Φέτος αποφάσισα για πρώτη φορά μετά από άπειρα χρόνια (ίσως στην ενήλικη ζωή μου να μην έχει ξαναγίνει) να λείπω Πρωτοχρονιά. Ο βασικός λόγος; Δεν αντέχω την πίεση του κανονίσματος.
Μένεις μέσα; Είσαι ξενέρωτος.
Αποφασίζεις να βγεις; Θα μπλέξεις στην κίνηση, όπου και να πας λογικά θα είναι μέτρια και θα πιεστείς να περάσεις καλά (προσωπική άποψη εννοείται).
Νομίζω ότι πάντα υπάρχει ένα πολύ μεγάλο expectation σε όλες τις γιορτές το οποίο όταν καταρρίπτεται, επειδή δεν έχεις περάσει πάρα πολύ καλά – ή όσο καλά περίμενες, υπάρχει ένα anti-climax το οποίο σε «ρίχνει».
Το άγχος των γιορτών διαχέεται παντού. Από τη δουλειά (όλοι τρελαίνονται και τα ζητάνε όλα τώρα για τώρα, λες και το 2026 καταστρεφόμαστε) μέχρι τα κανονίσματα. Πόσα πια πρέπει να κανονίσουμε; Πόσους πρέπει να δούμε; Με πόσους πρέπει να βρεθούμε; Σε πόσα μαγαζιά να πάμε και πόσες κρατήσεις να κάνουμε πόσους μήνες πριν;
Ενώ οι γιορτές θα έπρεπε να είναι οικογενειακές, χαλαρωτικές, ξεκούραστες, γίνονται πιεστικές, αγχωτικές και γεμάτες «πρέπει».
Σίγουρα σαν Χριστίνα δεν νιώθω το πνεύμα των Χριστουγέννων, όπως το ένιωθα μικρή.
Από καμία άποψη. Ίσα-ίσα, λόγω κίνησης, κατάστασης, πολλές φορές μου δημιουργούν όλα μια μελαγχολία. Ίσως επειδή τελειώνει ο χρόνος και κάνεις μία ανασκόπηση; Ίσως επειδή θυμάσαι πράγματα, καταστάσεις, πρόσωπα που έχεις χάσει; Ίσως γιατί αγχώνεσαι ότι πρέπει ντε και καλά να περάσεις τέλεια; Όλα παίζουν τον ρόλο τους.
Χάνεται όμως η ουσία των εορτών και της κατάστασης. Πολλές φορές θα μου άρεσε τις γιορτές να τις βλέπω όπως μικρή. Με ανυπομονησία, χαρά, διασκέδαση και ανεμελιά… Δεν πειράζει όμως, έχουμε πάντα το καλοκαίρι.
