Απόγευμα παραμονής Χριστουγέννων.
Ο Alldriver καθισμένος στο μισοσκόταδο του μεγάλου, παγωμένου δωματίου, ήταν βυθισμένος στις σκέψεις του. Το τζάκι έδινε ένα μυστηριακό φως στο δωμάτιο, μια μυρωδιά καμένου πεύκου και μια θαλπωρή, που όμως δεν ζέσταινε την καρδιά του άντρα.
Ο Alldriver είχε πρόσφατα ολοκληρώσει 55 κύκλους γύρω από τον ήλιο περπατώντας σε τούτη τη γη – είχε εντυπωσιαστεί όταν διάβασε πως στα ελληνικά η λέξη age λέγεται ηλικία και ετυμολογείται από τον ήλιο και την περιστροφή – προδιαγεγραμμένη πορεία. Τα τελευταία χρόνια, πολλά ερωτήματα τον απασχολούσαν και είχε αρχίσει να σκάβει βαθύτερα μέσα του, αποκαλύπτοντας περίπλοκα στρώματα σκέψης του.
Ο Alldriver είχε τρία παιδιά σε τρυφερές νεαρές ηλικίες και ταλανιζόταν αν τα διαπαιδαγώγησε σωστά, αν τους έδωσε εφόδια ικανά να ισορροπήσουν σ’ αυτή τη ζωή, αν τα οδήγησε χωρίς να τα χειραγωγήσει να βρουν τον δρόμο τους, τον δρόμο της ευτυχίας τους. Ευχόταν να μην είχε κάνει τα ίδια λάθη που έκαναν οι γονείς του και οι γονείς των γονιών του –εγώ ξέρω το καλό σου!
Εκπαιδευμένος να είναι τόσο στραμμένος προς τα έξω, τόσο απορροφημένος στη σώρευση αγαθών και επαίνων και στο τι θα σκεφτούν οι άλλοι για εκείνον, που αισθανόταν συχνά ότι είχε χάσει την αίσθηση του εαυτού του. Κάθε φορά που ένα σοβαρό ερώτημα ετίθετο στο παρελθόν, αναζητούσε την απάντηση έξω και όχι μέσα του.
Σήμερα, βράδυ παραμονής περίμενε και τα τρία παιδιά του για την καθιερωμένη –τυπική άραγε;- επίσκεψη για λίγο. Λίγο! Τόσο λίγο, όσο…
Ο Alldriver αποκαμωμένος από την ένταση των σκέψεών του, καθώς και από τα παιχνιδίσματα της φωτιάς στο σκοτάδι, έκλεισε τα βλέφαρα και συνέχισε να σκέφτεται.
Πρόσφατα, είχε πέσει στα χέρια του η ποιητική συλλογή μιας Ελληνίδας ποιήτριας, μαζί με κάποια άλλα ελληνικά βιβλία μεταφρασμένα στ’ αγγλικά -εκεί διάβασε την ετυμολογία της ηλικίας– όπου έγραφε ένα ποίημα για τα βλέφαρα.
«Να δεις πώς το έγραφε!» αναρωτήθηκε. «Ναι. Αυλαία.»
Κι αυτά τα βλέφαρα
τι χρησιμότητα έχουν!
Ανοιχτά βλέπεις τ’ άχαρα.
Κλειστά, τα ποθητά!
Κλειστά τα ποθητά! Οι στίχοι του αγαπημένου του τραγουδιού άρχισαν να χαϊδεύουν την άκρη της γλώσσας του:
«…for what is a man, what has he got?
If not himself, then he has naught
To say the things he truly feels
And not the words of one who kneels
The record shows I took the blows
And did it my way
Yes, it was my way»
Ένιωθε μια ηρεμία κάθε φορά με τους στίχους του Frankie. Ίσως καλά τα είχε καταφέρει, τελικά. Ίσως είχε κάνει τη διαφορά με τα παιδιά του. Ίσως…
Ο ήχος της Jazz από τα πλήκτρα του μικρού πιάνου εναρμονιζόταν με τον τρομπετίστα που συνόδευε στο «…almost blue». Ο Chet, με το μαύρο του μαλλί να γυαλίζει από τη μπριγιαντίνη στο υποφωτισμένο δωμάτιο και με κλειστά τα μάτια, ζωγράφιζε την κάθε νότα αισθησιακά με την τρομπέτα του.
