Δίστασα πολύ πριν γράψω και περισσότερο ακόμα πριν δημοσιεύσω ένα κομμάτι για τον πολυαγαπημένο Signor Giorgio.
Χιλιάδες άρθρα γράφονται και θα γραφτούν ακόμα περισσότερα από ειδικούς, από γκουρού της Μόδας, από γνωμηγέτες και άλλους εμβληματικούς design writers και fashion editors του κλάδου, ώστε κάθε «ερασιτεχνική» ανάλογη απόπειρα να φαντάζει από γραφική έως ασεβής – κατά τη γνώμη μου.
Απολύτως προσωπικά λοιπόν, σταχυολογώ από τις ιδιαίτερες “Armani εμπειρίες” μου και το αποτύπωμα του σε όλη μου τη συνολική αισθητική – και άποψη μου περί αυτής, συνολικά.
Ήρθα σε επαφή με το brand Armani σε μια σχετικά ώριμη πια φάση τού -όποιου- προσωπικού στυλ μου. (Δύσκολα άλλωστε μπορείς στην εφηβεία να «συλλάβεις» το αφήγημα αυτού του brand). Με μάγεψε το σύνολο της στυλιστικής του φιλοσοφίας και συγκεκριμένα: Το ότι έκανε το μίνιμαλ από επικίνδυνα «στεγνό» και ψυχρό, ή και βαρετό καμμιά φορά, κάτι το δημιουργικό, το θερμό, το ευφάνταστο. Η αφαίρεση του περιττού, του πλεοναστικού, του φλύαρου, κατέληγε στην προσθήκη του με νόημα, του με λόγο ύπαρξης, του «μάξιμαλ» τελικά της αισθητικής. Και του class – με τη σωστή σημασία της λέξης. Κάτι που δεν αγοράζεται, αλλά καλλιεργείται με την τριβή στο είδος – αν το κατανοήσεις και συνειδητά το επιλέξεις.
Αυτήν την αισθητική, τον άφθαστο και οικουμενικό ορισμό της απανταχού Κομψότητας που μεταδίδουν και διαδίδουν (με απαράμιλλη μαρκετινική συνέπεια) όλα τα Armani brands, λογίζω εγώ με την ταπεινή μου γνώμη ως την ύψιστη κληρονομιά που αφήνει ο Signor.
Καθώς και τις αξίες και τα πρότυπα που μετάγγισε αβίαστα η προσωπικότητα του στο design σε όλες τις συλλογές του:
Η περιφρούρηση της φιλοσοφίας από εφήμερες «μόδες», από ακραίες, προκλητικές θέσεις.
Η προσωπική του εικόνα γεμάτη ευεξία, λιτή, διακριτική αλλά τόσο διακριτή, καθαρή από καταχρήσεις και παραβατικές συμπεριφορές. Αυτή την καθαρότητα, που δεν σημαίνει όμως ασηψία, που δεν στερείται από τη συγκίνηση, από τον αισθησιασμό.
Η περιφρούρηση της επιχείρησης του από «έξωθεν» επενδυτές (χαρακτηριστικό: το καταστατικό της εταιρίας επιτρέπει την είσοδο στο χρηματιστήριο μόνο 5 χρόνια μετά από τον θάνατο του).
Η αγάπη και σεβασμός στο περιβάλλον.
Η αγάπη του στην εργασία, στην ενεργή ζωή μέχρι τις τελευταίες του μέρες – κάτι που τον κάνει αληθινό πρότυπο JAN-er, ας μου επιτραπεί να επισημάνω!
Η φιλανθρωπία και η φιλοζωία.
Σε αυτό το τελευταίο στέκομαι και καταλήγω, στη μεγάλη αδυναμία του ειδικά στις γάτες.
Θες γιατί ταυτίζομαι σε αυτό, έχοντας μια μεγάλη εκτίμηση σε όσους και όσες κατανοούν αυτό το περίπλοκο, μοναδικό ζώο χωρίς να το συγκρίνουν άστοχα με άλλα, θες γιατί πάντα με συγκινούν οι αδυναμίες των εμβληματικών προσωπικοτήτων, διαλέγω αυτήν την εικόνα του για αποχαιρετισμό – εφήμερο και λόγω της περίστασης.
Έτσι κι αλλιώς ο Armani δεν χρειάζεται αποχαιρετισμούς.
Γιατί αποτυπώθηκε για πάντα, σαν τατουάζ που χαράχτηκε ερήμην, στο σώμα και στο πνεύμα της συλλογικής αισθητικής του πολιτισμού μας.
