Δύο χρόνια παρουσίας στο διαδικτυακό περιοδικό τοπίο συμπληρώνει το Just a Number. Δύο χρόνια παρουσίας και επιτυχίας – στη σύλληψη και την υλοποίηση της ιδέας, στην καινοτομία της θεματολογίας, στη σύνθεση της ομάδας και σε όλους τους επίσημους δείκτες που αποτυπώνουν την ανταπόκριση και την εμπιστοσύνη του κοινού. Και, εφόσον μιλάμε για επέτειο επιτυχίας, δεν μπορούμε παρά να απευθυνθούμε στην… πηγή της: σ’ έναν άνθρωπο που, πάρα πολύ νέος ακόμα, θέλησε να υλοποιήσει μια καινοτόμα ιδέα του για τον κλάδο των τροφίμων και έφαγε 19 “όχι”, όπως λέει ο ίδιος, πριν τα καταφέρει! Έναν άνθρωπο ο οποίος σήμερα είναι ιδρυτής και Διευθύνων Σύμβουλος του ομίλου Bespoke, καθώς και Πρόεδρος του Συνδέσμου Επιχειρήσεων και Βιομηχανιών – του εμβληματικού ΣΕΒ. Έναν άνθρωπο που δικαίως χαρακτηρίζεται ο πλέον επιτυχημένος επιχειρηματίας της γενιάς του: τον Σπύρο Θεοδωρόπουλο.
Τα γραφεία της BESPOKE έχουν πολλά κοινά με τον ιδιοκτήτη της: είναι φωτεινά, απλά, ευρύχωρα και μετρημένα. Καμία υπερβολή, καμία εκζήτηση. Ο ίδιος δεν αφήνει σε καμία περίπτωση να φανεί πόσο πολύτιμος είναι για το ασφυκτικό πρόγραμμά του ο χρόνος που μας έκανε την τιμή να μας παραχωρήσει για τη συνέντευξη που ακολουθεί. Και διαθέτει το σπάνιο χάρισμα να κάνει τον συνομιλητή του να νιώθει ότι είναι απόλυτα αφοσιωμένος στην κουβέντα, που ξεκινά από το κυρίαρχο θέμα της παγκόσμιας επικαιρότητας, σχετικά με τις μεγάλες αλλαγές που συμβαίνουν ολοένα στον πλανήτη μας:
–Κύριε Θεοδωρόπουλε συμμερίζεστε την άποψη πολλών ανθρώπων ότι ζούμε σε μια μεταβατική και μάλλον δυστοπική, σκοτεινή εποχή κατά την οποία καταργούνται όλα όσα θεωρούνταν αυτονόητα;
Έχει καταργηθεί η κοινή λογική: Αν χαρακτηρίζουμε εμείς τη σημερινή εποχή σκοτεινή και δυστοπική, τι να πούνε εκείνοι που έζησαν πολέμους, έζησαν δικτατορία, που έτρεχαν το ’64 για τη δημοκρατία; Και όλα αυτά χωρίς κοινωνικό κράτος, χωρίς χρηματοοικονομικό σύστημα, χωρίς συστήματα ασφάλισης χωρίς εξασφαλισμένη δημοκρατία; Είναι ντροπή να λέμε εμείς τέτοια πράγματα. Εμείς, που ζούμε σήμερα τις καλύτερες εποχές, έχοντας εξασφαλισμένη δημοκρατία, με το χρηματοοικονομικό σύστημα να λειτουργεί κανονικά, με κοινωνικό κράτος… Όσο για τα αυτονόητα, δεν είναι αυτά που έχουν καταργηθεί. Έχει καταργηθεί η κοινή λογική. Οι άνθρωποι σήμερα γεννιούνται και μεγαλώνουν με την εντύπωση ότι για αυτούς θα φροντίσουν πάντα και κάποιοι άλλοι εκτός από τον εαυτό τους. Όταν βγουν λοιπόν από αυτή τη λάθος αντίληψη και καταλάβουν ότι καθένας θα απολαύσει τη ζωή του ανάλογα με την προσπάθεια και τις επιλογές που θα κάνει, τότε τα πράγματα θα τους φανούν φυσιολογικά. Γιατί η ζωή μας είναι το σύνολο των επιλογών μας. Απλά είναι τα πράγματα. Εμείς τα κάνουμε σύνθετα.
