Editorial

Τα Καλοκαίρια μας Θερμά

Γράφοντας αυτό το σημείωμα στους 35 υπό σκιάν (ναι, ξέρω, υπάρχει και χειρότερο…) μου περνάει από το μυαλό αυτό το αλλόκοτο ερώτημα:

Μήπως η αίσθηση θερμοκρασίας περιβάλλοντος είναι υποκειμενική και, μήπως μάλιστα, επηρεάζεται από την ηλικία;

Θυμάμαι τα παιδικά καλοκαίρια: καμία αίσθηση του καύσωνα για τον οποίο παραπονιόταν οι μεγάλοι. Μόνο ενόχληση για τη συνεχή επιτακτική παραίνεση «βάλε το καπέλο σου, θα πάθεις ηλίαση» (σε πρώτη ευκαιρία το πετούσα, δεν έπαθα ποτέ ηλίαση). Ενόχληση και για την αναγκαστική μεσημεριανή σιέστα, για να ησυχάζουν οι μεγάλοι, στη δροσιά των ψηλοτάβανων δωματίων με τα γερτά παντζούρια, εμείς που αδημονούσαμε να πεταχτούμε πάλι στο λιοπύρι για κρυφτά/κυνηγητά/ποδήλατα. Όχι ζέστη δεν πολυκαταλαβαίναμε, αλλά θυμάμαι, αντίθετα, κάτι βράδια Αυγούστου στο νησί με μπουρίνια και μεγάλα μελτέμια (όπως αποκαλούσαν τα 6άρια και 7άρια μποφόρ) που υπακούαμε- ευχαρίστως εκεί- στο πρόσταγμα «βάλε τη ζακέτα σου».

Αλλαγή βιολογικού θερμομέτρου, θυμάμαι στα 20 +: Φοιτήτρια, σε σημείο τήξεως και βρασμού, στις υπό 40 βαθμούς εξετάσεις, με μόνη φευγαλέα και πρόσθετη ανακούφιση νεσκαφέ φραπέ με άφθονα παγάκια. Θυμάμαι ακόμα, αργότερα, οδηγώντας αυτοκίνητο χωρίς αιρ κοντίσιον φυσικά, στον Λαρισαϊκό κάμπο, στο δρόμο για Θεσσαλονίκη (8ωρο πλήρες). Κι όμως, υπομέναμε – χωρίς να το κάνουμε ιδιαίτερα θέμα.

Κι ύστερα ήρθαν οι καύσωνες που δεν ήταν «ουφ τι καύσωνας» αλλά καύσωνες που σκοτώνουν – κατά προτίμηση ηλικιωμένους, (βλ. Αθήνα …, Παρίσι…) Και καύσωνες του σήμερα που σε ειδοποιούν οι υγειονομικές αρχές να μην ξεμυτίσεις έτσι και είσαι στις ευάλωτες ομάδες (που είσαι, εννοείται, εξ ορισμού). Και τα δελτία καιρού που εξελίχθηκαν σε δελτία τρόμου, να αναρωτιέσαι με αγωνία για ποιόν χτυπάει η καμπάνα – του συναγερμού της Πυροσβεστικής.

Αντικειμενική/ότατη αυτή η αίσθηση θερμοκρασίας.

Τα καλοκαίρια μας θερμά, λοιπόν, και σταδιακά θερμότερα στα ενήλικα και κατόπιν στα ώριμα και υπερώριμα χρόνια μας.

Μα πριν αυτή η καυτή πραγματικότητα (και όχι απλώς αίσθηση) απλώσει μια παγωμάρα στην, ευάλωτη πια, διάθεση μας μήπως να το δούμε (και) αλλιώς; Με θέρμη ευεργετική μας σκεπάζει το ελληνικό καλοκαιράκι που μας μαζεύει όλους κατά κύματα αφρισμένα στο εξοχικό/πατρογονικό στο χωριό, φλόγα άσβηστη οι παρέες των παιδικών μας χρόνων που μας ζεσταίνει την καρδιά να ξαναβρίσκουμε, ξανά και ξανά, σαν να μην άλλαξε τίποτα, εμφανώς – μόνο το χρώμα των μαλλιών μας (κι αυτό καλύπτεται…!)

Πάμε σαν άλλοτε λοιπόν, κι ας ευλογούμε την τύχη μας, αν μας επιτρέπει να ξεφεύγουμε από θερμότητες κακές κι ολέθριες, κρατώντας μόνο τη ζεστασιά που μας φέρνει κοντά μετά από ατέλειωτους χειμώνες.
Είναι αυτή η πιο θερμή ευχή μου για το υπόλοιπο καλοκαίρι που απλώνεται μπροστά μας, αγαπημένοι Jan-ers!

Και μην ξεχνάτε να φοράτε το καπέλο σας!

Διαβάστε εδώ: