Το λένε στα προγράμματα, το γράφουν στα βιβλία.
«Ναι, υπάρχει απεξάρτηση». Και το εννοούν. Το πιστεύουν.
Κανείς δεν λέει ακριβώς πώς είναι. Και κανείς δεν σου λέει ότι το «υπάρχει» δεν σημαίνει «εύκολο», δεν σημαίνει «γρήγορο», και κυρίως δεν σημαίνει «μόνιμο».
Ένας αλκοολικός δεν σταματά να είναι αλκοολικός.
Απλώς δεν πίνει.
Ένας ναρκομανής δεν σταματά να είναι ναρκομανής.
Απλώς δεν χρησιμοποιεί.
Και το «απλώς» είναι ειρωνεία.
Γιατί κάθε μέρα ξυπνάει κάποιος χωρίς εκείνο το «κάτι» που τον/την έκανε να μην αισθάνεται πολύ… ή να αισθάνεται πολύ…
Κάποιοι λένε πως η απεξάρτηση είναι θέμα θέλησης. Άλλοι τη λένε θαύμα.
Η απεξάρτηση δεν είναι ηρωική. Είναι ανθρώπινη. Δεν είναι νίκη. Είναι προσπάθεια.
Και δουλειά. Και να ακούς και μέσα σου μια φωνή να σου ψιθυρίζει: «Έλα, μία φορά μόνο. Θα είμαστε όπως παλιά».
Και για να δουλέψει χρειάζεται ομάδες, ανθρώπους υποστήριξη, μοίρασμα.
Εκεί που οι άνθρωποι δεν ντρέπονται να πουν «Είμαι εξαρτημένος». Εκεί που κάποιος βρήκε φως, κι αντί να το κρατήσει για πάρτη του, άνοιξε το φανάρι για τον επόμενο.
Αλλά δεν μπορούν μόνοι. Και οι φίλοι/σύντροφοι/γονείς/παιδιά κουράζονται. Θέλουν κι αυτοί να παρατήσουν την προσπάθεια βοήθειας…
Γιατί δεν είναι ταινία. Είναι σαν σειρά χωρίς σενάριο. Κάθε μέρα γράφεται το επόμενο επεισόδιο. Μερικά είναι χάλια. Άλλα είναι σιωπηλά. Και μερικά είναι όμορφα.
Όμως αξίζει. Πραγματικά. Να είμαστε δίπλα στην προσπάθεια. Συντεταγμένα. Να υπάρχει μια αγκαλιά που δεν έχει «πρέπει».
Καθόλου εύκολο… Αλλά πόσα εύκολα υπάρχουν τελικά;