-Τι σας προβληματίζει περισσότερο στις σημερινές ηγεσίες του πλανήτη μας; Υπάρχει ανωριμότητα; Υπάρχει έλλειμμα μεγάλων προσωπικοτήτων;
Ηγέτες γεννά ο πόλεμος: Τίποτα από αυτά δεν υπάρχει. Απλώς, οι μεγάλοι ηγέτες της ιστορίας αναδείχτηκαν είτε στη διάρκεια ή μετά από πολέμους. Αυτό που συμβαίνει σήμερα λοιπόν είναι ότι δεν έχουμε πολλούς τέτοιους πολέμους. Θα ήταν ο Ζελένσκι ηγέτης αν δεν του είχε τύχει ο πόλεμος; Ποιος θα το φανταζόταν για έναν μέτριο πολιτικό ο οποίος ήταν κωμικός προηγουμένως; Κι όμως, μέσα από τον πόλεμο αναδείχτηκε σε ηγετική μορφή. Αυτούς λοιπόν που θυμόμαστε είναι όσοι αναδείχτηκαν σε πολέμους και, γενικά, σε ανώμαλες περιόδους. Θυμόμαστε τον Ντε-Γκόλ, τον Τσόρτσιλ… Τι θα ήταν ο Τσόρτσιλ αν δεν υπήρχε ο πόλεμος;
–Να υποθέσουμε ότι είστε γενικά ένας άνθρωπος αισιόδοξος;
Οι νέοι φέρνουν την αλλαγή: Η ανθρωπότητα βελτιώνεται κάθε μέρα. Και η νέα γενιά βελτιώνεται. Οι νέοι είναι καλύτεροι από εμάς, όπως εμείς ήμασταν καλύτεροι από τους πατεράδες μας. Οι άνθρωποι εξελίσσονται. Απλώς, συνήθως, εμείς που μεγαλώνουμε αντιδρούμε επειδή δεν εξελίσσονται τα πράγματα με τον τρόπο που ξέρουμε. Βγάζουμε τους νέους σκάρτους, τους βγάζουμε ανεπαρκείς, μόνο και μόνο επειδή αδυνατούμε να καταλάβουμε την αλλαγή του κόσμου. Και ευτυχώς που είναι έτσι τα πράγματα, γιατί αν δεν έφερναν την αλλαγή οι νέοι, δεν θα γινόταν ποτέ, καμία αλλαγή.
