Oνομάζομαι Μαρί Γκατζάρου. Πάντα έβλεπα την ζωή με τον δικό μου τρόπο αν και οι συνθήκες δεν ήταν πάντα οι καλύτερες.
Γεννημένη τον Απρίλιο του ’68, έναν ανοιξιάτικο μήνα, αισιόδοξο μα και ατίθασο, με έντονες παραστάσεις της γιαγιάς μου, της εξοχής και της αγάπης μου για τα ζώα.
Χωρισμένοι οι γονείς μου από τότε που ήμουν ενός έτους, χρειάστηκε να στερηθώ κάποια πράγματα ου για άλλους είναι δεδομένα και να βγω πιο συνειδητοποιημένη και δυνατή, ίσως για εμένα.
Παντρεύτηκα και έκανα οικογένεια στα 23 μου.
Τώρα που βλέπω τα παιδιά μου, σ’ έναν σταθερό ρυθμό ζωής, ησυχάζω από την μια και αναστατώνομαι από την άλλη.
Με κερδίζουν οι καθημερινές εικόνες, με γεμίζουν ανησυχία οι απορίες και οι εξελίξεις.
Αυτά με οδήγησαν να ξεκινήσω κάτι αποκλειστικά για τον εαυτόν μου, μετά τα 50… την πολύ όμορφη αυτή ηλικία, που αρχίζει να συνθέτει και να καταθέτει πια η ψυχή και το νούμερο των χρόνων δεν είναι παρά ένας αριθμός!!!
Πάντα είχα την ανάγκη για προσωπική αναζήτηση και η ανάγκη αυτή έγινε ακόμη πιο επιτακτική τον καιρό του εγκλεισμού και της απομόνωσης. Τα “χαμένα” εκείνα χρόνια ήταν για εμένα χρόνια ενδοσκόπησης και γιατρειάς στα δικά μου θέλω.
Πέρασα ένα μεγάλο διάστημα στην αγαπημένη μου Πάρο, παρέα μόνο με τον σκύλο μου. Στις μοναχικές τότε βόλτες στην παραλία συνέχισα, από συνήθεια, να μαζεύω διάφορα στοιχεία που η θάλασσα είχε κρατήσει μέσα της και το κύμα ξέβραζε στην ακροθαλασσιά (βότσαλα, κοχύλια διαφόρων χρωμάτων & σχημάτων, αστερίες, γυαλάκια σμιλεμένα από το νερό κά), χωρίς να ‘χω στο μυαλό μου κάτι συγκεκριμένο γι’ αυτή τη συλλογή.
Σύντομα όμως, όλα αυτά τα αντικείμενα, τα εντελώς αδιάφορα ή άχρηστα για πολλούς, αποτέλεσαν για εμένα πηγή έμπνευσης και άνοιξαν ένα νέο κεφάλαιο στη ζωή μου, το οποίο μου προσφέρει ενέργεια, χαρά και την ικανοποίηση της δημιουργίας. Άρχισα να τους δίνει μία δεύτερη ευκαιρία “ζωής”, δημιουργώντας συνθέσεις και κατασκευές πάνω σε plexigrass, που έχουν την μορφή ενός πίνακα ζωγραφικής.
Μέσα σε χώρους καθημερινούς, μα όχι αποδεκτούς για τους περισσότερους που αναζητούν ένα σκιερό μπαράκι να πιουν τον πρωϊνό τους καφέ, εγώ έψαχνα και εξακολουθώ να ψάχνω, στα “σκουπίδια του βοριά” μα και στις καθημερινές μου διαδρομές, τα κομμάτια του δικού μου puzzle.
Oνομάτισα τα έργα μου – θάλασσες, σπασμένες ιστορίες, αναμείξεις – ανάλογα με τα υλικά που χρησιμοποιώ ή τα ερεθίσματα που προκλήθηκαν από τον φυσικό ή κοινωνικό χώρο και έγιναν αφορμή για ν’ εκφράσω, μέσω αυτών, σκέψεις και συναισθήματα.
Οι ΘΑΛΑΣΣΕΣ, μού χάρισαν απλόχερα, χωρίς καμία τσιγκουνιά, δώρα μικρά, ασήμαντα μα πολύτιμα. Μία πνιγμένη χαρά, μία πληρότητα που σαν στόχο μάλλον είχε την αποδοχή ή την απόρριψη κάποιων. Μία μικρή προσπάθεια, μέσα από πέντε καλοκαίρια μου.
Οι ΣΠΑΣΜΕΝΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ, μ’ ένα τέλος και μία αρχή, συνθέτουν ιστορίες που απλά έσπασαν και έπαψαν… να υπάρχουν, ενώ οι ΑΝΑΜΕΙΞΕΙΣ, αποτελούν θαυματουργές αναβιώσεις που έγιναν, μέσα από τα δικά μου μάτια, με τον δικό μου τρόπο.
Εμπιστευθείτε μας και με τη δική σας ιστορία σας στο info@justanumber.gr και θα επικοινωνήσουμε άμεσα για τη δημοσίευση της – με κάθε ασφάλεια και ιδιαίτερη προσοχή.
