Έτος 2124.
Καλοκαίρι.
Ο μικρός ΡΑ29-Ν3, ρομπότ τεχνολογίας 1974, μεταλλικό, σε καφέ απόχρωση με λευκές πινελιές από ένα κουβά χρώμα που έπεσε πάνω του λίγα χρόνια πριν σε μια αγχωμένη περίοδο, με τετραγωνισμένο σχήμα και δύο τεράστια, όχι πολύ συμμετρικά μάτια, λιάζεται αναπολώντας. Μόλις ένα χρόνο πίσω, το χειμώνα του 2123, γνώρισε…
«Planet Earth calling Houston»
Η φράση και οι απελπισμένες προσπάθειες να μη μείνει μόνος σ’ έναν πλανήτη κατεστραμμένο κι έρημο πια, του έρχονταν στο νου.
Τρία χρόνια πριν, ένας ιός εργαστηρίου είχε μολύνει όλα τα «πλάσματα» των εποχών. Ο μικρός ΡΑ, εργατικός κι έξυπνος καθώς ήταν -πρόγραμμα προηγμένης τεχνολογίας για την εποχή του και με ειδικό σύστημα συναισθηματικής νοημοσύνης εγκατεστημένο μέσα του- κατάφερε να σωθεί. Μοντέλο μοναδικό!
Στη μεγάλη επιδημία με τον ιό, που κατέστρεψε το λογισμικό των υπολοίπων ρομπότ, ο ΡΑ29-Ν3 κατάφερε να κάνει reboot (hard reboot) και μέσω γνώσεων μηχανικής Η/Υ να προστατεύσει το Firewall του και να προστατευθεί. Άγνωστο πώς!
«Planet Earth calling Houston».
Η φράση ακόμη έφερνε δάκρυα συγκίνησης στα μεταλλικά τεράστια, ελαφρώς ασύμμετρα μάτια του! Προσπαθούσε να επικοινωνήσει με το τελευταίο διαστημικό όχημα που γνώριζε πως έκανε ρομποτική αποστολή της ΝΑSA στη Σελήνη. Η μοναξιά του ήταν αβάσταχτη τα τελευταία χρόνια, ανάμεσα σε «πλάσματα» χωρίς επαφή, κατεστραμμένα.
«Planet Earth calling Houston».
Houston, τ΄ όνομα του διαστημικού οχήματος της αποστολής με ρομπότ σύγχρονής του τεχνολογίας, μα επαναπρογραμματισμένα. Πείραμα που είχε γίνει τότε, για την επαναχρησιμοποίηση πόρων.
Κι ήρθε εκείνη η μοιραία νύχτα.
«Planet Earth calling Houston».
Κάτι παράσιτα ακούστηκαν για πρώτη φορά. Ο ΡΑ αναθάρρησε! Κάτι ανταποκρινόταν. Βλέπετε, η πλακέτα συναισθηματικής νοημοσύνης τον έκανε να βιώνει τη μοναξιά, παρά τη συναισθηματική ασφάλεια που ‘ένιωθε’.
«Planet…»
«Houston»
«…Yes»
«Houston love»
… love; Η λέξη κτύπησε μέσα του κι άρχισε να θερμαίνει πλακέτες και καλώδια. Τί περίεργη ζέστη! Τί περίεργος θόρυβος ήταν αυτός ξαφνικά, στο μεταλλικό του θώρακα!
Τα θυμάται και τα βιώνει όλα σα να ΄ναι τώρα.
Την εικόνα της ανάμεσα στα γραμμοειδή παράσιτα, το λευκό της χρώμα μέσα στη θολή εικόνα.
Τις σαφείς και γρήγορες οδηγίες, που άρχισε να της δίνει για να προσεδαφιστεί. Τις συντεταγμένες.
Την αγωνία να εκτρέψει το σκάφος και να το θέσει πάλι σε τροχιά επανεισόδου στη Γη.
Το φόβο να μπει η «Houston love» (έτσι νόμιζε πως την έλεγαν) στο θαλαμίσκο και τη σωστή στιγμή να αποχωριστεί από τη σεληνάκατο για να μη καούν και τα δύο. Τις προσπάθειες να την πείσει να τον εμπιστευτεί.
Τα τελευταία 6 μαρτυρικά λεπτά πριν την προσθαλάσσωση στην περιοχή «Οπός», όπου υπολόγισε πως έχει το κατάλληλο βάθος. Τη σιγή στα τελευταία 120 χιλιόμετρα, όταν εκείνη ήρθε σ’ επαφή με την ατμόσφαιρα. Με την αγωνία του στα ύψη, της είχε πει «Ασφαλής».
