Φωτογραφικές μυθοπλασίες με τον φακό της Ζέττας Αντσακλή.
(συνέντευξη στην Κλέα Σουγιουλτζόγλου, curator της έκθεσης)
Τα συναρπαστικά snapshots συμμετρικά τοποθετημένα μπροστά στο χρυσό φόντο της συλλογικής μνήμης αφηγούνται τις στιγμές της ζωής που επιστρέφει σε μια νέα πραγματικότητα, αναδεικνύοντας μοναδικά την δύναμη του ανθρώπου να επιβιώνει και να ξαναγεννιέται.
Ο επίμονος φακός της χαρισματικής μαθήτριας των Πλάτωνα Ριβέλλη και Ανδρέα Σμαραγδή παγώνει τον χρόνο σε στιγμές ευδαιμονίας και συντροφικότητας, σε ένα νέο βιωματικό τοπίο, όπου κυριαρχεί το φως μέσα από το ουτοπικό παράλληλο σύμπαν των σκιών.
Είναι δύσκολο για τον curator μιας έκθεσης να προλογίσει και να ερμηνεύσει έργα φορτισμένα με πολυεπίπεδα νοήματα, όταν η εικόνα ξεπερνά τις λέξεις.
Και για τον λόγο αυτό ζήτησα από την εικαστικό ‘conceptual photographer’ Ζέττα Αντσακλή να μας μιλήσει η ίδια για την τελευταία της “solo exhibition -one day event” στο Μουσείο Γουλανδρή Φυσικής Ιστορίας, σε συνδιοργάνωση με την γνωστή Kurd gallery και υπέρ του φιλανθρωπικού σωματείου Elpida Youth.
Uv print on plexiglass
Wooden framed 1/5
Εικαστικοί διάλογοι
Ζέττα Αντσακλή, τι είναι για σένα η τέχνη της φωτογραφίας και πως ξεκίνησες το φωτογραφικό σου ταξίδι αισθητικής και εσωτερικής αναζήτησης;
Η φωτογραφία είχε πάντα ένα ξεχωριστό ρόλο στην ζωη μου και επειδή ταξίδευα πολύ, η κάμερα μου ήτανε η μαρτυρία μου ότι ήμουν και εγώ…εκεί εκφράζοντας έτσι την δκή μου φωτογραφική ματιά. Έτσι ο πρώτος σταθμός μου ήταν το βιβλίο μου “Ματιές και Τόποι” των εκδόσεων Καστανιώτη. Κάπως έτσι ξεκινά λοιπόν το φωτογραφικό μου οδοιπορικό.
Σε κάθε σου έκθεση αποτυπώνεται μια διαφορετική ιστορία. Ξεκινάς από κάποια ιδέα η σε εμπνέει η ίδια η εικόνα για να δημιουργήσεις το φωτογραφικό σου παιχνίδι φως- σκιά;
Δίνω την προσοχή μου στο φως που παίζει με τις σκιές του και είναι σαν να κινούνται οι άνθρωποι σε στιγμές χαράς, ξενοιασιάς, ελευθερίας και περισυλλογής. Έτσι δίνω την ευκαιρεία στον θεατή να κάνει την δίκη του ιστορία, να δώσει την δική του ερμηνεία, όπως συμβαίνει και στην ζωή άλλωστε, ανάλογα από ποιά οπτική γωνία προσεγγίζεις την εικόνα και ανάλογα με τα βιώματα σου.
Έβαλα φόντο χρυσό, θέλοντας να συμβολίσω ‘βυζαντινά’ την τεράστια αξια της ζωής και της ελευθερίας (που είχαμε χάσει κατά την διάρκεια της πανδημίας ). Άρα, ουσιαστικά, μιλάμε για την επανεκκίνηση της ίδιας της ζωής.
Εντυπωσιάζει ο καινοτόμος τρόπος που επέλεξες να παρουσιάσεις τα φωτογραφικά tableaux vivants. Μπορείς να μας περιγράψεις την σύλληψη της ιδέας αυτής;
Με προβλημάτισε πολύ ο τρόπος παρουσίασης και αυτό ήταν το πιο δύσκολο κομμάτι της διαδρομής. Μέχρι που κατέληξα σε ένα καινούργιο πρωτότυπο τρόπο απεικόνισης, παίζοντας με τις αποστάσεις και το φως, σε άψογη 3D συμμετρία.
Πώς γεννήθηκε αυτός ο καινούργιος κόσμος επανεκκίνησης μέσα στον ψυχισμό σου; Αισθάνθηκες την βαθειά ανάγκη να δώσεις ένα αισιόδοξο μήνυμα;
Η στέρηση της ελευθερίας, η στέρηση της επικοινωνίας και της καθημερινότητας πυροδότησαν μέσα μου την ανάγκη να φωτογραφίσω την ζωή. Ήθελα να επανέλθει η ζωή μας στην παλιά της ατμόσφαιρα, ακόμα και στην ρουτίνα της.
Τι συμβολίζει η σκιά; Αυτό που αφήνεις πίσω σου, ή αυτό που σε κυνηγά σαν κακιά ανάμνηση;
Η σκιά συμβολίζει τον συνοδοιπόρο μου, τον αληθινό μου φίλο που δεν θα με προδώσει ποτέ.
Είναι για την φωτογράφο Ζέττα Αντσακλή μια μεγάλη πρόκληση το φως και η σκιά του;
Η μόνη πρόκληση είναι το Φως και κατ´ επέκταση η σκιά, εφόσον μεσολαβεί το αντικείμενο. Ως γνωστόν, η περιφορά του ηλίου, όσο αλλάζει γωνία, δημιουργεί διαφορετικές εικόνες κατά την διάρκεια της ημέρας. Έτσι και “οι άνθρωποι μου” και “οι σκιές τους“’ αλλάζουν ανάλογα με την φωτεινή δέσμη που πέφτει επάνω τους.
Στην τελευταία σου έκθεση ΑΡΧΑΙΟΝ ΝΕΟΝ κυριαρχούσε το φως ενάντια στο σκοτάδι.
Πώς εμπνεύστηκες μπροστά στα αρχαία μνημεία των Δελφων , της Ολυμπίας, της Δηλου , να τοποθετήσεις φωτεινά ρηξικέλευθα γλυπτά από ΝΕΟΝ;
Ήθελα με ένα “ΝΕΟΝ τρόπο” να φωτίσω την πολύτιμη ιστορία μας αναδεικνύοντας την αιώνια αξια των εμβληματικών μνημείων.
Στην σημερινή έκθεση Shades πάλι το φως είναι πρωταρχικής σημασίας, με τις σκιές να συμπληρώνουν νομοτελειακά την εικόνα.
´Seize the day’ γράφουν όλες οι λεζάντες των έργων, υπογραμμίζοντας ποιητικά την μεγάλη αξια της Στιγμής.
