Κάθε φορά που κλείνει η πόρτα μας, αφήνουμε έξω ό,τι δεν θέλουμε να δούμε.
Κλείνουμε τα μάτια, την καρδιά, το μυαλό μας, μπροστά σε γεγονότα που μας κάνουν να αισθανόμαστε άβολα.
Δεν με νοιάζει το κλίμα, δεν με νοιάζουν οι μετανάστες, δεν με νοιάζει τίποτα εκτός από το πώς θα περνάω εγώ.
Αρκετά προβλήματα έχω… (με τα οικονομικά μου, με τη δουλειά μου, με τα παιδιά μου), θα ασχοληθώ και με άλλα;
Θάχω πεθάνει όταν γίνουν κλιματικές αλλαγές, οπότε…
Καλά, εγώ θα σώσω τον κόσμο;
Όμως, αυτός ο κόσμος που κλείνουμε έξω από την πόρτα μας δεν παύει να υπάρχει.
Η αδιαφορία για τα κοινά προβλήματα δεν είναι απλώς μια ατομική στάση. Είναι μια στάση με συλλογικές συνέπειες.
Οι «παλιές αντιλήψεις» ενισχύουν τη διάσπαση της κοινωνίας μας.
Μπορεί να είναι ευκολότερο να ζούμε σε μια κοινωνία όπου όλοι είναι «ίδιοι με εμάς», όπου όλοι μιλάνε την ίδια γλώσσα και έχουν τις ίδιες απόψεις, μα η πραγματικότητα είναι ότι αυτή η ομοιομορφία είναι ψευδαίσθηση.
Η ανθρωπότητα προχωρά μόνο όταν είμαστε έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε τα κοινά μας προβλήματα μαζί.
Η αλληλεγγύη δεν είναι απλώς μια αξία – είναι απαραίτητη προϋπόθεση για τη βιωσιμότητα του πλανήτη και των κοινωνιών μας.
Και οι μεγαλύτερες ηλικίες που ίσως κατανοούν καλύτερα την αξία της συλλογικότητας, έχουν ευθύνη να αναδείξουν την ανάγκη για αλληλεγγύη.
Έτσι, κάθε φορά που κλείνουμε την πόρτα μας και αφήνουμε έξω τον κόσμο, ας αναρωτηθούμε: μήπως αφήνουμε απ’ έξω και τις ευκαιρίες για έναν καλύτερο, πιο ενωμένο κόσμο;