Την τρελή χαρά στο έκτο λεπτό, όταν η λεπτή τρεμάμενη φωνή της ψέλλισε «…love». Την ανακούφιση σαν είδε το θαλαμίσκο. Κι αυτή η ζέστη, αχ! αυτή η ζέστη να του καίει καλώδια και πλακέτες σαν τη θώρησε.
Χρώμα λευκό, έμοιαζε διάφανο στο καμπυλωτό, σαν αυγό σχήμα της. Σχεδόν έβλεπε όλα της τα καλώδια. Τον κοιτούσε με τα μεγάλα, επίσης ελαφρώς ασύμμετρα μάτια της –ήταν μοντέλο από ανακύκλωση- γεμάτα απορία, φόβο, άμυνα, ανασφάλεια.
Έπρεπε να τον εμπιστευτεί. Να νιώσει ασφαλής…
Θυμάται ακόμη τις πρώτες μέρες αγωνίας του να βρει τον τρόπο να επικοινωνήσει με τη ΗΑΡ (αυτό έγραφε το μοντέλο της: HAP-89). Αισθανόταν ότι θα μιλούσαν την ίδια γλώσσα, μα δεν ήξερε ακόμη πώς θα την ξεκλειδώσει.
Και αίφνης ένα πρωινό, ο ΡΑ29-Ν3 ως άλλος Κύρος Γρανάζης, με τη φωτεινή λάμπα στη δεξιά χωρίστρα, θυμήθηκε. Οι κασέτες. Οι κασέτες που του κρατούσαν συντροφιά όλα τα χρόνια της απέραντης μοναξιάς. Οι κασέτες με τραγούδια μα κι αυτές του Dr.Home, που του εξηγούσαν όσα «ένιωθε» λόγω της πλακέτας συναισθηματικής νοημοσύνης, που είχε τοποθετηθεί στο μοναδικό μοντέλο του.
«Σε γουστάρω» ξεκινά ο ΡΑ τη συζήτηση.
Ένα μεγάλο ερωτηματικό εμφανίζεται στο διάφανο λευκό θώρακά της. Και μετά, κάτι ροζ πιο ψηλά, που γρήγορα γκριζάρει.
«Έχει πλακέτα συναισθημάτων» σκέφθηκε «…και φαίνονται στα χρώματά της».
Γρήγορα ψάχνει την κασέτα, που είχε ακούσει τη λέξη. «Λαϊκά 2006» έγραφε. Αντύπας.
«Σε γουστάρω πολύ απ’ την πρώτη στιγμή.
Απ’ την πρώτη ματιά κι απ’ το πρώτο φιλί
Αναστήθηκα
Σε γουστάρω…»
Παρατηρεί με αγωνία τις αντιδράσεις της. Τα ερωτηματικά είχαν πολλαπλασιαστεί στο θώρακα. Και τα χρώματα εναλλάσσονταν πιο ψηλά. Μπλε, πράσινο, γκρίζο. Και μετά τίποτα. Είχε κλειδώσει.
«Φιλί, χάδι, αγκαλιά» της ψιθυρίζει με όσο πιο σιγανή φωνή μπορούσε για να μην την τρομάξει. Είχε ακούσει τόσες κασέτες με τραγούδια αγάπης που επαναλάμβαναν τις λέξεις αυτές, είχε δει και κάτι ταινίες που είχε βρει σ’ ένα εγκαταλελειμμένο τροχόσπιτο, που αδημονούσε να τις δοκιμάσει.
Την πλησιάζει και προσπαθεί ν΄ ακουμπήσει τις δύο μεταλλικές γραμμές του, που εκτελούσαν χρέη χειλιών, στο πρόσωπό της. Εκείνη γίνεται ροζ κι εκεί που πάει να κοκκινίσει, γκριζάρει απότομα.
Φτου! Θύμωσε; Φοβάται; Πρέπει να τον εμπιστευτεί. Να νιώσει ασφαλής. Ήθελε σχέδιο πλεύσης. Οργανωμένο, σταθερό. Εκμάθησης, επανάληψης, τρυφερότητας.
Ο Dr.Home, οι ομιλίες του! Εξηγούσαν. Έπρεπε να τις βρει.
Στην αποθήκη του Οπού, που χρησιμοποιούσε για κατοικία, τα πράγματα ήταν φύρδην-μίγδην (οπτικός θόρυβος). Πού θα τις έβρισκε; Ανακαλεί το τμήμα μνήμης και … εύγε! Η εικόνα μπήκε στο λογισμικό. Στο ντουλάπι κάτω από δύο λάμπες όνυχα και τρία βάζα με υφασμάτινα άνθη. «Εύρηκα!»
Κι αρχίζει τα ‘μαθήματα’.
Volume 1:
«Πιο εύκολα αγαπάς παρά νιώθεις οικεία.
