Κάποια μέρα θα έρθει κοντά μου, με εκείνα τα μάτια γεμάτα απορία και φρεσκάδα.
Ίσως να κρατάει ένα τάμπλετ, ίσως να με κοιτάζει ξαφνιασμένος από την παλιά φωτογραφία μου στον τοίχο.
Και θα με ρωτήσει, με εκείνη τη γλυκιά άγνοια της ηλικίας του:
«Γιαγιά, πώς ήταν στην εποχή σου και πώς θα είμαι εγώ;»
Και τότε, τι θα του πω;
Να του πω πως μεγάλωσα σε μια εποχή που δεν είχαμε τίποτα, και ξαφνικά νομίσαμε πως τα έχουμε όλα;
Ότι μάθαμε να κάνουμε όνειρα με βάση το τι θέλαμε, όχι το τι αντέχαμε;
Να του πω πως αφήσαμε ένα κράτος χρεωμένο, ένα περιβάλλον λαβωμένο, μια κοινωνία που έμαθε περισσότερο να γκρινιάζει παρά να προσπαθεί;
Ή να του μιλήσω και για τα άλλα; Πως αγωνιστήκαμε για τη δημοκρατία, για το δικαίωμα στη μόρφωση, για το να λέει ο καθένας τη γνώμη του χωρίς φόβο; Να του πω για το Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία;
Να του πω ότι είμαι μια γενιά που έζησε ραγδαίες αλλαγές; Από τη φτώχεια στην ευημερία, από τη δικτατορία στη δημοκρατία, από την αναλογική εποχή στην ψηφιακή.
Ίσως να του πω την αλήθεια. Ότι κάναμε ό,τι καλύτερο μπορούσαμε.
Ότι πολλές φορές δεν ξέραμε τι κάναμε.
Ότι κάποτε χάσαμε το μέτρο, κάποτε το ξαναβρήκαμε.
Ότι κάποιοι παραδοθήκαμε στην ευκολία, αλλά κάποιοι θυσιαστήκαμε, παλέψαμε, πληρώσαμε, αντέξαμε.
Θα του πω πως αν δεν του αφήσαμε έναν καλύτερο κόσμο, ελπίζω τουλάχιστον να του δώσαμε κάποια μαθήματα. Την αυτογνωσία. Να βλέπουμε τι πήγε καλά και τι όχι, χωρίς αλαζονεία. Χωρίς δήθεν.
Γιατί η μεγαλύτερη κληρονομιά μπορεί να είναι η ειλικρίνεια: «Ναι, αυτά κάναμε. Εσείς τώρα, κάντε τα καλύτερα.»