–Δικαίως, έχετε κερδίσει τον τίτλο του πλέον πετυχημένου αυτοδημιούργητου επιχειρηματία της γενιάς μας. Τι είναι πιο δύσκολο, όμως; Να πετύχει ο αυτοδημιούργητος ή εκείνος που κληρονομεί μια οικογενειακή επιχείρηση;
Οι αυτοδημιούργητοι είναι ελεύθεροι: Προσωπικά πιστεύω ότι το να κρατήσεις κάτι που βρίσκεις είναι δυσκολότερο από το να δημιουργήσεις κάτι εσύ, γιατί οι αυτοδημιούργητοι άνθρωποι βρήκαμε μια ευκαιρία, πήραμε έναν δρόμο και μας έβγαλε κάπου. Έχουν όμως ένα μεγάλο πλεονέκτημα οι αυτοδημιούργητοι, το οποίο μειώνει το άγχος. Αν έχεις ξεκινήσει δηλαδή από το μηδέν και με ένα ευρώ να πεθάνεις, είναι θετικό. Οι άνθρωποι που τα βρίσκουν έτοιμα όμως έχουν ένα μόνιμο άγχος: να μετρούν συνεχώς όσα βρήκαν και πόσα θα έχουν μετά. Αυτό λοιπόν τους κάνει να αποφεύγουν το ρίσκο, να είναι πιο συντηρητικοί, ακριβώς επειδή έχουν δεσμεύσεις. Ενώ οι αυτοδημιούργητοι είναι ελεύθεροι. Αυτή είναι η μόνη διαφορά. Άλλωστε, το έλεγαν και οι αρχαίοι ημών πρόγονοι: χαλεπόν το διατηρείν από το κτήσεσθαι. Δεν είναι τυχαίο. Για μένα πάντως είναι πιο αξιοθαύμαστοι οι άνθρωποι που κατάφεραν να βρουν μια βάση, να τη διατηρήσουν και να την αυξήσουν. Απλώς, αυτό είναι κάτι που δεν δέχονται οι αυτοδημιούργητοι!
–Πού συναντιούνται σήμερα τα οράματά σας για τη BESPOKE με αυτά για τον ΣΕΒ;
Έχουμε ευθύνη για την κοινωνική συνοχή: Τα οράματά μου για τη BESPOKE είναι απλώς τα οράματα κάθε επιχειρηματία: να πάει καλύτερα τη δουλειά του, να τη μεγαλώσει, να την αυξήσει. Είναι, ας πούμε, οράματα καθημερινής φύσεως. Τα οράματα μου για τον ΣΕΒ είναι διαφορετικά. Ο ΣΕΒ είναι συλλογικό όργανο το οποίο έχει δύο υποστάσεις: η μία είναι, βεβαίως, να εκπροσωπεί τα συμφέροντα των μελών του και να φροντίζει όσο καλύτερα γίνεται για την προαγωγή της επιχειρηματικότητας. Έχει όμως και μια δεύτερη υπόσταση, καθώς είναι και κοινωνικός εταίρος. Και ως κοινωνικός εταίρος έχει υποχρέωση, έχει μια ευθύνη καταρχάς απέναντι στην κοινωνία. Ειδικά ο ΣΕΒ είναι ένας μεγάλος σύνδεσμος, που υπογράφει για παράδειγμα υπερπολλαπλάσιες συλλογικές συμβάσεις εργασίας από τους άλλους συνδέσμους. Εμείς έχουμε λοιπόν την ευθύνη για την κοινωνική συνοχή. Μπορεί να μην την έχουμε μόνο εμείς, αλλά είμαστε συνυπεύθυνοι για την προαγωγή της οικονομίας συνολικά και όχι μόνο των επιχειρήσεων. Έχουμε επίσης ευθύνη να ενημερώνουμε τους πολιτικούς και αυτούς που παίρνουν τις αποφάσεις για το πού πάει ο κόσμος από οικονομικής πλευράς, όπως έχουμε ευθύνη και απέναντι στα μέλη μας, να βρισκόμαστε ένα βήμα μπροστά από τις ανάγκες τους, να τους προσφέρουμε ενημέρωση και να δημιουργούμε και γι’ αυτούς γνώση και εξέλιξη κατά το δυνατόν για να τους βοηθήσουμε να εξελιχτούν. Είναι απαραίτητο αυτό, καθώς αρκετά πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά