Ζούμε σε μια εποχή γεμάτη “πρέπει”.
Πρέπει να γυμνάζεσαι.
Πρέπει να έχεις δραστηριότητες.
Πρέπει να έχεις κοινωνική ζωή, αλλά και να περνάς ποιοτικό χρόνο με τον σύντροφό σου και το παιδί σου.
Πρέπει να αφιερώνεις τουλάχιστον δύο ώρες ποιοτικού παιχνιδιού στο παιδί σου, γιατί αλλιώς δεν θα μάθει.
Αλήθεια, αυτό του δίνεις να φάει; Δεν φτιάχνεις σπιτική κρέμα ή κινόα;
Ιδίως για τους νέους – και ακόμα περισσότερο για τις γυναίκες – και μητέρες – ο ελεύθερος χρόνος μοιάζει σχεδόν… ποινικά κολάσιμος.
Δουλεύεις; «Πολλές ώρες, πότε θα δεις το παιδί;»
Δεν δουλεύεις; «Και τι κάνεις όλη μέρα; Δεν βαριέσαι με το παιδί;»
Το μήνυμα είναι ξεκάθαρο: ό,τι κι αν κάνεις, κάπως δεν είναι αρκετό. Πάντα υπάρχει ένα “πρέπει” να σε περιμένει στη γωνία.
Για μένα, από παιδί, ήταν σημαντικό να έχω χρόνο για τον εαυτό μου. Και είναι κάτι που κάνω ακόμα.
Χρόνος για να πάω στη θάλασσα, να συναντήσω μια φίλη, να χαζέψω στα μαγαζιά.
Δεν έχει σημασία το “τι” – σημασία έχει ότι το επιλέγω εγώ.
Ο ελεύθερος χρόνος, για να έχει αξία, πρέπει να είναι ακριβώς αυτό: ελεύθερος. Όχι άλλο ένα «πρέπει» στο καθημερινό μας πρόγραμμα.
Ζούμε σε μια κοινωνία που θέλει να βάζει ταμπέλες παντού.
Ακόμα και ο χρόνος ξεκούρασης πρέπει να είναι “παραγωγικός”:
Να κάνεις κάτι για σένα.
Να πας γυμναστήριο.
Να έχεις χόμπι.
Να δεις αυτό το πρόσωπο.
Όλα με το “πρέπει”. Και ξαφνικά, όταν απλώς δεν κάνεις τίποτα, νιώθεις ότι κάνεις κάτι λάθος. Πως χάνεις τον χρόνο σου, αντί να τον “αξιοποιείς”.
Ίσως η τάση ότι όλοι πρέπει να έχουμε χόμπι και δραστηριότητες μας δημιουργεί αυτή την πίεση. Γιατί όμως υπάρχει;
Ο ελεύθερος χρόνος είναι ακριβώς αυτή η ελευθερία του να ορίσουμε εμείς πώς θέλουμε να τον περνάμε. Ας το κάνουμε λοιπόν.
