Ανεβαίνοντας την Κηφισίας, για το σπίτι, απόβραδο, με χαμηλές ταχύτητες λόγω της ασφυκτικής κίνησης, παρατήρησα να ξεφυτρώνουν το ένα μετά το άλλο τα καταστήματα με «Χριστουγεννιάτικα είδη».
Γιορτές προ των πυλών σκέφθηκα!
Έδιωξα την χαρμολύπη που ύπουλα εμφανίστηκε, και άρχισα να παρατηρώ.
Υπέρλαμπρα λοιπόν μαγαζιά, με πληθωρικούς στολισμούς, με τεράστια πλαστικά έλατα, με «στραφταλιζέ» ασημένια, χρυσά, λευκά στολίδια, (όσο πιο κιτς τόσο το καλύτερο) με αγριεμένους γιγαντιαίους «μικρούς τυμπανιστές» να υποδέχονται τους μικρούς και μεγάλους πελάτες εναρμονισμένους απόλυτα στο υλιστικό υπερκαταναλωτικό πνεύμα της εποχής!
Για να συμπληρωθεί η εικόνα, πάνω από τους κεντρικούς δρόμους τεράστιες φωτισμένες πολύχρωμες γιρλάντες, με ό,τι κανείς μπορεί να φανταστεί σε σχέδια φωτισμού με νέον.
Τότε είναι που ευχήθηκα κυριολεκτικά «να μας αλλάξουν τα φώτα» οι δήμαρχοι, και να διαθέσουν τα χρήματα της συγκεκριμένης κατανάλωσης , στην επισκευή του οδοστρώματος….για να κάνουμε γιορτές.
Θα ήταν πολύ πιο όμορφα λαμπιόνια και αστεράκια στις άκρες των δρόμων ή κάτι πιο ήσυχο!
Ομολογώ ότι δυσκολεύομαι να μπώ στο κλίμα του νέου μοντέλου προετοιμασίας των γιορτών: Πανάκριβα δώρα που τις περισσότερες φορές είναι άχρηστα, ρεβεγιόν σε «μεγάλες πίστες», μακρινά ταξίδια ταλαιπωρίας… αρκεί να πάμε έστω και με γόβες στις Άλπεις!
Αγοράζουμε, αγοράζουμε, αγοράζουμε….όμως αναρωτιέμαι αν καλύπτουμε το κενό.
Μεγάλωσες, μονολογώ… Για να καλύψω την χαρμολύπη της διαπίστωσης απαντώ αμέσως: Ναι μεγάλωσα, αλλά έχω τόσα να θυμάμαι που να γλυκαίνουν σαν ζάχαρη άχνη και κανέλλα την ψυχή μου!
Σαν κινηματογραφική ταινία, ξεδιπλώνονται εικόνες γιορτών μιας άλλης εποχής, μιας εποχής με πράξεις αγάπης και θαλπωρής. Με παραδόσεις, έθιμα, με αρωματισμένα σπίτια από χριστουγεννιάτικα σπιτικά γλυκά και φαγητά! Από στρωμένα μεγάλα τραπέζια (με πόδια λιονταρίσια) με κολλαριστά κατάλευκα τραπεζομάντιλα, με δεντράκι με λεπτά χάρτινα φύλλα και στολίδια που αγοράζαμε από τα υπαίθρια μαγαζάκια της Αιόλου, και που συμπληρώναμε με αυτοσχέδιες κατασκευές από μικρές κουκουνάρες ντυμένες με ασημόχαρτο, με ασημένιες μακρυές γιρλάντες, ακούγοντας από το πικάπ Dual, το σαρανταπεντάρι με την Αγία Νύχτα και το Έλατο (ποτέ δεν κατάλαβα γιατί ήταν – τότε- μόνο στα γερμανικά) που συνέβαλαν στην ενδυνάμωση των δεσμών της ευρύτερης οικογένειας, που τις δεκαετίες του ’60 και του ‘70 λειτουργούσε ακόμη.
Όλοι παρόντες και παρούσες: παππούδες, γιαγιάδες, θείες, θείοι, ξαδέλφια και οποιοσδήποτε μόνος ή μόνη ζούσε στη γειτονιά. Μας χαροποιούσε η ανταλλαγή των δώρων! Πάντα στερεότυπα, τυλιγμένα σε χαρτί γυαλιστερό με Αλεξανδρινά, παντόφλες κατά κανόνα για τους παππούδες, φουλάρι για τις θείες, καμμιά γραβάτα από του Λαμπρόπουλου για τους θείους, κούκλες και κουρδιστά παιχνίδια αργότερα αντικαταστάθηκαν με ηλεκτρικά τρενάκια) για τα παιδιά!
Κυρίως μεγαλύτερη χαρά παίρναμε τη στιγμή που προσφέραμε τα δώρα. Ευχαριστιόμασταν με την δοτική πλευρά του εαυτού μας.
Αξέχαστη, επίσης, η στιγμή της κοπής της Βασιλόπιτας! Δεν είχε σημασία το μέγεθος της ή η γεύση της όσο η στιγμή του ψαξίματος του φλουριού. Συνήθως κέρμα τυλιγμένο σε ασημόχαρτο! Πάντα, μα πάντα, κοβόταν και το κομμάτι του φτωχού!
Ανοιχτά τα σπίτια, ανοιχτές οι καρδιές μας! Όμορφες ιστορίες για ξωτικά και χιόνια στο καμπαναριό απο τους μεγαλύτερους.
Τι δύναμη είχε η αφήγησή τους! Δύναμη να ενώνει, να μαθαίνει, να διδάσκει αρχές όπως η αγάπη, η καλοσύνη, η συγχώρεση, η ευγνωμοσύνη, η δοτικότητα, ο σεβασμός και ελπίδα ότι στο τέλος θα συμβεί το θαύμα των Χριστουγέννων.
Με τούτα και με κείνα, έφτασα στο σπίτι!
Αύριο θα κατεβάσω το φωτισμένο καραβάκι για να στολίσω το περβάζι του παραθύρου. Άλλη μια χρονιά θα μου θυμίζει και τους δικούς μου αγαπημένους που ταξίδεψαν κι έγιναν αστέρια για να στολίζουν την ψυχή μου.
Καλές Γιορτές!