σήμερα. Έχουμε, για παράδειγμα, σε λίγες μέρες ένα σεμινάριο για την τεχνητή νοημοσύνη. Θέλουμε, λοιπόν, ο μικρός ή ο περιφερειακός επιχειρηματίας να φύγουν από εκεί, έχοντας κατανοήσει την ουσία του θέματος. Να πάνε σπίτι τους και να πουν, «α, ωραία, τώρα κατάλαβα τι μπορώ να κάνω με αυτό το καινούργιο μέσο». Να ξέρετε δε, ότι θέσεις όπως η δική μου και άλλες στο ΣΕΒ δεν είναι αμειβόμενες. Δεν πάμε εκεί για να κερδίσουμε. Και βάζουμε σημαντικό χρόνο από τη ζωή μας. Εγώ, λόγου χάρη, είμαι στο ΣΕΒ 25 χρόνια. Χρειάζεται λοιπόν να έχεις μια «πετριά», όπως λέμε στον τόπο μας για να το κάνεις αυτό – μια επιθυμία να εισφέρεις στον κοινό σκοπό. Αν δεν την έχεις αυτήν δεν μπορείς να το κάνεις. Λες μέσα σου, «ρε παιδιά, δεν γίνεται να μας ενδιαφέρει μόνο το δικό μας μέλλον, πρέπει να μας νοιάζουν και άλλα πράγματα γύρω μας». Εντάξει, δεν είμαστε δα και κυβέρνηση, δεν έχουμε την αρχή του τόπου, αλλά έχουμε μια ιδέα για τα πράγματα, άρα και δικές μας ευθύνες για την πορεία του. Αυτό που βλέπουμε λοιπόν εμείς από μέσα, δεν είναι ο ΣΕΒ ως εικόνα, αλλά το πώς μπορούμε να ανταποκριθούμε καλύτερα στις υποχρεώσεις μας.
–Θεωρείτε ότι περίπου τις ίδιες ευθύνες απέναντι στην κοινωνία πρέπει να έχει και ένας κορυφαίος επιχειρηματίας;
Περιουσία ενός τόπου είναι η επιχειρηματικότητα: Ας το δούμε λιγάκι διαφορετικά: δεν έχει σημασία αν είσαι κορυφαίος επιχειρηματίας. Το θέμα είναι ότι πραγματική αξία σε έναv τόπο δημιουργεί μόνο η επιχειρηματικότητα, διότι η επιχειρηματικότητα δημιουργεί την πρόσθετη αξία που θα φορολογηθεί. Όλοι φορολογούνται βέβαια και όλοι δημιουργούν αξία με τον τρόπο τους. Ένας εργαζόμενος του ιδιωτικού τομέα για παράδειγμα, δίνει ένα κομμάτι από τη δική του υπεραξία, την οποία δημιουργεί μαζί με την επιχείρηση στην οποία εργάζεται. Αυτήν την αξία θα μοιραστεί ο επιχειρηματίας με τα στελέχη, τους άλλους εργαζομένους, τους μετόχους, το κράτος κλπ. Γι’ αυτό πιστεύω ειλικρινά ότι η πραγματική περιουσία ενός τόπου είναι η επιχειρηματικότητα. Αξία βέβαια δημιουργεί και η ιατρική και όλες οι επιστήμες, όπως και η τέχνη, που καλύπτουν όμως μη οικονομικές ανάγκες. Ο ερευνητής που θα βρει ένα καινούργιο φάρμακο δημιουργεί μια διαφορετική αξία, όπως και ο καλλιτέχνης που θα συναρπάσει την ψυχή του ανθρώπου. Οικονομική αξία όμως, δημιουργούν μόνο οι επιχειρήσεις, δημόσιες ή ιδιωτικές, δεν έχει σημασία. Τώρα, το αν οφείλουν να επιστρέψουν στην κοινωνία ένα μέρος αυτής της αξίας – σ’ αυτό μπαίνει και το θέμα της συνείδησης του καθενός. Κάποιος επιστρέφει λιγότερα, κάποιος περισσότερα. Υπάρχουν στον τόπο μας επιχειρηματίες που έχουν προσφέρει πάρα πολλά στον τόπο μας, ενώ άλλοι μπορεί να σε απογοητεύσουν. Είναι θέμα συνείδησης. Όλοι οφείλουμε να επιστρέφουμε.
–Σας θυμώνει αυτό το έντονο θυμικό μας που, όταν οργιζόμαστε, μπορεί να κλείσουμε τα πάντα, δρόμους, λιμάνια αεροδρόμια, κλείνοντας και κάθε δραστηριότητα;
Το θέμα δεν είναι η ύπαρξη του προβλήματος, αλλά οι λύσεις που προτείνονται: Καθόλου δεν με θυμώνει. Με στενοχωρεί, όμως, γιατί δεν μαθαίνουμε από τα λάθη μας. Κάναμε ένα μεγάλο λάθος την προηγούμενη δεκαετία. Θυμώσαμε πολύ και το πληρώσαμε πολύ ακριβά. Τώρα ξαναθυμώνουμε. Δεν καταλαβαίνουμε όμως ότι ο θυμός δεν είναι καλός σύμβουλος όταν πρέπει να αποφασίσουμε για το μέλλον μας. Όμως, και πάλι το θέμα είναι οικονομικό. Ο λόγος για τον οποίο κατεβαίνουμε στους δρόμους είναι επειδή, στην πραγματικότητα, στις 23 του μήνα δεν έχουμε λεφτά για να τον βγάλουμε. Τα πρότυπα μας είναι οικονομικού τύπου και προβάλλονται από παντού – από ινφλουένσερς, καλλιτέχνες κλπ. Έχετε ακούσει τα τραγούδια που ακούν τα νέα παιδιά; Τα παρακολουθώ από το παιδί της γυναίκας μου. Τα τραγούδια τους έχουν μέσα τρία πράγματα: λεφτά, σεξ και βία. Σκέψου τώρα, να ζεις σε ένα μικρό σπίτι μιας μεσαίας συνοικίας, άντε και με δύο μισθούς το μήνα… Αυτό που σου θέτει η κοινωνία είναι κάποια πρότυπα ζωής τα οποία δεν μπορείς ποτέ στη ζωή σου να φτάσεις – ούτε καν να ονειρευτείς. Ζεις σε έναν κόσμο ο οποίος, αντί να προάγει άλλα πράγματα, επιβραβεύει μόνο την οικονομική επιτυχία και μάλιστα χωρίς να ενδιαφέρεται καν από πού προέρχεται αυτή. Πώς νιώθεις λοιπόν, έναν μήνα, 5 μήνες, 20 μήνες, 50 μήνες, 100 μήνες, το ίδιο πράγμα ξανά και ξανά, να αγωνίζεσαι να βγάλεις το μήνα και να μην βγαίνει; Αυτούς τους ανθρώπους κάποιοι τους εκμεταλλεύονται. Τους χειραγωγούν. Και ο αντισυστημισμός που τόσο αναφέρουμε σήμερα, έχει και αυτός οικονομική βάση. Έχουν δίκιο αυτοί οι άνθρωποι, δεν διαφωνώ μαζί τους. Διαφωνώ με τις λύσεις που προτείνουν. Το πρόβλημα είναι υπαρκτό. Δεν διαφωνώ με την ύπαρξη του προβλήματος, αλλά με τις λύσεις που προσπαθούν να επιβάλλουν κάποιοι μέσα από αυτού του είδους τις καταστάσεις.
–Έχετε δηλώσει σε συνέντευξή σας, «έφηβος 65 ετών». Θεωρείτε ότι θα έπρεπε, στις επιχειρήσεις, να υπάρχει μια ηλικιακή ποσόστωση ώστε να συνεργάζονται η ορμητικότητα της νιότης με την εμπειρία;
Όχι στις ποσοστώσεις: Είμαι εναντίον κάθε ποσόστωσης και κυρίως των ποσοστώσεων που υπαγορεύουν τι πρέπει να γίνεται με τις γυναίκες. Οι γυναίκες δεν είναι προστατευόμενο είδος. Δεν είναι το φύλο που μειονεκτεί. Εμείς στη BESPOKE έχουμε περισσότερες γυναίκες, το υπολόγιζα προχθές. Τι πρέπει να κάνουμε λοιπόν; Να τις διώξουμε για να φέρουμε άντρες; Στη συνεργασία της νιότης με την εμπειρία κανείς φυσικά δεν μπορεί να πει όχι. Φέρνει το καλύτερο αποτέλεσμα. Αλλά όχι να επιβάλλεται αυτό βάσει ποσόστωσης.