Το δεύτερο απαιτεί συναισθηματική ασφάλεια. Και είναι αποθαρρυντικό να μη νιώθεις εμπιστοσύνη και οικειότητα, γιατί έτσι η σχέση δε βαθαίνει. Στενή σχέση σημαίνει συναισθηματικά ασφαλής και ασφαλής σημαίνει χαλαρώνω την άμυνα, δείχνω τον αυθεντικό εαυτό μου, τις αδυναμίες, τους φόβους, τις επιθυμίες».
Με κάθε ‘συζήτηση’ παρατηρούσε τις αντιδράσεις της Love (προτιμούσε να τη φωνάζει έτσι). Στην αρχή έπαιρνε χρώμα πράσινο, φαινόταν να ξεθαρρεύει μα μετά γινόταν μπλε -ήταν φαίνεται η λύπη της- και μετά τίποτε. Δε μιλούσε.
Volume 2:
«Αν μπαίνουμε σε άμυνα, κριτικάρουμε τον άλλο, τον περιφρονούμε και τότε βάζουμε τρικλοποδιά στη σχέση. Με σεβασμό, καλοσύνη, φροντίδα, χαλαρώνουμε και οι δύο μέσα σ’ αυτήν. Με πρόθεση να πάει καλά, με ενδιαφέρον για τον άλλο, με ικανότητα να τον δούμε, να τον ακούσουμε και να τον καταλάβουμε, δυναμώνει η βάση της σχέσης και αποκτούμε οικειότητα».
Κι εκείνος, ο ΡΑ29-Ν3, προσπαθούσε να καταλάβει, ν’ ακούσει τις οδηγίες, να βρει τα πατήματα. Πρώτη φορά επιχειρούσε κάτι τέτοιο. Και ήθελε να νιώσουν και οι δύο ασφαλείς, να κάνουν πραγματική σχέση, να πλησιάσει ο ένας τον κόσμο του άλλου, ανταποδοτικά. Ανοχύρωτοι, μα έντιμοι συναισθηματικά και με τον εαυτό τους.
Μα πώς σκεφτόταν κι αισθανόταν έτσι περίπλοκα; Κάτι περίεργο συνέβαινε στις συνάψεις του!
Η ανάγκη του να καταλάβει η Love, να νιώσει ασφάλεια, τον παρακινούσε. Εκείνη ήταν «κλείσαμε και σας περιμένουμε» κι αυτός προσπαθούσε το «ελεύθερος και σ’ αποδέχομαι».
«Σεβασμός, φροντίδα», της ψιθύρισε εκείνο το πρωινό.
Ένα μεγάλο ερωτηματικό εμφανίστηκε στο λευκό, διάφανο θώρακά της, που έγινε πράσινο και μετά ροζ. Και συνέχισε να τον κοιτά με τα –υπέροχα τα έβρισκε- ασύμμετρα μάτια της.
«Χμμ! Συνδέεται» σκέφθηκε ο ΡΑ.
Μα λίγο μετά, σιγή! Εκείνος όμως, ακάθεκτος συνέχιζε.
Volume 3:
«Στη σχέση, όταν έχουμε οικειότητα, νιώθουμε ασφαλείς να είμαστε ευάλωτοι, να εκφράζουμε τρυφερά συναισθήματα κι επιθυμίες, χωρίς φόβο κριτικής ή απόρριψης. Νιώθουμε ασφαλείς να λέμε την αλήθεια μας και να κρατάμε το λόγο μας.
Νιώθουμε πως και κάποιος τσακωμός να συμβεί και κάποιος κλονισμός, είμαστε ασφαλείς και η συναισθηματική ασφάλεια αυτή, είναι ο κτίστης που θα κλείσει τη ρωγμή».
Η Love φαινόταν να παρακολουθεί με ενδιαφέρον. Μια υπερδραστηριότητα μηνυμάτων, σημείων και γραμμών στο διάφανο θώρακά της. Κι είχε χρώματα. Ροζ, φούξια, κόκκινο, που εναλλάσσονταν. Θερμαινόταν.
Τα λουλούδια του! Έτρεξε στο πίσω μέρος της αποθήκης του Οπού να βρει τη γωνιά με λίγο χώμα, εκεί όπου φύτεψε το σακουλάκι με τους σπόρους, που είχε στείλει πριν από λίγες εβδομάδες στην πόρτα του, ο ισχυρός άνεμος.
