«Πάλι μπήκε ο Γενάρης, πάλι έβαλα κιλά τα Χριστούγεννα, πάλι δεν μου κάνουν τα ρούχα» μονολογούσε η Χριστιάνα καθώς αγκομαχούσε να κουμπώσει το παντελόνι της και δεν ανέβαινε το φερμουάρ… Αφού το κούμπωσε, ξεφύσηξε με ανακούφιση και δοκίμασε να καθίσει για να δει πώς νιώθει, μην τυχόν γίνει κανένα ατύχημα εκεί που ετοιμαζόταν για να πάει καλεσμένη.
Ήταν στα μέσα Ιανουαρίου, η καθιερωμένη γιορτή για την κοπή της πίττας που διοργάνωνε η εταιρία του άντρα της, και καθώς ήταν καλεσμένα όλα τα στελέχη της ομάδας ηγεσίας μαζί με τους συζύγους/ συντρόφους τους, έπρεπε – ως σύζυγος του ιδρυτή – να συνοδεύσει τον Γιώργο της, όμορφη και κομψή, για να τιμήσει την εικόνα του. Έλα όμως που το βραδινό κουστούμι που ήθελε να φορέσει το είχε αγοράσει στα αδύνατά της και τώρα ζοριζόταν; Της έμπαινε ευτυχώς, αλλά στο τσίμα-τσίμα…
Κι όμως… πόσες φορές δεν είχε πάρει την απόφαση να απελευθερώσει αυτά τα επιπλέον πέντε κιλά που ήθελε για να νιώθει ανάλαφρη, άνετη κι ευτυχισμένη; Και το είχε καταφέρει αρκετές φορές στη ζωή της, αλλά ως τώρα, σαράντα χρόνια μετά, δεν είχε καταφέρει να τα διατηρήσει, τα έχανε, κι όλο τα ξανάπαιρνε!
Από μικρό κοριτσάκι είχε την τάση η Χριστιάνα να παχαίνει – έτσι της έλεγαν οι γονείς της – η μαμά της ήταν πολύ λεπτή με τέλειο σώμα και καλό μεταβολισμό – έτρωγε ότι της άρεσε και δεν πάχαινε ποτέ! Ο μπαμπάς της από την άλλη μεριά είχε μανία με την κομψότητα και το λεπτό σώμα, ήταν ο ίδιος πάντα γυμνασμένος, καλοντυμένος και κομψός, και οι δυο μαζί σχολίαζαν πως η Χριστιάννα δεν πήρε το λεπτό σώμα της μαμάς, ήταν παχουλή, και θα έπρεπε να την προσέχουν στο φαγητό…
Μεγάλωνε η καημένη η Χριστιάνα νιώθοντας ενοχές κάθε φορά που ήθελε να φάει σοκολάτες και παγωτά που τόσο της άρεσαν… Της τα απαγόρευαν σχεδόν πάντα κι εκείνη, από τη λαχτάρα της, έπεφτε με τα μούτρα όποτε της τα πρόσφεραν ή τα εύρισκε μπροστά της! Κι αυτή η «κατάρα» – γιατί έτσι την ένιωθε – την ακολουθούσε σε όλη της τη ζωή, και είχε φτάσει να διαμορφώνει τον βαθμό της ευτυχίας της: όταν ήταν αυτά τα πέντε κιλά κάτω ένιωθε ευτυχισμένη, αλλά μετά, κάτι γινόταν πάντα και τα ξανάπαιρνε!
