Άλλοι έχουν το πρώτο παγωτό, άλλοι την πρώτη βουτιά κι άλλοι το τριζόνι. Αυτό το μοναχικό κάλεσμα που απευθύνει το αρσενικό προς το θηλυκό μέσα στη νύχτα, ζητώντας του να ζευγαρώσουν, είναι αλάνθαστο ξυπνητήρι για τον ερχομό του καλοκαιριού. Και δεν βγαίνει καν από τη φωνή του, αλλά από το τρίξιμο των μπροστινών φτερών του με έναν ήχο τόσο παράδοξα μελωδικό που θεωρείται ανέκαθεν ταυτόσημος με την έναρξη της θερινής ραστώνης.
Άντε λοιπόν και ήρθε πάλι η εποχή να τρυπώνουν τα τραγούδια των τριζονιών μαζί με το αεράκι που φουσκώνει τις κουρτίνες του σπιτιού, με τα μαγιό να στεγνώνουν στη βεράντα και τα αντικουνουπικά να ζαλίζουν άλλους, ανεπιθύμητους ιπτάμενους επισκέπτες. Εικόνες που με κάνουν να σκέφτομαι ότι θα έδινα πολλά για να ήμουν έστω μια μικρή «ξυσιά» από το μολύβι του Σαββόπουλου, όταν έγραφε τους στίχους από το μαγικό και λατρεμένο «Καλοκαίρι» του:
Καλοκαίρι, Η γαλάζια προκυμαία θα σε φέρει, καρεκλάκια πετονιές μεσ’ το πανέρι – με μισόκλειστες τις γρίλιες μεσημέρι – με τη φέτα το καρπούζι στο ένα χέρι – με φιλιά μισολιωμένα, Καλοκαίρι – λίγες φλούδες στης κουζίνας το μαχαίρι.
Ήταν μεγάλα τα παιδικά καλοκαίρια μας. Τεράστια.
Αφόρητα βαρετές μέρες στην πόλη και μετά στο εξοχικό της γιαγιάς για πολλές βδομάδες που έδειχναν να σέρνονται μέχρι να έρθουν οι γονείς. Και μετά όλοι μαζί, με υποχρεωτικό σιωπητήριο το μεσημέρι για να κοιμηθούν οι μεγάλοι, μετά παραλία, βόλτα για παγωτό και επιστροφή σε ένα σπίτι γεμάτο με άγνωστους ήχους και άγνωστα ζωντανά της φύσης, έρποντα ή πετούμενα, να ρίχνουν τρομακτικές σκιές, ίδιες με δράκους, στο λιγοστό φως.
Εκτός κι αν υπήρχαν αδέλφια ή ξαδέλφια, που βοηθούσαν τις σκιές και το χρόνο να κονταίνουν.
Ύστερα ήρθαν τα καλοκαίρια της εφηβείας, με το μυαλό να έχει μείνει συνήθως πίσω, κολλημένο στις φαντασιώσεις των πρώτων σκιρτημάτων της καρδιάς και του κορμιού και με το χρόνο να αγκομαχάει πάλι, σαν όχημα σε ανηφόρα με δεμένο το χειρόφρενο. Άλλα τεράστια καλοκαίρια αυτά. Μόνο που όταν, αργότερα, έφτασε η στιγμή να εκπληρωθεί η φαντασίωση με τη μορφή μιας απόδρασης για νεαρούς εραστές, το δυσκίνητο όχημα μετατράπηκε σε διθέσιο αυτοκινητάκι του roller coaster που ορμάει με ιλιγγιώδη ταχύτητα στην κατηφόρα – κι ο χρόνος μίκρυνε τόσο που να μη χωράει ούτε τις ανάσες τους.
Καλοκαίρια, σαν ακορντεόν που ανοιγόκλεινε στους ρυθμούς της ζωής: μικρότερα τότε, με τα παιδιά και τα καρότσια στη μπαγκαζιέρα, μεγαλύτερα αργότερα, χωρίς τα παιδιά, περιμένοντας τρένα κι αεροπλάνα από μακρινά θρανία σπουδών για να μαζευτεί ο χρόνος μέχρι ν’ αποδημήσουν τα πουλιά και να ξεχειλώσει ξανά, σαν ήχος από ξεκούρδιστο πιάνο.
Και τώρα, «πρωτάκια» μιας νέας εποχής, δοκιμάζουμε καινούργια «μπρατσάκια» για το καλοκαίρι.
Γράφουμε μουσικές στο ρυθμό των ακορντεόν μας, καλοδεχόμαστε εραστές κι ερωμένες για τις αποδράσεις μας, αλλά μπορούμε να βρούμε έρωτα ακόμα κι εκεί που δεν φανταζόμασταν ότι μπορούσε να υπάρχει.
Ξέρουμε να διαιρούμε τις εικόνες των έξυπνων κινητών μας με τις σελίδες των βιβλίων μας και να βγαίνουμε κερδισμένοι, μεταφέρουμε τα λάπτοπ μας στις αμμουδιές, άλλοτε για να τηλεργαστούμε κι άλλοτε για να μελετήσουμε τα άστρα στον αυγουστιάτικο ουρανό.
Και τις νύχτες, αφήνουμε το τραγούδι του τριζονιού να τρυπώνει στο σπίτι με το αεράκι που φουσκώνει τις κουρτίνες και δεν μετράμε το μέγεθος των καλοκαιριών, γιατί ξέρουμε πια ότι το κοντέρ, κάθε πρωί, μηδενίζει.
