Παραφράζοντας τον τίτλο του βιβλίο του Νίκου Δήμου…
Πέρα από μια μικρή περίοδο επίπλαστης ευημερίας έχουμε ζήσει σε συνθήκες ασφάλειας;
Όπως την αντιλαμβάνονται στην Ελβετία; Στην Αμερική; Στη Σουηδία;
Θυμάμαι τους γονείς μου να ανησυχούν με τη δραχμή. Τις υποτιμήσεις, τον πληθωρισμό.
Το πολίτευμα. Τα ελληνοτουρκικά. Την Κύπρο. Τα εσωτερικά μας.
Τα ρουσφέτια, το πελατειακό κράτος, τις πορείες, την κοινωνική αναταραχή.
Κάποια φαινομενική ηρεμία κάπου εκεί με τους Ολυμπιακούς αγώνες σαν μικρό, πανάκριβο διάλειμμα.
Και μετά μνημόνια. Περικοπές. Ανεργία. Ανασφάλεια για συντάξεις και για το μέλλον των παιδιών.
Covid. Απίστευτο κι όμως αληθινό. Στείλτε sms ότι θα βγείτε από το σπίτι να πάτε βόλτα τον σκύλο.
Πυρκαγιές τα καλοκαίρια, πλημμύρες τον χειμώνα.
Ψηφιακή υπερφόρτωση, social και κακίες.
Μεταναστευτικά κύματα, υπογεννητικότητα.
Ίσως όμως όλο αυτό να μας κάνει πιο ανθεκτικούς; Ευέλικτους; Στη θετική πλευρά. Γιατί στην αρνητική μάς κάνει καταθλιπτικούς και θυμωμένους.
Μιλούσα με αγαπημένη φίλη, μαμά δύο εξαίρετων κοριτσιών και μου έλεγε ανησυχώ πολύ για τα παιδιά που θα κάνουν τα παιδιά μας… Αυξάνεται η βία, η ανασφάλεια…
Αν μας άκουγαν οι σοφοί γονείς μας που πείνασαν στην κατοχή -και που τους θυμηθήκαμε τόσο έντονα με αφορμή την 28η Οκτωβρίου- θα μας έλεγαν γελώντας… “Όσο είστε σε θέση να έχετε ένα πιάτο φαγητό δεν έχετε κανένα θέμα. Για τα υπόλοιπα θα τα βρείτε..“ ‘Ισως και να έχουν δίκιο.