–Πολλοί άνθρωποι αποδίδουν στην εξουσία χαρακτήρα φύλου – λένε ότι είναι αρσενική γιατί ασκείται πιο αυταρχικά. Συμφωνείτε; Πιστεύετε ότι θα έπρεπε να προστεθεί μια δόση συναισθηματικής νοημοσύνης στην άσκηση της εξουσίας;
Η επιτυχία θα κρίνεται από το χαρακτήρα: Ναι, αλλά δεν πιστεύω ότι συναισθηματική νοημοσύνη έχουν μόνο οι γυναίκες. Καταρχάς, για μένα η εξουσία δεν σχετίζεται πουθενά με το φύλο. Στον δικό μου όμιλο έχουμε περισσότερες γυναίκες μάνατζερ από άντρες. Πρόσφατα άρχισα να το παρατηρώ αυτό. Θεωρώ ότι, στην άσκηση της εξουσίας, μόνη διαφορά ποιότητας είναι η προσωπικότητα. Για μένα η συναισθηματική νοημοσύνη είναι το σημαντικό κριτήριο επιτυχίας του ανθρώπου. Σήμερα, η γνώση έχει πάψει να είναι ανταγωνιστικό πλεονέκτημα. Στο μέλλον, το σημαντικό ανταγωνιστικό πλεονέκτημα για να πετύχει κάποιος, θα είναι ο χαρακτήρας του, δηλαδή ο βαθμός συναισθηματικής νοημοσύνης που διαθέτει. Αυτό θα είναι το βασικό κριτήριο που θα καθορίζει την επιτυχία και στους άντρες και στις γυναίκες.
–Υπάρχει μεγάλη απόσταση ανάμεσα στον τρόπο που σας βλέπουν οι άλλοι και στη δική σας αλήθεια;
Η ουσία της ζωής: Δεν ξέρω πώς με βλέπουν οι άλλοι κι ούτε μπορώ να πω. Εγώ ξέρω πως με βλέπω εγώ: Σαν έναν άνθρωπο που του χρόνου συμπληρώνει 50 χρόνια επαγγελματικής καριέρας. Αγωνιζόμουν και αγωνίζομαι γιατί αυτό μ’ αρέσει, αυτό καταλαβαίνω κι αυτό θεωρώ ότι είναι η ουσία της ζωής.
–Τι σας ξεκουράζει;
Βόλτα στο βουνό: Αυτό με ξεκουράζει. Είμαι ταυτόχρονα και θαλασσινός βέβαια, αλλά το βουνό μπορώ να το απολαμβάνω 12 μήνες τον χρόνο.
Μια ευχή και μια πρόβλεψη για τα 2 χρόνια JAN!
Nα ομορφογεράσουμε: Μου αρέσει πολύ μια έκφραση του Διονύση Σαββόπουλου, που λέει «να ομορφογερνάμε». Η ευχή μου λοιπόν είναι, το Just a Number να βοηθάει τους ανθρώπους να ομορφογεράσουν. Και η πρόβλεψή μου είναι πως αν δεν μιζεριάσουμε θα ομορφογεράσουμε!
