Η Μέλπω ήταν μια γυναίκα που έμοιαζε να κρατάει στα χέρια της τον κόσμο. Δυναμική, με σπάνιο, έμφυτο χάρισμα ενσυναίσθησης που την βοηθούσε να κατανοεί και να καθοδηγεί ανθρώπους, είχε μια εντυπωσιακή, διεθνή καριέρα στον χώρο του ανθρώπινου δυναμικού. Στα 48 της, ήταν επικεφαλής του τομέα HR στη μεγαλύτερη εταιρία τηλεπικοινωνιών της Ευρώπης, χτίζοντας με τις πρωτοποριακές στρατηγικές της, τις πιο αποτελεσματικές και πραγματικά χαρούμενες ομάδες ηγετών στις 10 χώρες για τις οποίες ήταν υπεύθυνη. Χάρις στο απαράμιλλο έργο της, ήταν η πιο φημισμένη ομιλήτρια σε συνέδρια, αφήνοντας ένα μοναδικό αποτύπωμα προς την ισότιμη μεταχείριση των γυναικών στον εργασιακό χώρο. Παράλληλα, είχε κυριολεκτικά μεταμορφώσει το εργασιακό κλίμα και κουλτούρα σε όλες τις εταιρίες που αναλάμβανε, με αποτέλεσμα να αποτελεί σημείο αναφοράς για τους νεότερους επαγγελματίες του κλάδου.
Η Μέλπω ήταν χωρισμένη από μικρή, μητέρα δύο παιδιών που λάτρευε και καμάρωνε για την πρόοδό τους, και είχε καταφέρει να ισορροπεί ανάμεσα σε απαιτητικές ευθύνες δουλειάς και μονογονεϊκής μητρότητας χωρίς ποτέ να λυγίζει. Βέβαια, το κόστος για όλα αυτά ήταν η ανύπαρκτη προσωπική της ζωή, για την οποία όμως ποτέ δεν παραπονιόταν, καθώς έλεγε χαρακτηριστικά: «Αν έρθει ποτέ ο «πρίγκηπας» για μένα, μην ανησυχείτε, θα τον αναγνωρίσω αμέσως και θα είμαι μαζί του. Όμως, δεν θα κάνω «εκπτώσεις» για τίποτα λιγότερο, είμαι μια χαρά με τα παιδιά μου και τη δουλειά μου».
Στα 48 της, η Μέλπω βρισκόταν κυριολεκτικά σ’ αυτό που λέμε «απόγειο» της καριέρας της, και για πρώτη φορά ετοιμαζόταν για νέα ξεκινήματα, τολμώντας να λανσάρει τη δική της επιχείρηση, που την ονόμαζε «Ηγέτης Γίνεσαι».
Όμως η ζωή, συχνά απρόβλεπτη, την έφερε μπροστά σε μια δοκιμασία που δεν είχε φανταστεί. Το πρώτο «καμπανάκι» ήρθε ξαφνικά, καθώς βρισκόταν στο podium, μέσα σε μια αίθουσα γεμάτη κόσμο. Είχε προσκληθεί να μιλήσει σε ένα διεθνές συνέδριο για τη νέα ηγεσία και την ισότητα. Η σκηνή ήταν οικεία και γνώριμη για εκείνη: Είχε ανεβεί αμέτρητες φορές στο παρελθόν, δίνοντας συγκλονιστικές ομιλίες, που στη συνέχεια προσέλκυαν εκατομμύρια youtube views. Όμως αυτή τη φορά, λίγα λεπτά μετά την εισαγωγή της, τα λόγια δεν βγήκαν, σαν να χάθηκαν στη διαδρομή από το μυαλό στο στόμα. Το βλέμμα της πάγωσε, το χαμόγελο μαρμάρωσε και η φωνή της κόπηκε σε κομμάτια. Οι παρευρισκόμενοι προσπάθησαν να τη στηρίξουν με ένα θερμό χειροκρότημα, όμως η ίδια η Μέλπω το ήξερε ήδη μέσα της: Κάτι δεν πήγαινε καλά. Η τεράστια δύναμη και η μακρόχρονη εμπειρία της τη βοήθησαν να συνεχίσει και να ολοκληρώσει την ομιλία της, με το κοινό να την αποθεώνει, όμως εκείνη είχε ήδη υποστεί το σοκ.
