Μία μακρά προεκλογική περίοδος τελείωσε, με τον λαό να δίνει εντολή στην απερχόμενη Κυβέρνηση για ένα νέο ξεκίνημα. Ο επανεκλεγείς Πρωθυπουργός και οι Υπουργοί του, ορκίστηκαν ότι θα τιμήσουν την εντολή και εμείς, οι απλοί πολίτες, είχαμε την ευκαιρία, να παρακολουθήσουμε, μέσα από τηλεοπτικά πλάνα, την τελετή ορκωμοσίας στο οικείο μας, από αντίστοιχες επίσημες εκδηλώσεις, εμβληματικό κτίριο του Προεδρικού Μεγάρου.
Η ιστορία του τριώροφου νεοκλασικού με τα εκλεκτικιστικά στοιχεία και το ιωνικό πρόπυλο της εισόδου, που βρίσκεται σε οικόπεδο έκτασης 27 στρεμμάτων, ξεκινά το 1868, χρονιά γέννησης του Kωνσταντίνου, πρωτότοκου γιού του Γεωργίου του Α’, όταν το ελληνικό Δημόσιο αποφάσισε την ανέγερσή του, ως δώρο στον διάδοχο, στην ενηλικίωσή του.
Τα σχέδια ανατέθηκαν στον Ε. Τσίλλερ (1891), και του ζητήθηκε η οικοδόμηση ενός ανακτόρου που δεν θα διέθετε το μεγαλοπρεπές ή πομπώδες ύφος που συνήθως είχαν τα ανάκτορα της εποχής, αλλά θα ήταν συμβατό με την ιδεολογία του πριγκηπικού ζεύγους, Κωνσταντίνου & Σοφίας, που τους ήθελε προσιτούς και κοντά στον λαό.
Κατά την διάρκεια των χρόνων έγιναν ανακαινίσεις και επεκτάσεις, προκειμένου να εξυπηρετηθούν οι ανάγκες της βασιλικής οικογένειας, η οποία από το 1913 το χρησιμοποιούσε ως χειμερινό ανάκτορο.
Ως Προεδρικό Μέγαρο χρησιμοποιήθηκε από το 1924, με την κατάλυση της Βασιλείας, έως το 1935 και ξανά από το 1974, με την μεταπολίτευση, μέχρι σήμερα.
Μία νοερή ξενάγηση στους χώρους του Μεγάρου:
Στο κεντρικό χωλ της επίσημης εισόδου, κατασκευασμένο από λευκό πεντελικό μάρμαρο, πλαισιωμένο από ιωνικούς κίονες, δεσπόζει η επιβλητική φαρδιά μαρμάρινη σκάλα, που χωρισμένη σε δύο σκέλη, φτάνει στον Α’ όροφο. Εκεί παλιά βρισκόντουσαν οι προσωπικοί χώροι και το γραφείο των Βασιλέων (τώρα το Γραφείο Τύπου & Δημοσίων Σχέσεων της Προεδρίας), καθώς και οι τότε αίθουσες υποδοχής και χορού. Ο χώρος φωτίζεται, μέσω μίας γυάλινης οροφής, που στηρίζεται σε 12 κίονες κορινθιακού ρυθμού.
Στο Ισόγειο του Μεγάρου, είναι το γραφείο του / της ΠτΔ. Εδώ αξίζει να σημειωθεί, ότι μέσα στα χρόνια, χάθηκαν πολλά έργα τέχνης και όσα βρίσκονται σήμερα εκεί είναι χρησιδάνεια από την Εθνική Πινακοθήκη, το Αρχαιολογικό Μουσείο, το Βυζαντινό & Χριστιανικό Μουσείο και το Μουσείο Μπενάκη. Από τα δε υπάρχοντα έπιπλα, ελάχιστα είναι εκείνα που έχουν παραμείνει από τα χρόνια των Βασιλέων, ενώ τα τζάκια και οι πολυέλαιοι είναι τα ίδια από τότε.
Στη συνέχεια, το «Βυζαντινό Σαλόνι», με τις βυζαντινές εικόνες και τα εκκλησιαστικά κειμήλια καθώς και τα έπιπλα, του 18ου αιώνα, από την Κωνσταντινούπολη.
