Όταν κάποιες στιγμές το μυαλό μου ανασύρει ανεπεξέργαστες εικόνες της παιδικής ηλικίας, σκέφτομαι ότι σχεδόν κάθε μία από αυτές θα μπορούσε να αποτελέσει τον καμβά για ένα αιρετικό, ανατρεπτικό χρονογράφημα το οποίο όμως, ίσως και να εξόργιζε το κοινό.

Θα έγραφα ας πούμε ότι, την ώρα που η συντριπτική πλειονότητα των παιδιών στόλιζε δένδρα και έλεγε κάλαντα, εγώ μεγάλωνα σε ένα σπίτι χωρίς πολλά στολίδια, με τις αδερφές της γιαγιάς μου να με λατρεύουν μεν, αλλά να προτιμούν σαφώς τα δέντρα στα φυσικά δάση τους, παρά στα αστικά σαλόνια. Έτσι, έβγαζα την περίοδο των γιορτών παρέα με ένα μικρό πλαστικό δεντράκι, ίσαμε μια παλάμη ψηλό, με μικροσκοπικά, πολύχρωμα φωτάκια που δούλευαν με μπαταρία, φερμένο από κάποιο ταξίδι του πατέρα μου στο εξωτερικό.

Από μία άποψη, εκείνη την εποχή, δεν ήμουν τίποτε άλλο παρά ένας μικρός γκρινιάρης, θυμωμένος Εμπενίζερ Σκρουτζ, με μια καρδιά μάλλον αδιάφορη απέναντι στον υπερβολικό ενθουσιασμό των ημερών, που περίμενε κι εκείνος τα 3 Πνεύματα να τον οδηγήσουν σε μια θεαματική ανατροπή των αντιπαθητικών πεποιθήσεων του, γνωστή και ως κωλοτούμπα.

Το δικό μου πρώτο Πνεύμα ήταν το κοριτσάκι μου που, όπως κάθε μωρό, γεννήθηκε χωρίς προκαταλήψεις και κατέληξε, 4 ετών νήπιο, φλογερός επαναστάτης με αιτία και αίτημα το χριστουγεννιάτικο στολισμό του σπιτιού. Δεν είχα εναλλακτική παρά να υποκύψω και έκανα ό,τι μπορούσα χωρίς μεγάλη διάθεση και καθόλου ταλέντο, αλλά με την επίγνωση ότι οι μαμάδες που δεν ξέρουν να στολίζουν δέντρα πηγαίνουν κατευθείαν στην κόλαση.

Το δεύτερο Πνεύμα είχε τη μορφή ινδιάνας αρχηγού φυλής, που με έβαλε κάτω από τα ψυχοθεραπευτικά φτερά της και ζούληξε το μυαλό μου μέχρι αυτό να καταλάβει πώς ένα καλοκάγαθο, ειρηνικό, συμφιλιωτικό πνεύμα μέσα μου θα μπορούσε να με οδηγεί σε απανωτά καλά Χριστούγεννα. Σωστό και αυτό.

Το τρίτο Πνεύμα είχε τη φωνή του Τζον Λένον και τους υπέροχους στίχους του για το τέλος του πολέμου. And so this is Christmas, έλεγε, για τους αδύναμους και τους δυνατούς, τους πλούσιους και τους φτωχούς – ο κόσμος είναι τόσο άδικος… Και μπορεί να το τραγούδησε αργότερα πιο εντυπωσιακά η Σελίν Ντιον αλλά ο μύθος του Λένον -μαζί και με τον άλλον ύμνο, το Imagine- δεν μπόρεσε ποτέ να σιγάσει μέσα στο μυαλό και στην ψυχή μου.

Κάπως έτσι, όπως και τον Εμπενίζερ, τα 3 Πνεύματα των Χριστουγέννων με μεταμόρφωσαν σε μία ευσυγκίνητη γιαγιά που όταν είναι Χριστούγεννα και έρχονται τα παιδιά μου από το νησί, τρέχω γρήγορα στην αποθήκη να ανασύρω όλα τα πολύχρωμα, συχνά κακόγουστα τζάντζαλα που συμβολίζουν το ένα και μοναδικό Χριστουγεννιάτικο Πνεύμα και λέω, μακάρι αυτό το Πνεύμα να είχε πιο βαθιά, γερά θεμέλια και πιο δυνατά, τεράστια φτερά ώστε να μπορεί να τρυπώνει σε κάθε χαραμάδα των τοίχων άμυνας του ανθρώπινου μυαλού.

Χρόνια Πολλά, Γλυκά, Γαλήνια, Γενναιόδωρα.