«Πού θα πάει αυτό το βιολί;» συνέχιζε τον μονόλογό της και δώστου και κατηγορούσε τον εαυτό της. «Από αύριο θα μείνεις νηστική, δεν θα τρως τίποτα μέχρι να τα χάσεις τα άτιμα τα παλιοκιλά!» έλεγε συνέχεια, κι όμως, όταν πήγαν στη γιορτή, πάλι έπεσε με τα μούτρα στις λιχουδιές και στα γλυκά…
Ώσπου ήρθε το μεγάλο «χαστούκι»: στο επόμενο check up της, οι δείκτες της ήταν ανησυχητικοί, και στην καθιερωμένη επίσκεψή της στον γιατρό της που λάτρευε, ήταν απαρηγόρητη. «Χριστιάνα μου θα πρέπει να ακολουθήσεις μια αυστηρή δίαιτα για ένα μήνα για να βελτιώσουμε τους δείκτες σου» της είπε με φανερή ανησυχία, αλλά και βαθιά ενσυναίσθηση. Η πείρα του ήταν μεγάλη και ήξερε πως οι διατροφικές διαταραχές είχαν πολύ περισσότερο να κάνουν με ψυχικά θέματα παρά με βιολογικά αίτια και αυξημένη όρεξη. «Πιστεύω πως για λίγο καιρό, παράλληλα με τη διατροφή θα ήταν καλό να κάνεις και κάποιες συνεδρίες ψυχοθεραπείας».
Έφυγε η Χριστιάνα από το ιατρείο του αγαπημένου της γιατρού βαθιά προβληματισμένη. Αμέσως φρόντισε να προμηθευτεί τα κατάλληλα προϊόντα για τη διατροφή της, απομάκρυνε από το σπίτι και το ψυγείο όλους τους «πειρασμούς» και βρήκε την κατάλληλη ψυχοθεραπεύτρια και από τις επόμενες εβδομάδες ξεκίνησε συνεδρίες.
Σήμερα, ενάμιση χρόνο μετά από αυτό το περιστατικό, η Χριστιάνα περνάει τις περισσότερες ώρες της ημέρας ζωγραφίζοντας σ’ έναν χώρο του σπιτιού που έχει διαμορφώσει σαν ατελιέ, αξιοποιώντας το έμφυτο ταλέντο της που είχε εγκαταλείψει μαζί με τα νεανικά της όνειρα. Έχοντας παντρευτεί πολύ νέα, και ακούγοντας τους συντηρητικούς γονείς της, απαρνήθηκε την καλλιτεχνική της καριέρα και τις αντίστοιχες σπουδές, για να επικεντρωθεί στη φροντίδα των παιδιών και του άντρα της, που ήταν ένας σημαντικός πυλώνας του επιχειρηματικού γίγνεσθαι. Μ’ αυτή την επιλογή όμως, ταυτόχρονα είπε ένα βροντερό «όχι» στη δική της ύπαρξη, πνίγοντας το κορυφαίο ταλέντο στη ζωγραφική που είχε από μικρή, και φυλακίζοντας την προσωπική δημιουργικότητα και την έκφρασή της ολιστικά.
Μετά από αρκετές συνεδρίες με την ψυχοθεραπεύτριά της, η Χριστιάννα ξετύλιξε σιγά-σιγά το πονεμένο εσωτερικό της κουβάρι, αυτό που κρυβόταν κάτω από τα βουλιμικά επεισόδια, πίσω από το αιώνιο πρόβλημα των παραπάνω κιλών και τη δυσλειτουργική σχέση της με τη διατροφή. Αυτό που έκανε κάθε «new year resolution» να εγκαταλείπεται ακόμα και πριν τελειώσει ο Γενάρης… Και ως δια μαγείας, άρχισε σταδιακά η σχέση της με το φαγητό να εξομαλύνεται και να έρχεται σε φυσιολογικά πλαίσια, εξαφανίζοντας μόνιμα αυτά τα «βασανιστικά» πέντε παραπάνω κιλά για πάντα!
Τα «New Year Resolutions» θα τηρηθούν μόνο όταν αλλάξουν οι πεποιθήσεις και όχι μόνο οι συμπεριφορές, κι όταν στοχεύσουν στην ουσιαστική, ριζική αλλαγή, κι όχι στις «παραφυάδες» της. Τότε βγαίνεις από τη «ζώνη άνεσης» και τότε χτίζεις πραγματική Ψυχική Ανθεκτικότητα.