«Μα πώς; Τι;» αναρωτήθηκε ο Alldriver. «Πού είμαι;»
Η ξύλινη μπάρα, φτιαγμένη από καφεκόκκινο ξύλο, με την προθήκη πίσω της με τα bourbon και τα single malt και ο barman με τις αφηρημένες, νωχελικές κινήσεις να σκουπίζει ένα γυάλινο, χοντρό ποτήρι, του εξηγούσαν την εικόνα. «Είμαι σ’ ένα Bar! Πώς;»
Στο βάθος, μια παρέα αντρών, ετερόκλητων, μιλούσε χαμηλόφωνα. Παρόλα αυτά, η έξαψη στα πρόσωπά τους ήταν φανερή. «Μια φορά υπάρχουμε, δεν υπάρχει τρόπος να υπάρξουμε δυο φορές και μάλλον δεν θα υπάρξουμε ξανά ποτέ» είπε ο γενειοφόρος άντρας με τα πυκνά γκρίζα κατσαρά μαλλιά, που ήταν ντυμένος στα λευκά.
«Κι εσύ, που δεν εξουσιάζεις το αύριο, αναβάλλεις τη χαρά. Κι η ζωή πάει χαμένη με τις αναβολές κι ο καθένας πεθαίνει απασχολημένος. Τι λες κι εσύ Arthur;»
Ο δεύτερος άντρας της παρέας, ντυμένος στα μαύρα με υπόλευκο πουκάμισο και το αναλόγου χρώματος παπιγιόν, όλα ταιριαστά με τα ξανθά μαλλιά του, μειδίασε μέσα από τα στενά του χείλη. «Αυτό που είμαστε, μόνο αυτό έχει πραγματική αξία. Μια καλή συνείδηση, αξίζει περισσότερο από μια καλή φήμη, Epicurus. Ο μεγαλύτερος στόχος μας θα έπρεπε να είναι η καλή μας υγεία και ο πνευματικός μας πλούτος, που θα μας οδηγούσε σε ατέλειωτα αποθέματα ιδεών, στην ανεξαρτησία και στην ηθική ζωή. Η ψυχική μας γαλήνη πηγάζει από τη γνώση ότι αυτό που μας αναστατώνει δεν είναι τα πράγματα, αλλά η ερμηνεία μας για τα πράγματα».
Όλοι για λίγο σιώπησαν. Η τελευταία φράση του Arthur ήταν καθοριστική. Το σημερινό θέμα της συζήτησής τους ήταν τα παιδιά, ο πόνος και η ευτυχία τους.
Τον λόγο τώρα, πήρε ο μελαχρινός άντρας με το εντυπωσιακά παχύ μουστάκι, που έκρυβε το σχήμα των χειλιών του, μα δεν έκρυβε τη θλίψη των ματιών του. «Έχετε δίκιο. Πρέπει να είμαστε ο εαυτός μας κι όχι αυτός που οι άλλοι θέλουν. Κι αυτό για εμέ είναι ελευθερία, η θέληση να είμαι υπεύθυνος απέναντι σ’ εμένα. Ξέρω, Epicurus, πως στη μητρική σου γλώσσα, ελευθερία ετυμολογείται να πηγαίνεις όπου αγαπάς, μα εμένα εκεί με οδηγεί η λέξη». Και συνέχισε: «Αχ! Πέτα. Όσο πιο ψηλά πετάς, τόσο πιο μικρός φαίνεσαι σ’ αυτούς που δεν μπορούν να πετάξουν. Κι εκεί πια, δεν φοβάσαι εσένα και δεν μπορείς ούτε φόβο να προκαλέσεις». Τα τελευταία αυτά λόγια, ο Friedrich τα είπε σχεδόν ψιθυριστά.
Ο Irvin, ο τέταρτος και νεότερος της παρέας, σήκωσε το ποτήρι με το malt του ψηλά. Αισθανόταν ο τυχερότερος άντρας της γης. «Στην υγειά μας» έκανε πρόποση. «Στην υγειά των παιδιών μας» συνέχισαν οι άλλοι. «Ακούγοντάς σας», συνέχισε ο Irvin «καταλαβαίνω πως κάθε ναι μου στη ζωή, χρειάζεται ζευγάρι του ένα όχι, για να ’μαι εγώ. Και κάθε θετική επιλογή χρειάζεται να κάνει χώρο για να μπει στη ζωή μου. Κι αυτό αυτόματα σημαίνει υποχρέωση παραίτησης από άλλες επιλογές».