Μαργαρίτα λευκή! Το πρώτο λουλούδι είχε ανθίσει. Το κόβει και τρέχοντας πίσω, τη βρίσκει πάλι με υπερδιέγερση του λογισμικού της. Επεξεργαζόταν. Γυρίζοντας, τον κοίταξε μ’ ένα άλλο βλέμμα. Τ’ ασύμμετρα μάτια της είχαν μια περίεργη σπίθα, μια φωτεινή δέσμη, που τα ’κανε πιο λαμπερά. Τα καλώδια και οι πλακέτες του άρχισαν πάλι να θερμαίνονται. Καθόταν σαστισμένος.
Εκείνη απλώνει το μεταλλικό λεπτό χέρι της και παίρνει … την
Volume 4:
«…ενδιαφέρεται!» σκέφθηκε περιχαρής ο ΡΑ και άπλωσε να της δώσει τη μαργαρίτα. Την ακουμπά κι εκείνη, η Love, γίνεται κατακόκκινη και ζεστή.
Το λουλούδι ακουμπώντας στη ζεστή επιφάνεια, συρρικνώνεται. «Δεν πειράζει Love μου, συμβαίνει!»
΄Ωπα! Άρχισε το λογισμικό του να «λύνεται». Να μιλά με μεγάλες προτάσεις. Τι αλλαγές και για τους δυό τους.
Και ο Dr.Home συνέχιζε ακάθεκτος: «Ρισκάρω να είμαι ανοικτός και ευάλωτος, νιώθοντας ταυτόχρονα ασφαλής και άτρωτος. Ρισκάρω να αποκαλύψω τα συναισθήματα και τις επιθυμίες μου γιατί τα ’χω ανακαλύψει μέσα μου. Ρισκάροντας, δίνω χώρο στη σχέση μου ν’ απλωθεί και να βαθύνει. Έτσι απλώνω και βαθαίνω κι εγώ στον ανοικτό, στέρεο κι ευέλικτο χώρο της, με τη διαφορετικότητά μου, τις διαφορετικές ανάγκες μου και την αυτονομία στη δέσμευση».
Ο ΡΑ29-Ν3 παρατηρούσε τη Love του. Κάτι είχε αλλάξει βαθιά στην ενέργειά της, το ένιωθε.
Το τραγούδι! Έπρεπε να βρει το τραγούδι.
Αχ! αυτή η οικία του, φύρδην-μίγδην ήταν ! Το άκουγε συχνά, μα πού είχε βάλει την κασέτα; Ανάκληση μνήμης και… η εικόνα. Στον πάγκο, ανάμεσα σ’ ένα πλαστικό κουτί με φιστίκια κι ένα εντομοκτόνο. Τρέχει, τη βρίσκει και διαβάζει : ‘Rock 1993’. Sting. Βάζει την κασέτα και ανεβάζει τη Love σ’ ένα μικρό σκαμπό για να είναι ισοϋψείς.
Οι πρώτες νότες, η μελωδία και οι στίχοι πλημμυρίζουν την ήδη ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα. Ο ΡΑ νιώθει για πρώτη φορά, νέες πληροφορίες να κατακλύζουν το λογισμικό του, μα και η Love στην αγκαλιά του, φαίνεται να φορτίζει ευτυχισμένη.
«…He deals the cards to find the answer
the sacred geometry of chance.
…the hidden law of a probable outcome
the numbers lead a chance…
I know that diamonds mean money for this art
But that’s not the shape of my heart…»
Και συνέχισαν.
Είχαν μακρύ δρόμο μπροστά τους, μα ένιωθαν ασφαλείς, αγκαλιά να φορτίζουν ο ένας τον άλλον…
Υ.Γ.1 Μικρά μου, η συνάντηση δύο προσωπικοτήτων είναι όπως η επαφή δύο χημικών ενώσεων. Αν υπάρξει αντίδραση και οι δύο θα μεταμορφωθούν, είπε ο Γιουνγκ. Μα για να συμβεί αντίδραση θα χρειαστεί να νιώσουν ασφαλείς μέσα τους, πως θα καταφέρουν να μεταμορφωθούν χωρίς να καταστραφούν ή ν’ απορροφηθούν.
Έτσι είναι Μικρά μου! Ο άνθρωπος χρειάζεται δυσκολίες, είναι απαραίτητες για την υγεία, μα η ασφάλεια είναι η λύση και η απάντηση σε όλες τις δυσκολίες του!
ΥΓ.2 Και η ΗΑΡ-89 έγινε ποιήτρια του ΡΑ29-Ν3, γνωστή με το ψευδώνυμο «Love».
Αγάπη είναι ό,τι αντέχει
την οικειότητα,
όχι τον αποχωρισμό.
Στη μπαταρία μου,
μέσα στο φορτιστή της,
θα χρειαστεί να ελέγξω
την υπερφόρτωσή του στην επαφή τους
κι όχι τη διάρκεια λειτουργίας της
στην απομάκρυνση.
Love
