Υπάρχει μία διακεκαυμένη ζώνη, που απλώνεται σε νοητή γραμμή εκατοντάδων χιλιάδων χιλιομέτρων κι όπου δίνονται μάχες αλύπητες, μάχες σκληρές, μάχες έως εσχάτων. Όχι πυρόσβεσης, όχι αποκατάστασης των πληγέντων οικοσυστημάτων, αλλά μάχες άλλες, πιο θρυλικές, πιο ηρωικές. Κατά ένα μυστήριο τρόπο, οι πιο ιστορικές από αυτές επαναλαμβάνονται κάθε καλοκαίρι και μάλιστα πιο έντονες, πιο άγριες κάθε χρόνο. Να κάποιες από τις πιο γνωστές, που κανονικά κάθε σχολικό βιβλίο πατριδογνωσίας που σέβεται τον Οργανισμό Εκδόσεως του θα έπρεπε να αναφέρει: Η Μάχη της Πετσέτας, της Ομπρέλας, της Ξαπλώστρας. Οι Μάχες της Ρακέτας, της (όποιας) Σανίδας, του Πενταλό, και οι μεγάλες Μάχες του Μπητσόμπαρου, της Ψαροταβέρνας, του πολύ «in” Γκουρμέ – Εστιατορίου.
Θα το έχετε καταλάβει βέβαια, φίλοι οξυδερκείς Jan-ers ότι οι παραπάνω μάχες λαβαίνουν χώρα, καθημερινά του θέρους, στην απανταχού της ελληνικής ακτογραμμής (ηπειρωτικής και νήσων) Παραλία. Στην οποία σε διάστημα ενός τριήμερου και μόνο έζησα, σχεδόν όλες τις παραπάνω είτε ως απλός στρατιώτης, μαχόμενη, είτε ως θεατής.
Αναμεταδίδω λοιπόν, εγώ η εν δυνάμει πολεμική ανταποκρίτρια:
Είπα κι εγώ μια μέρα να ξαπλώσω σαν άλλοτε, κατευθείαν στη ζεστή αμμουδιά, απλώνοντας ωραία και ειδική για άμμο πετσέτα, σε άφθονο, με χαρά ομολογώ, επιβεβλημένο ελεύθερο χώρο ανάμεσα σε «μπουκέτα» ομπρελών με πληρωμή.
Ωστόσο σε χρόνο ντε-τε ήρθαν και καρφώθηκαν δίπλα μου σε απόσταση λιγότερο από μισό μέτρο “ένθεν και ένθεν” μου δύο (2) ομπρέλες ιδιωτικές, ζεύγους και ζεύγους με παιδάκι. Και το μεν ζεύγος (ξένοι) όταν ανοίγοντας την ομπρέλα διαπίστωσαν ότι με «παίρνει» και μένα η σκιά της μετακινήθηκαν ζητώντας ευγενικά συγγνώμη. Η δε νεαρή οικογένεια δεν ασχολήθηκε μαζί μου, ούτε άλλωστε την ενόχλησα κι εγώ γιατί λυπήθηκα τον μπαμπά που πάσχιζε να στερεώσει ομπρέλα, μίνι σπιτάκι παιδιού και λοιπά αξεσουάρ απαραίτητα για την επιχείρηση «εξοικειώνω-το δίχρονο-με-τη-θάλασσα ενώ-αυτό-τσιρίζει-έντρομο». Οπότε, είχα και την ευκαιρία να κάνω τις κοινωνικές διαπιστώσεις μου, τις συγκρίσεις «εμείς όταν είχαμε μικρά παιδιά», «’Ελληνες και ξένοι» κλπ. κλπ. αλλά αυτό είναι θέμα άλλου άρθρου κι άλλου τεύχους.
Μετά από μία ώρα είπα να αναζητήσω πια σκιά, στις «οργανωμένες» ομπρέλες, αλλά πολύ αργά βεβαίως. Το μόνο που πέτυχα ήταν χάρη στην καλωσύνη του αγαπημένου μαιτρ του αγαπημένου μπαρ μία σεζλόνγκ που τοποθέτησα με την ευγενική του άδεια κάτω από το δέντρο δίπλα στην εξέδρα του ναυαγοσώστη (καθότι γαλάζια η παραλία). Κι έτσι έζησα ένα μίνι και ήπιο θρίλερ (ευτυχώς) Baywatch. ‘Οπου μάταια ο πολύ ευσυνείδητος ναυαγοσώστης σφύριζε με σφυρίχτρα που νεκρούς ανασταίνει στο αμέριμνο πενταλό (αυτό με τον μονόκερο) που οι θαλάσσιοι ποδηλάτες-επιβάτες του παρακάμπτοντας τις (ολίγον φλου) σημαδούρες είχαν βάλει πλώρη στο απέναντι νησί. Όπως η ωραία από-κοιμωμένη απάνω στη σανίδα της sup, που πήγαινε με το ρεύμα (της θάλασσας, όχι μόνο της μόδας).
Εν τω μεταξύ, τις ώρες του μεσημεριανού, (1:00 – 7:00 μ.μ.) που ανακατεύονται γλυκά με τις ώρες του δείπνου (7:00 -11:00 μ.μ.) αν δεν έχετε κλείσει από την προηγουμένη τραπέζι στην άλλοτε ταπεινή ψαροταβέρνα έχετε χάσει τη μάχη του φαγκριού, του γαύρου και λοιπών ψαρομεζέδων. ΄Οσο για τραπέζι κάτω από το αλμυρίκι, αληθινό λαβράκι της στεριάς αυτό, ξεχάστε το αν δεν πάτε από τις 12:00 να φάτε, με το πρωινό δηλαδή στο στόμα, κάπως σαν σήκουελ από τον φρέντο στο ουζάκι – μιας και στις διακοπές δεν ξυπνάμε κι ακριβώς στις 7:00 (π.μ.)
Αφήνω το In εστιατόριο με την πειραγμένη ελληνική και το beach bar με τα καταπληκτικά cocktails για το τέλος της ανταπόκρισης μου. Μετά από κάτι πρώιμους δισταγμούς (μήπως είμαστε πολύ μεγάλοι για αυτά τα μέρη;) διαπιστώνω ότι εδώ μαζεύονται αι γενεαί πάσαι, τελικά: Baby boomers, τα παιδιά τους Generation X και Millenials, τα παιδιά αυτών Gen-Z, και Generation Alpha, για όλους υπάρχει μία θέση στο μενού και στο τραπέζι ή/και στη μπάρα και η σύγκλιση των γενιών κερδίζει έναν πόντο στην (υποβόσκουσα αυτή) μάχη του χάσματος των γενεών.
Μ’ αυτά και μ’ αυτά, πρόσφατα άκουσα αγαπημένη φίλη να λέει «Ομολογώ ότι βαριέμαι πια πολύ αυτόν τον αγώνα να πάμε για μπάνιο». Επίσης χθες αποχαιρετήσαμε από το νησί άλλο αγαπημένο πρόσωπο που αποφάσισε να επιστρέψει στο κλεινόν γιατί δεν άντεχε άλλο τον συνωστισμό της παραλίας, εμπρός από το παραθαλάσσιο εξοχικό του.
Επιλέγοντας ωστόσο τις μάχες που μπορώ να δώσω και φιλοσοφώντας ότι το κέρδος των κρυστάλλινων, απολαυστικών νερών αξίζει όλες τις υπόλοιπες, παραμένω και αποφασίζω:
Παραλία; Θα ξανά-πάω!!!
