Η σχολική στολή, οι κάθε είδους στολές κρατικών αξιωματούχων, οι εκκλησιαστικές στολές (συγγνώμη, άμφια) ακόμα και η στολή Μάο Τσε Τουνγκ, μπορεί να είναι, έστω και υπόκωφα, φορτισμένες αρνητικά όσον αφορά στην ατομική ελευθερία της ένδυσης. Και η εκάστοτε απελευθέρωση από την υποχρεωτικότητα κάποιων από αυτές να έγινε δεκτή με αγαλλίαση από τους «καταπιεσμένους».
Μαζί με αυτή την απελευθέρωση από στολές όμως, και με την ακόμα πιο σημαντική απελευθέρωση από τους «κανόνες» της μόδας, το «anything goes» στο στυλ, υποστηριζόμενο από τα πολλαπλά τσουνάμι collections (λέγε με συλλογές) των brands (κάποτε τα λέγαμε μάρκες..) προκαλεί vertigo στο σύγχρονο ’άνθρωπο που νοιάζεται για την εικόνα του (δηλαδή, στους 9 από 10) και αίσθηση περιδίνησης στο χάος των άπειρων επιλογών που ανοίγεται μπροστά του.
Με άδηλη την κατάληξη της τρελής πτήσης, που λέγεται και σπαζοκεφαλιά με τίτλο «τι να φορέσω σήμερα», όπου το σήμερα χωράει καμιά δεκαριά διαφορετικούς «ρόλους» που πρέπει να «ντυθούν» με το «κατάλληλο» ρούχο .
Οι ενήλικοι άνθρωποι των πόλεων του 21ου αιώνα μπορεί να έχουμε τιθασεύσει (κάπως, όχι πλήρως, όχι όλοι) το 24ωρο μας και τους καθημερινούς ρόλους που καλούμαστε να υποδυθούμε, αλλά το κομμάτι στιλιστικές επιλογές παραμένει ανεξέλεγκτο.
Υπερ-πληθώρα προτάσεων και απελευθέρωση από κανόνες, μας αφήνουν τον ήδη παραζαλισμένο από τις αλλεπάλληλες αλλαγές εγκέφαλο μας, με το αιώνιο ζητούμενο: να είμαστε στιλιστικά (τουλάχιστον) αποδεκτοί (τουλάχιστον) από το άμεσο περιβάλλον μας, από τον κύκλο μας, από τον εαυτό μας, τελικά.
Προσωπικά, με ενθουσιάζουν οι αλλαγές στα στερεότυπα του στιλ.
Επικροτώ για παράδειγμα τα εκρηκτικά φούξια και φλούο τζάκετ φορεμένα από 70ρες (παρά τις γκρίζες ζακετούλες του άλλοτε) τα ροζ και κίτρινα καναρινί ανδρικά πουλόβερ, τα sneakers με κουστούμι, τις ανδρικές βερμούδες και τα γυναικεία σορτς όχι μόνο για την παραλία, τα unisex πολυτελή αρώματα, τα αντισυμβατικά γυαλιά και αξεσουάρ και άλλα τέτοια προϊόντα της αβάσταχτης ελαφρότητας του styling.
Καθώς και οτιδήποτε δεν επιλέγεται να φορεθεί με γνώμονα το νούμερο της ηλικίας.
Προφανώς και δεν μιλάω για γραφικούς παλιμπαιδισμούς, αλλά στις μεγάλες ηλικίες είναι επιστημονικά αποδεδειγμένο ότι τα έντονα χρώματα και τα ασυνήθιστα σχέδια φτιάχνουν τη διάθεση, βασικό «φάρμακο» κατά του doom and gloom που μας απειλεί – σε κάθε ηλικία νομίζω, τελευταία.
Σε αντιστάθμισμα της ασύδοτης ελευθερίας που μας δόθηκε από τους αρχιερείς του ανατρεπτικού στιλ και λοιπές Vivienne Westwood, βρίσκω ένα μόνο σίγουρο και συνάμα απλό κριτήριο σωστής επιλογής: Την Περίσταση (circumstance) και την Εποχή:
Τι ποιο «τυφλοσουρτικό» από τα εξής απλά δόγματα: Δεν πας σε γάμο στα ολόλευκα – μα ούτε στα ολόμαυρα. Δεν πας σε κηδεία με σαγιονάρες, ούτε βέβαια με εξώπλατο. Δεν πας στο γραφείο σαν στα μπουζούκια – με τη δικαιολογία ότι θα πάμε μετά για ποτάκι. Δεν πας στο σχολείο με hot pants, ούτε στο interview σε Τράπεζα με βαρύ μακιγιάζ και κολλητή μίνι φούστα (που ανεβαίνει κι άλλο όταν κάθεσαι) ή τζελ και αλυσίδα κάτω από τον ανοιχτό γιακά (άνδρες). Δεν βγαίνεις έξω με λινά μετά τον Οκτώβριο κι ας έχει 25 βαθμούς, ούτε αντίστοιχα βελούδινο κολάν μια δροσερή νύχτα του Αυγούστου.
Και άλλα παρόμοια, της κοινής λογικής και της ενσυναίσθησης.
Που μαζί με την «λίγο πιο χαλαρά, βρε παιδιά» διάθεση, κλειδί για επιτυχημένο styling, είναι το μαγικό αντίδοτο σε μία (ακόμα) παραζάλη της καθημερινότητας μας.