Ο Σπύρος Θεοδωρόπουλος με (πολύ) λίγα λόγια
Ξεκίνησε την επαγγελματική σταδιοδρομία του σχεδόν έφηβος, από την οικογενειακή εταιρία παραγωγής γαλακτοκομικών προϊόντων Recor A.E. Το 1986 εξαγόρασε την CHIPITA με στόχο να υλοποιήσει την καινοτόμο ιδέα της παραγωγής τυποποιημένου κρουασάν, για πρώτη φορά παγκοσμίως. Το 2006, η CHIPITA συγχωνεύτηκε με τις εταιρίες ΔΕΛΤΑ, Goody’s και Μπάρμπα Στάθης, δημιουργώντας τον όμιλο VIVARTIA, στον οποίο ανέλαβε Διευθύνων Σύμβουλος. Το 2007 η VIVARTIA εξαγοράστηκε από την MIG και ο Σπύρος Θεοδωρόπουλος συνέχισε να κατέχει τη θέση του Διευθύνοντος Συμβούλου.
Το 2010, μαζί με τον όμιλο Olayan και άλλους Έλληνες επιχειρηματίες εξαγόρασε εκ νέου την CHIPITA, την οποία εξέλιξε σε μια από τις κορυφαίες εταιρίες παγκοσμίως στα bakery snacks. Παρέμεινε στη θέση του Διευθύνοντος Συμβούλου της CHIPITA έως την εξαγορά της εταιρίας από την MONDELEZ το 2021, σε μία συμφωνία-σταθμό για την ελληνική αγορά τροφίμων. Σήμερα, ο Σπύρος Θεοδωρόπουλος διευθύνει τον όμιλο τροφίμων BESPOKE SGA HOLDINGS AE, τον οποίο ίδρυσε στις αρχές του 2022, εξαγοράζοντας την εταιρία αλλαντικών ΝΙΚΑΣ, τη σοκολατοποιΐα ΙΟΝ, την εταιρία έτοιμων γευμάτων ΑΜΒΡΟΣΙΑ, την εταιρία ΕΛΛΗΝΙΚΟΙ ΧΥΜΟΙ και πρόσφατα την καραμελοποιία ΛΑΒΔΑΣ, και ο οποίος απασχολεί 1.700 εργαζομένους. Είναι, επίσης, εκλεγμένος Πρόεδρος του Δ.Σ. του Συνδέσμου Επιχειρήσεων και Βιομηχανιών.
Ανάμεσα στις διακρίσεις του ξεχωρίζει το Business unusual Award (Βραβείο Ασυνήθιστης Επιχειρηματικότητας) του διακεκριμένου Κολλεγίου ALBA, που επιβραβεύει άτομα, τα οποία αποτελούν πρότυπα προσωπικής και επαγγελματικής συμπεριφοράς.
Αντί άλλου επιλόγου για τον Σπύρο Θεοδωρόπουλο, παραθέτουμε το απόσπασμα από την ομιλία του τη βραδιά της βράβευσης:
«Τρεις λέξεις θεωρώ ότι χαρακτηρίζουν την ζωή μου: αρχές, σεβασμός, μαζί. (…) Οι αρχές δίνουν απαντήσεις σε κάθε προβληματισμό στην πορεία της ζωής. Όταν κάποιος προβληματίζεται και δεν ξέρει τι να κάνει, ποια απόφαση να πάρει, ανατρέχοντας στις αρχές του είναι σίγουρο ότι θα βρει την απάντηση. Ο σεβασμός είναι τρόπος ζωής. Γιατί ο σεβασμός προς τους άλλους κερδίζει και τον σεβασμό των άλλων προς εσένα. Και όταν υπάρχει αλληλοσεβασμός, όλα γίνονται πιο εύκολα και κυρίως πιο όμορφα. Το “μαζί” αποτελεί βαθύ πιστεύω μου. Κανείς μόνος του δεν μπορεί να φέρει σημαντικά αποτελέσματα. Μαζί με τους συνεταίρους μας, με τους ανθρώπους μας, με τα στελέχη μας κυρίως, πολλαπλασιάζεται η αποτελεσματικότητα μας».
