Κάποια μέρα στα πολύ μακρινά 12 μου χρόνια, περίμενα με τρακ στο περίπτερο το σχολικό λεωφορείο που θα με πήγαινε πρώτη μέρα στο καινούριο σχολείο, το μυθικό Αμερικάνικο Κολλέγιο Θηλέων γνωστό και ως Pierce Orlinda Childs College, στο νέο του campus της Αγίας Παρασκευής. Στην ίδια στάση αυτής της γειτονιάς, στο ίδιο σχολικό λεωφορείο γνώρισα την πρώτη συμμαθήτρια μου στο τμήμα Α2, ονόματι Λιάνα Βουράκη.
(Εννοείται, ότι το όνομα ΒΟΥΡΑΚΗΣ ακόμα και στην ηλικία των 12 ετών μου, ήταν οικείο ως το πιο εμβληματικό όνομα οίκου κοσμηματοποιίας στην Ελλάδα, από πάππου προς πάππου).
Η Λιάνα έγινε αμέσως μία από τις σημαντικότερες και πιο «κολλητές» συμμαθήτριες μου. Αναλύοντας σήμερα τι με έδεσε τότε τόσο πολύ μαζί της από τότε επισημαίνω, σίγουρα, την περιέργεια να ανακαλύψουμε τον κόσμο γύρω μας, τη κοινή αγάπη μας για τη γνώση, για τα βιβλία και τη λογοτεχνία, και βεβαίως τα ηγετικά προσόντα της που εκδηλώθηκαν πολύ γρήγορα κι εκτός τάξης με την ίδρυση του Θεατρικού Ομίλου του σχολείου. Υπό την προεδρία της μοιραστήκαμε υπέροχες στιγμές ανεβάζοντας παραστάσεις καταξιωμένων θεατρικών έργων που ανέδειξαν εξαιρετικά ταλέντα ηθοποιίας (κάποιες στη συνέχεια εξελίχθηκαν σε πασίγνωστες και φημισμένες ηθοποιοί).
Εξωσχολικά, ήμασταν εξίσου πολύ κοντά καθότι μέναμε ένα τετράγωνο μακριά. Ζήσαμε τα πρώτα μας εφηβικά πάρτυ, κάποιες κοινές διακοπές, αλλά και κοινές ώρες μελέτης στο σπίτι της μιας ή της άλλης, που συνήθως κατέληγαν σε σπαρταριστά γέλια που απόδιωχναν το τρακ για τις επερχόμενες εξετάσεις. Το χιούμορ αυτό υπήρξε -και συνεχίζει- ένας γερός κρίκος της κοινής μου «γλώσσας» με τη Λιάνα. Το χιούμορ της, λεπτό και πνευματώδες, όχι πλακατζίδικο ή μπουφόνικο, τεράστιο όπλο στις δυσκολίες ζωής, πιστεύω είναι στάση ζωής και έντονο χαρακτηριστικό της Λιάνας.
Μεγαλώνοντας κι αποφοιτώντας πια, τραβήξαμε διαφορετικούς δρόμους σπουδών – εκείνη στο εξωτερικό, εγώ εντός -καριέρας, οικογενειακών. Κατά ένα περίεργο, καρμικό σχεδόν τρόπο ωστόσο, ήταν ενεργά παρούσα στα πιο σημαντικά γεγονότα της ζωής μου, όπως κι εγώ χωρίς δεύτερη σκέψη και με χαρά ανταποκρινόμουν στο όποιο κάλεσμα της. Για πολλά χρόνια επίσης ζήσαμε τη σχέση πελάτισσας και προμηθευτή, όταν εγώ «έτρεχα» τις καμπάνιες του brand της, που μου είχε εμπιστευτεί. Αν είναι δύσκολο να είσαι επαγγελματικός συνεργάτης και φίλος, με τη Λιάνα πιστεύω δεν το νιώσαμε ποτέ.
Συχνά-πυκνά όταν συναντιόμαστε μιλάμε για τα παλιά, με ιδιαίτερη προτίμηση για τον αγαπημένο Θεατρικό Όμιλο, ενώ με αποκαλεί …Γερτρούδη, από τον ομώνυμο ρόλο (μου) μιας γεροντοκόρης, από ένα έργο του Bernard Shaw που είχαμε ανεβάσει.
Με αφορμή το τεύχος αυτό, που εστιάζει στις σχολικές φιλίες ως βάση κάθε μετέπειτα σημαντικής σχέσης στην ενήλικη ζωή μας, σταχυολογώ «ατάκες» της από το παιχνίδι ερωτήσεων-απαντήσεων που παίξαμε ένα απόγευμα στο γραφείο της στο κατάστημα της:
Λιάνα, αν σου έλεγα να βάλεις έναν τίτλο στο εικονικό λεύκωμα εκείνων των 6 χρόνων, ποιος θα ήταν με μια φράση;
Προετοιμάζοντας το Μέλλον.
Κάποιες εικόνες που σου έρχονται πάντα στο νου από τη ζωή στην τάξη μας;
Τα ξεκαρδιστικά, πνιχτά μας γέλια στην τάξη και οι δημιουργικές αταξίες μας.
Τι κράτησες, τι άφησες πίσω σου από εκείνες τις “σχολικές” φιλίες;
Πολύτιμες, ουσιαστικές σχέσεις με υπέροχες γυναίκες.
Επηρέασαν θεωρείς την μετέπειτα πορεία σου τις ενήλικες πλέον σχέσεις σου και εκείνες οι φιλίες του σχολείου;
Ναι. Ως φάρος ζωής.
Συμμετέχεις στα reunions; Κι αν ναι, τι επίγευση σου αφήνουν;
Όχι συχνά στις συλλογικές εκδηλώσεις, συνεχώς με τις στενές φίλες και συμμαθήτριες μου.
Τι θα ευχόσουν στα σημερινά σχολιαρόπαιδα Γυμνασίου-Λυκείου;
Να διαβάζουν και να κρατούν τις πραγματικές φιλίες.
Κι ένα μήνυμα για τις συμμαθήτριες μας;
Είμαι τυχερή που ήρθατε νωρίς στη ζωή μου και που πορευτήκαμε μαζί – και συνεχίζουμε.
Αλήθεια, τα είπες όλα με αυτό το τελευταίο αγαπημένη μου Λιάνα. Είθε η τύχη μας αυτή να κρατήσει για πολλά-πολλά χρόνια.
Σε ευχαριστώ και σε φιλώ,
Η Γερτρούδη σου.