Αν και νεότερος ο Irvin, εντυπωσίασε με το συμπέρασμά του. Όλοι μαζί, που συζητούσαν απόψε, για τα παιδιά και το μέλλον τους, ένα πράγμα ήξεραν κατά βάση. Τα παιδιά που έχουν στερηθεί τον δεσμό αγάπης με τη μητέρα -ό,τι σήμαινε μητέρα για τον καθένα- δεν μπορούν να αναπτύξουν στοιχειώδη αυτοπεποίθηση, που χρειάζεται για ν’ αγαπήσουν τον εαυτό τους. Δεν πιστεύουν ότι οι άλλοι θα μπορούσαν να τ’ αγαπήσουν κι έτσι αυτά να αγαπήσουν και τη ζωή, τη ζωή τους!
Το τρίξιμο από το καμένο κλαδί που κοβόταν στα δυο μέσα στο τζάκι, ξύπνησε από τον λήθαργο τον Alldriver. Χρειάστηκε λίγα δευτερόλεπτα για να έρθει σ’ επαφή με το εδώ και το τώρα του. Κοίταξε το ρολόι του. Σε λίγο θα κατέφθαναν τα παιδιά του για τα δώρα και τις καθιερωμένες ευχές, συνοδευόμενες από ένα ποτήρι κρασί. Και μετά θα έφευγαν για τους τόπους διασκέδασής τους, όπου το καθένα είχε επιλέξει. Τα κουτιά, με τα ονόματα του καθενός ήταν ήδη εκεί, κάτω από το δέντρο.
Καθώς ο Alldriver τα κοιτούσε σκεπτικός, του ήρθε μια καταπληκτική ιδέα. Μια πραγματική ευχή για κάθε παιδί του, ευχή για να ζήσουν τη ζωή τους όπως πραγματικά επιθυμεί η ψυχή τους.
Με γρήγορο, ανάλαφρο βήμα, πηγαίνει και κάθεται στο βαρύ γραφείο του, από ξύλο τριανταφυλλιάς και ανοίγει το συρτάρι με τις κάρτες αλληλογραφίας. Στο υπόλευκο χαρτί, αρχίζει να γράφει με την πένα του. Τι ωραία που γλιστρούν τα γράμματα! Πρώτα, στην J.J., τη μεγάλη κόρη του: «Αυτοί που έχουν ένα «γιατί για να ζουν», μπορούν ν’ αντέξουν σχεδόν οποιοδήποτε πως».
Ακολούθησε η ευχή στον EL.EL: «Και τότε που μου εναντιώθηκε ο άνεμος, έμαθα να σαλπάρω με όλους τους ανέμους».
Και τέλος, στο στερνοπούλι του, στον F.F: «Χωρίς μουσική, η ζωή θα ήταν ένα λάθος».
Ο Alldriver ξαφνικά ένιωσε μια απέραντη γαλήνη και ηρεμία μέσα του. Αισθάνθηκε και τη σιγουριά, πως παρά τις αντίξοες συνθήκες της ζωής του και τις δύσκολες σκληροπυρηνικές πεποιθήσεις του, κατάφερε να διδάξει με τους ήχους της καρδιάς του -της καλής καρδιάς του- και τα τρία παιδιά του σωστά. Κατάφερε να είναι «good enough father», έτσι ώστε να έχουν την αυτοπεποίθηση ν’ αγαπήσουν τον εαυτό τους και ν’ αγαπηθούν. Η μεγάλη λαχτάρα του να ’ναι τα παιδιά του ευτυχή, τον ανάγκασε τότε, λίγα χρόνια πίσω, ν’ αναζητήσει απαντήσεις, να καταλάβει τα λάθη του, τις εσφαλμένες ερμηνείες, να φέρει τη ζωή του τα πάνω-κάτω και να ψάξει την ευτυχία του! Την ευτυχία μέσα του!
Ο ήχος του κουδουνιού, του φάνηκε τώρα, ως η πιο γλυκιά μελωδία.
Η Μελωδία της Ευτυχίας του!
Υ.Γ. Τι ευτυχής στιγμή στο άνοιγμα του χρόνου, Μικρά μου!
Ένας Επίκουρος, ένας Σοπενάουερ, ένας Νίτσε, κι ένας μικρότερος Γιάλομ, μια αντροπαρέα σε μια στρογγυλή τράπεζα υπό τους ήχους του Τσετ Μπέικερ να…
και η ζωή συνεχίζεται,
όλο εκπλήξεις!
Η Ευτυχία σας
