της στην Ψυχοθεραπεία και είχε ήδη ξεκινήσει το γραφείο με την πρακτική της ως Ψυχοθεραπεύτρια.
Θέλει ανθεκτικότητα η δια βίου μάθηση, έχει όμως, πέρα από τις δυσκολίες και τις προκλήσεις και τα υπέροχα δώρα που χαρίζει η εξέλιξη και ο δρόμος προς την αυθεντικότητα!
