Γιατί κάποια σχόλια με ενοχλούν αν προέρχονται από ένα συγκεκριμένο άτομο ενώ αν τα ακούσω από κάποιον άλλον δεν με ενοχλεί καν; Πόσο επηρεάζομαι από μία κακία που θα ακούσω; Πόσο με ενοχλεί ένα αρνητικό σχόλιο; Πόσο θίγομαι όταν αισθάνομαι ότι κάποιος είναι αντίθετος με τα «πιστεύω» μου;
Ακόμα και αν κάτι δεν με αφορά προσωπικά και δεν με θίγει σαν άτομο (πχ αν κέρδισε η ομάδα που υποστηρίζω) μπορεί να με επηρεάσει αρνητικά και να με θυμώσει.
Τελικά έχω καταλήξει ότι η απάντηση σε αυτό είναι πολύ απλή. Η τοξικότητα δεν «μετριέται» με την ποσότητα, αλλά με το βάθος του δεσμού και το πόσο ευάλωτοι είμαστε εμείς. Ένα σχόλιο από έναν δικό μας άνθρωπο –έναν συνάδελφο που εμπιστευόμαστε, έναν φίλο, έναν δάσκαλο, έναν σύντροφο– μπορεί να “χτυπήσει” πολύ πιο δυνατά από ένα άτομο που δεν σημαίνει πολλά για εμάς. Και αυτό γιατί καταρρίπτει την προσδοκία και το φαντασιακό που μόνοι μας χτίσαμε.
Αν εγώ πιστεύω κάτι αρνητικό για τον εαυτό μου, τότε οτιδήποτε μου πει ο άλλος θα το εκλάβω ως τοξικό. Όταν όμως το λέω εγώ για τον εαυτό μου δεν το εκλαμβάνω τοξικό. Άρα όλα έχουν να κάνουν με το πώς εμείς τα βλέπουμε και πού θέτουμε τον εαυτό μας. Το πρόβλημα ξεκινάει από εμάς.
Αναγνωρίζουμε ποιοι είναι οι “τοξικοί παράγοντες” γύρω μας – αλλά και μέσα μας. Γιατί ναι, μερικές φορές η πιο επίμονη τοξικότητα είναι η εσωτερική. Αυτή που σε κομπλάρει, αυτή που σε δηλητηριάζει, αυτή που σε κάνει να σκέφτεσαι αρνητικά για τον εαυτό σου και κατ’ επέκταση για τους άλλους. Γιατί πολλές φορές μειώνοντας τον άλλον θέλουμε να «ανεβάσουμε» εμάς.
Η «αποτοξίνωση» από την τοξικότητά μας λοιπόν είναι απελευθερωτική. Γιατί όταν είσαι εντάξει με τον εαυτό σου, δεν σε ενδιαφέρει η τοξικότητα. Τα βλέπεις όλα χαλαρά και γελάς. Δεν εξαγριώνεσαι, δεν στεναχωριέσαι.
Ας τολμήσουμε λοιπόν να αποτοξινωθούμε. Από σχέσεις που δεν εξελίσσονται. Από «ειδήσεις» που μας γεμίζουν άγχος. Από εσωτερικές φωνές που μας τραβούν πίσω. Από οτιδήποτε μας κάνει τοξικούς.