Αυτό το περιστατικό δεν ήταν μεμονωμένο. Τις μέρες που ακολούθησαν, άρχισε να ξεχνάει ονόματα συναδέλφων, να μπερδεύει ραντεβού, να χάνεται σε δρόμους που γνώριζε χρόνια. Η αυτοπεποίθηση αυτής της γυναίκας που είχε χτίσει μια τεράστια καριέρα πάνω στη θετικότητα, την πειθαρχία και τη διαύγεια της σκέψης της κατέρρεε. Και μέσα σε λίγους μήνες, η Μέλπω βυθίστηκε σε μια σκοτεινή περίοδο: Δεν ήξερε τι της συνέβαινε, κι αυτή η άγνοια ήταν πιο οδυνηρή κι από την ίδια την αδυναμία. Εκείνη που κάποτε μιλούσε για ανθεκτικότητα, κουράγιο και εξέλιξη, ένιωθε να χάνει τον ίδιο της τον εαυτό.
Τα δύο χρόνια που ακολούθησαν, οδήγησαν τη Μέλπω σε βαθιά κατάθλιψη. Κλεινόταν στο σπίτι, απέφευγε κοινωνικές εκδηλώσεις, απέσυρε τη συμμετοχή της από συνέδρια. Τα παιδιά της, απελπισμένα, έβλεπαν μια μητέρα που δεν αναγνώριζαν πια. Εκείνη, με τη σκληρή της αυτοκριτική, πίστευε ότι απλώς είχε χάσει την ορμή της, ότι είχε “καεί” από την ένταση της δουλειάς, μέχρι που η μοναδική καλύτερή της φίλη την «έσυρε» κυριολεκτικά σ’ έναν κορυφαίοι ειδικό : Η διάγνωση ήρθε αργά αλλά καθοριστικά: Πρώιμη νόσος Αλτσχάιμερ. Η λέξη “άνοια” χτύπησε σαν κεραυνός. Μαζί όμως ήρθε και μια ανακούφιση – επιτέλους ήξερε με τι είχε να παλέψει.
Η στιγμή εκείνη έγινε σημείο καμπής. Η Μέλπω, που όλη της τη ζωή δίδασκε την αξία της ψυχικής αντοχής, τώρα έπρεπε να την εφαρμόσει στην πιο σκληρή μάχη της. Άρχισε θεραπεία, μπήκε σε προγράμματα στήριξης και – κυρίως – αποφάσισε να μιλήσει ανοιχτά για την εμπειρία της. Στην πρώτη της δημόσια τοποθέτηση μετά τη διάγνωση, είπε: «Η άγνοια με κατέστρεψε περισσότερο από την άνοια. Σήμερα, γνωρίζοντας τι μου συμβαίνει, μπορώ να το παλέψω, και με τις νέες μου δυνατότητες, να εμπνεύσω ξανά».
Με τον καιρό, η Μέλπω άρχισε να βρίσκει νέες ισορροπίες. Δεν μπορούσε να εργάζεται όπως πριν, όμως ανακάλυψε άλλους τρόπους να αφήσει το αποτύπωμά της. Δημιούργησε μια κοινότητα γυναικών και ανδρών που ζουν με νευροεκφυλιστικές ασθένειες, προωθώντας την ενημέρωση και τη στήριξη. Έγραφε άρθρα, μιλούσε σε διαδικτυακές συζητήσεις, έδινε φωνή σε όσους δεν είχαν το κουράγιο να μιλήσουν. Τα παιδιά της στάθηκαν δίπλα της, βλέποντας πια όχι την αλάνθαστη ηγέτιδα, αλλά τη γυναίκα που πάλευε με αξιοπρέπεια, θάρρος και ευαισθησία.
Η ψυχική ανθεκτικότητα της Μέλπως την έκανε να δεχτεί την άνοια, χωρίς να ταυτιστεί μαζί της, μαθαίνοντας να διαχωρίζει το «είμαι» από το «έχω».
Η ιστορία της Μέλπως δεν είναι εύκολη, είναι όμως μέσα στην ζωή. Ψυχική ανθεκτικότητα δεν σημαίνει απουσία πόνου ή φόβου, αλλά ικανότητα να βρίσκεις νέους δρόμους όταν οι παλιοί κλείνουν. Και για τη Μέλπω, αυτοί οι νέοι ήταν πιο ανθρώπινοι, πιο αληθινοί, πιο βαθιά συνδεδεμένοι με το νόημα της ζωής.