Στο χώρο αυτό, εκτός από τις ολιγομελείς, μετά από ανασχηματισμό, ορκωμοσίες, και τις ορκωμοσίες Διοικητών των τραπεζών, δίνονται οι διαβεβαιώσεις των Μητροπολιτών. Όταν ζούσαν εκεί οι Βασιλείς, αυτή η αίθουσα, μαζί με την προηγούμενη, αποτελούσαν το καθημερινό καθιστικό.
Απέναντι, η Αίθουσα Συσκέψεων των πολιτικών αρχηγών. Εκεί γίνονται τα συμβούλια, που συγκαλεί ο Πρόεδρος σε ιδιαίτερα σοβαρές καταστάσεις.
Στους τοίχους, λιθογραφίες οπλαρχηγών της επανάστασης, δωρεά της οικογένειας ενός Γερμανού υπολοχαγού φιλέλληνα και αυτοδίδακτου ζωγράφου, του Kάρλ Κρατσάϊζεν. Κατά την διάρκεια της παραμονής του στη χώρα μας, είχε σχεδιάσει με μολύβι πορτραίτα μορφών της επανάστασης και είχε ζητήσει από τον κάθε εικονιζόμενο να τα υπογράψει. Όταν επέστρεψε στην Γερμανία, μετέτρεψε τα σχέδια σε λιθογραφίες. Οι κληρονόμοι του, τα πούλησαν στην Εθνική Πινακοθήκη το 1926, για 200.000 δρχ. Χάρη στον Κρατσάϊζεν γνωρίζουμε πώς ήταν η μορφή δεκάδων αγωνιστών. Στο σχέδιο του, βασίστηκε η μορφή του Κολοκοτρώνη που εμφανιζόταν στο πεντοχίλιαρο του 1984.
Ένας διάδρομος, οδηγεί στην αίθουσα δεξιώσεων και διαπιστευτηρίων, μια από τις μεγαλύτερες και ωραιότερες του Μεγάρου (παλιά, αίθουσα του θρόνου & χορού), με μεγάλα παράθυρα και οκτώ κολώνες ιωνικού ρυθμού, κατά μήκος αυτής. Χρησιμοποιείται για την ορκωμοσία των μελών της Κυβέρνησης, για τα διαπιστευτήρια των ξένων Πρέσβεων στον /στην ΠτΔ, για την επίδοση τιμητικών διακρίσεων, για την υποβολή ευχών κάθε 1η Ιανουαρίου, καθώς και για δεξιώσεις.
Προέκταση, της Αίθουσας Διαπιστευτηρίων, η Αίθουσα Δεξιώσεων, η μεγαλύτερη του Μεγάρου (500 τμ.) και χωρητικότητας 1.200 ατόμων. Στον έναν τοίχο, δεσπόζει μία ταπισερί που απεικονίζει τη στέψη της Βασίλισσας του Σαβά. Στη μέση της αίθουσας, βρίσκονται δύο ολόϊδια τραπέζια με μαρκετερί, το ένα εκ των οποίων χρησιμοποιείται για τις ορκωμοσίες και το άλλο για τις υπογραφές, μετά την ορκωμοσία.
Στον Α’ όροφο, οι χώροι υποδοχής, ή το «Μικρό Σαλόνι», είναι γεμάτοι με πίνακες γνωστών Ελλήνων ζωγράφων. Εκεί υπάρχει το πιάνο της πριγκίπισσας Ειρήνης και πάνω σε διάφορα έπιπλα τοποθετημένα διακοσμητικά αντικείμενα και δώρα από ξένους ηγέτες προς τους / τις Προέδρους της Δημοκρατίας.
Η τραπεζαρία του Α’ ορόφου (η καθημερινή τραπεζαρία στα χρόνια των βασιλέων), χρησιμοποιείται για επίσημα γεύματα μέχρι 40 άτομα. Στην αίθουσα αυτή γίνονται επίσης διευρυμένες συνομιλίες, με ξένους ηγέτες που επισκέπτονται τη χώρα.
Το Πρώτο Σπίτι της χώρας, είναι ένα στολίδι της Αθήνας, με ιστορικό και συμβολικό χαρακτήρα, άρρηκτα συνδεδεμένο με την πορεία και την εδραίωση της Δημοκρατίας στην Ελλάδα.
