Τα τελευταία δύο τρία χρόνια ο τρόπος που σκέπτομαι το παρελθόν έχει αλλάξει.
Σταμάτησα να σκέπτομαι και να αναπολώ τα ’70s και τα ’80s και διαπιστώνω ότι το παρελθόν το έχω περιορίσει στην περασμένη εβδομάδα, στον περασμένο μήνα, στον περασμένο χρόνο, άντε στις χρονιές γύρω από την πανδημία Covid19.
Ο τρόπος σκέψης μου περί παρελθόντος, έχει αλλάξει όντως οπτική προσέγγιση και το διαπίστωσα όταν διάβασα ότι το BBC ασχολήθηκε με τον νέο όρο «nowstalgia» δηλαδή νοσταλγία για το τώρα, όρος που καθιερώθηκε από ειδικούς επιστήμονες και διαφοροποιεί την έννοια του παρελθόντος.
Έναν χρόνο πριν οι ίδιες ευχές οι ίδιες προσδοκίες, σαν αυτές που και σήμερα απευθύνουμε, περί καλύτερης υγείας, περισσότερης ευτυχίας, μεγαλύτερης προόδου, περί ανάπτυξης, περί παγκόσμιας ειρήνης.
Στην πορεία του όμως ο περασμένος χρόνος μας επιφύλαξε αγωνία, ανασφάλεια, βία και παραβατικότητα παντού, στα σχολεία, στις γειτονιές, στα γήπεδα, στην οικογένεια, στην τηλεόραση. Γυναικοκτονίες, ένταση των πολέμων δίπλα μας, με εκατοντάδες αμάχους παιδιά και νέους νεκρούς.
Τι να πω για την κλιματική κατάρρευση που αγκάλιασε και τη χώρα μας!
Ας αναφερθώ και στην σύγχρονη ψηφιακή ανεξέλεγκτη ανάπτυξη. Τρόμαξα όταν διάβασα ότι ρομπότ έδωσαν συνέντευξη τύπου σε forum του ΟΗΕ για την τεχνητή νοημοσύνη (ΤΝ ή ΑΙ) στη Γενεύη, στην οποία τόνισαν ότι δεν θα επαναστατήσουν εναντίον μας, μας εφησύχασαν ότι δεν θα κλέψουν τις δουλειές μας κι ότι έχουν την δυνατότητα να εκτελέσουν ηγετικά καθήκοντα με μεγαλύτερη αποδοτικότητα από τους ανθρώπους, γιατί δεν έχουν τις προκαταλήψεις και τα συναισθήματα των ανθρώπων που θολώνουν την κρίση για τη λήψη αποφάσεων!!
Παρά τις δηλώσεις τους, πάντως, ένα από τα ρομπότ που κατασκεύασε μεγάλη διεθνής,πολύ γνωστή εταιρεία, επιτέθηκε στον μηχανικό κατασκευαστή του και τον κάρφωσε με τα μεταλλικά νύχια του στον τοίχο.
Με τούτα και με κείνα,την νέα χρονιά εύχομαι τόσο σε προσωπικό όσο και σε κοινωνικό επίπεδο λιγότερα παντού!
Λιγότερη βία, λιγότερες ανθρωποκτονίες, καθόλου πολέμους, λιγότερη φτώχεια, λιγότερες ανισότητες, επαναπροσδιορισμό των σκοπών και στόχων της τεχνικής νοημοσύνης, λιγότερο μίσος, λιγότερη ζήλια, λιγότερη απληστία και αναλγησία.
Για επίλογο, επέλεξα ένα κείμενο που αναφέρει ο ακριβός μου φίλος, συγγραφέας Φαίδωνας Καλοτεράκης στο βιβλίο του «Η αγάπη στο τέλος».
Στο κεφάλαιο «ο πολύτιμος χρόνος των ώριμων ανθρώπων» αποτυπώνει τις απόψεις του κορυφαίου δοκιμιογράφου Mario Pinto de Andrade (1928-1990).
Σταχυολογώ:
«…..Μέτρησα τα χρόνια μου και συνειδητοποίησα ότι έχω περισσότερο παρελθόν από μέλλον,
Έτσι δεν θέλω να βρίσκομαι σε συγκεντρώσεις όπου παρελαύνουν παραφουσκωμένοι εγωϊσμοί.
Δεν έχω χρόνο για συγκεντρώσεις όπου συζητιούνται θέματα που από πριν γνωρίζω ότι δεν θα καταλήξουν πουθενά.
Ο χρόνος μου είναι σπάνιος για να κουβεντιάζω για τίτλους και ετικέτες.
Θέλω να ζήσω με ανθρώπους που παραμένουν άνθρωποι,΄που γελούν με τα λάθη τους, που δεν επαίρονται για τον θρίαμβο τους, που δεν αποφεύγουν τις ευθύνες τους, που υπερασπίζονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, την αλήθεια και την ειλικρίνεια.
Θέλω να περιτριγυρίζομαι από πρόσωπα που ξέρουν να αγγίζουν την καρδιά των ανθρώπων και κυρίως των νέων.
Σκοπός μου είναι να φτάσω ως το τέλος, ικανοποιημένος και σε ειρήνη με την συνειδησή μου και τους αγαπημένους μου…..»
Καλή χρονιά!
