Στην ειδυλλιακή Cetona, στην καρδιά της Τοσκάνης, βρίσκεται το παλιό μοναστήρι του Αγίου Φραγκίσκου της Ασίζης· ένα μοναδικής ομορφιάς ησυχαστήριο που ίδρυσε ο ίδιος ο «Φτωχούλης του Θεού» το 1212, για τους μαθητές του, ως τόπο προσευχής και μοναστικής συμβίωσης.
Στον ίδιο ιερό τόπο, που είχε παραδοθεί στη φθορά του χρόνου, μετά από 800 χρόνια, επέλεξε μια μέρα ένας Φραγκισκανός μοναχός, ο Padre Eligio, για να πραγματοποιήσει τη δική του αποστολή: τη σωτηρία των «χαμένων ψυχών».
Με την επίσημη άδεια του Επισκόπου της Φλωρεντίας, ξεκινά ένα τολμηρό εγχείρημα απεξάρτησης ναρκομανών, μέσα από την «εργασιοθεραπεία».
Είχε ήδη δημιουργήσει μια μικρή ομάδα νέων ανθρώπων, που προσπαθούσαν μέσα από την πίστη και την προσευχή να λυτρωθούν από τις επικίνδυνες εξαρτήσεις, και αποφασίζει, με μεγάλη τόλμη και ρίσκο, να τους προτείνει να αναλάβουν την αναπαλαίωση του εγκαταλελειμμένου μοναστηριού, που ήταν ένα ερείπιο, γεμάτο πέτρες.
Δέχονται με ενθουσιασμό και ο καθένας τους επιστρατεύει το ταλέντο του και την ικανότητά του.
Ξεκινούν από τα θεμέλια να κτίζουν πέτρα-πέτρα το μοναστήρι και, παράλληλα, την ίδια τους τη ζωή.
Ζούσαν όλοι μαζί και μοιράστηκαν, για 13 ολόκληρα χρόνια, τη δημιουργία ενός χώρου που θύμιζε επίγειο παράδεισο.
Όλα έγιναν από τους ίδιους, με καθοδήγηση από ειδικούς· όλα με μεράκι και δημιουργικό οίστρο.
Όλα χειροποίητα. Σμίλεψαν, σκάλισαν τα ξύλα, φύτεψαν τα δέντρα, έφτιαξαν τη στέγη, έστρωσαν το πλακόστρωτο.
Έκτισαν τον «χαμένο Παράδεισο» και ξανακέρδισαν πίσω τη ζωή τους.
Έτσι γεννήθηκε το Mondo X, με λίγα δωμάτια και ένα υπέροχο εστιατόριο, το La Frateria di Padre Eligio.
Όλοι οι υπάλληλοι είναι άτομα σε απεξάρτηση, ακόμα και οι περίφημοι chef που το έκαναν διάσημο σε όλη την μαγευτική περιοχή της Τοσκάνης.
Μοιάζει με παραμύθι, αλλά είναι ένα μεγάλο μάθημα διαχείρισης και βοήθειας προς τους διαταραγμένους ανθρώπους που έχουν χάσει το νόημα της ζωής και παρασύρθηκαν σε άγνωστες (Χ) διαδρομές.
Αυτός, άλλωστε, δεν είναι και ο ανθρωπιστικός, χριστιανικός ρόλος της Εκκλησίας; Να μεριμνεί και να σώζει τον αμαρτωλό;
Δεν θα ήταν ένα φωτεινό παράδειγμα προς μίμηση, τα δικά μας πανέμορφα μοναστήρια να φιλοξενούν και να εκπαιδεύουν οι μοναχοί μας τις «χαμένες ψυχές» εκείνων που, από μεγάλη ατυχία, χάθηκαν κάπου στην απρόβλεπτη διαδρομή της ζωής;
Ίσως το Mondo X να είναι η δεύτερη ευκαιρία.
