Τελικά, τίποτα δεν συνέβη ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι. Κάθε καλοκαίρι, από εκείνο του 1958, που το ομώνυμο θεατρικό αριστούργημα του Τένεσι Ουίλιαμς ξεκίνησε να διαγράφει θριαμβευτική πορεία στο κινηματογραφικό σύμπαν, μπορεί να μη βλέπουμε συχνά πολύκροτες πρεμιέρες, αλλά έχουμε πάντα το θερινό σινεμά – μια μοναδική πατέντα οπτικοακουστικής απόλαυσης που συνδυάζεται ιδανικά με παγωμένες μπίρες, πατατάκια και μικρές γκουρμεδιές σε ταράτσες και συνοικιακούς κήπους, στρωμένους με χαλίκια, κάτω από τεράστιες λευκές οθόνες, ζωσμένες με διαφημιστικά μηνύματα στις άκρες τους.
Έτσι ή αλλιώς λίγα είναι τα πράγματα που συμβαίνουν ξαφνικά. Τα καλοκαίρια μας ήταν πάντοτε θερμά – άλλοτε περισσότερο και άλλοτε λιγότερο, ανάλογα με την ηλικία, τη φάση της ζωής, τον καιρό και τις συγκυρίες. Καυτοί έρωτες, καπέλα για τον ήλιο, πυρκαγιές, εντάσεις στα διεθνή και χωρικά μας ύδατα, εκδηλώσεις πολιτισμού που ταξίδευαν από τις πόλεις στην περιφέρεια και τα νησιά, μόδες που αντικαθιστούσαν την τάση του «μαυροτσούκαλου», όπως πειραχτικά μας αποκαλούσαν οι δικοί μας, με έναν στρατό από SPF που έκανε την ανάγκη φιλότιμο και άλλαζε κατά 10 τόνους τον κανόνα του μπρονζέ.
Θέλετε κι άλλες αναμνήσεις από τα καλοκαίρια μας; Ώρες θα μπορούσαμε να μιλάμε για -και πάλι, όχι εντελώς ξαφνικά- γεγονότα, όπως τη νύχτα του Ιουλίου 1974, έχοντας μόλις αποφοιτήσει από το Λύκειο, που χορεύαμε στο γάμο μιας από τις πρώτες συμμαθήτριες που έβαλαν σε τόσο νεαρή ηλικία νυφικό και μετά, κοντά στο ξημέρωμα, εμφανίστηκε το τζιπ του Πολεμικού Ναυτικού και πήρε το γαμπρό μαζί με μερικούς ακόμα κουμπάρους που υπηρετούσαν στο Ναύσταθμο γιατί είχαν μόλις εισβάλει οι Τούρκοι στην Κύπρο κι εμείς μείναμε να αναρωτιόμαστε τι σήμαινε εκείνο το τρομαχτικό «γενική επιστράτευση».
Στο μεταξύ, κάναμε διακοπές στη θάλασσα, σε συγγενείς ή με τους γονείς ανάλογα με τις υποχρεώσεις των μεγάλων και μετά μερικές μέρες στο χωριό παρέα με τη γιαγιά ώστε να πάρουμε και λίγο βουνίσιο αέρα μετά το ξεφάντωμα του θαλασσινού νερού. Ο Σεπτέμβρης έφερνε δροσούλες, πρωτοβρόχια και κοντά πλεκτά ζακετάκια πάνω από την ποδιά γιατί η εποχή άλλαζε συνήθως στην ώρα της.
Και ήταν, φαίνεται, τόσο δυνατές σε ένταση οι διασκεδάσεις του καλοκαιριού ώστε δεν ακούγαμε κανένα από τα κουδούνια που χτυπούσαν για την τρύπα του όζοντος και γι’ άλλα δυσοίωνα προμηνύματα. Δεν πήραμε στα σοβαρά τους επιστήμονες ούτε συγκινηθήκαμε όταν ο Φουκουγιάμα έγραψε ότι, τελικά, μάλλον δεν θα κατέστρεφε ο άνθρωπος τη γη, αλλά η γη τον άνθρωπο.
Και πέρασε ο χειμώνας κι ήρθε η καλοκαιριά
κι ύστερα πάλι ξανάρθανε τα κρύα
ώσπου κάποιο βραδάκι, βρε τι του `ρθε ξαφνικά,
κι άρχισε να φωνάζει με μανία
Τα πόδια μου καήκανε σ’ αυτή την ερημιά
η νύχτα εναλλάσσεται με νύχτα
τα νέα που σας έφερα σας χάιδεψαν τ’ αυτιά
μα απέχουνε πολύ απ’ την αλήθεια
Αμέσως καταλάβαμε τι πήγαινε να πει
και του `παμε να φύγει μουδιασμένα
αφού δεν είχε νέα ευχάριστα να πει
καλύτερα να μην μας πει κανένα
(The Ballad of Hollis Brown, Μπομπ Ντύλαν, Eλληνικοί στίχοι Διονύσης Σαββόπουλος)
Κι έτσι, καθόλου ξαφνικά, συνηθίσαμε όρους, όπως φονικά καιρικά φαινόμενα, πρωτοφανείς τυφώνες, mega fires, απορώντας ακόμα, θαρρείς, γιατί τα καλοκαίρια μας χάνουν κάθε χρόνο ένα μέρος από τη γοητεία τους. Κι έστω αν οι επιστήμονες φωνάζουν από τώρα ότι η αιτία για τον επόμενο παγκόσμιο πόλεμο θα είναι η απεγνωσμένη ανάγκη για νερό, εμείς δεν ανησυχούμε πολύ, γιατί έχουμε πισίνες να γεμίσουμε και υδρόφιλα γρασίδια να φυτέψουμε.
Κι αν επιμένουμε να καλύπτουμε τον ήχο της καμπάνας με τα τραγούδια των χορών μας, όλο και κάποιος θα επιζήσει για να πει ότι, ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι, ξεμείναμε από νερό.
