Η Ψυχή δεν χρειάζεται Πειθαρχία – Χρειάζεται Περιέργεια

Μια ιστορία για το παράλογο της ασφάλειας και τη σοφία της αναπνοής.

Ο κύριος Προσοχής

Ο κύριος Προσοχής δεν έκανε τίποτα χωρίς σχέδιο.
Ξυπνούσε πάντα στις 06:58, γιατί το 07:00 ήταν υπερβολικά κοινότοπο.
Έπινε τον καφέ του μετρώντας τις σταγόνες,  από το αγαπημένο του σιρόπι  καραμέλας -έβαζε τρεις ακριβώς- και πίστευε πως η ευτυχία είναι αποτέλεσμα επιμέλειας.
Ήταν άνθρωπος που πρόσεχε τα πάντα,  τα λόγια του, τα συναισθήματά του, τις σκέψεις που δεν έπρεπε να σκεφτεί.

Η δεσποινίς Ανάπαυση

Η δεσποινίς Ανάπαυση ήταν της σχολής του “θα δούμε”.
Δεν ήθελε να αλλάξει τον κόσμο, ήθελε να τον κατανοήσει λίγο πριν τον πιει μαζί με το τσάι της, το πρωινό.
Αν κάποια πήγαιναν στραβά, έλεγε:
«Δεν είναι στραβά – απλώς ξάπλωσαν λίγο».
Ήταν ήρεμη με τρόπο που θύμιζε καλοκαίρι χωρίς ρολόι.

Ένα άρθρο, ένα ράγισμα

Γνωρίστηκαν σχεδόν τυχαία – αν υπάρχει ποτέ κάτι τέτοιο.
Ο κύριος Προσοχής έψαχνε στο διαδίκτυο «πώς να σταματήσεις να ανησυχείς χωρίς να τα χάσεις όλα» και έπεσε πάνω στο άρθρο της:
«Η τέχνη του να μην κάνεις τίποτα και να μην πεθαίνεις από ενοχές. The art of nothingness».
Της έστειλε μήνυμα:
«Η αδράνεια είναι επικίνδυνη. Ο άνθρωπος πρέπει να βρίσκεται πάντα σε εγρήγορση».
Η απάντηση ήρθε σχετικά γρήγορα:
«Ο άνθρωπος δεν είναι συναγερμός. Αν δεν ξεκουραστεί, δεν θα ακούει ούτε τον εαυτό του σαν χτυπήσει».
Ήταν το πρώτο ράγισμα στην άμυνά του.

Θεωρία και σύννεφα

Άρχισαν να ανταλλάσσουν μηνύματα.
Εκείνος έστελνε διαγράμματα χρόνου.
Εκείνη φωτογραφίες από σύννεφα που έμοιαζαν με ερωτηματικά.
Και κάπως έτσι ήρθαν οι καφέδες.
Ύστερα εκείνη η αμήχανη φράση:
«Μήπως να πάμε μια βόλτα, χωρίς συγκεκριμένο προορισμό;»
«Αυτό θα πει πρόοδος, κύριε Προσοχή» είπε η Ανάπαυση.

Η βόλτα

Η βόλτα ήταν καταστροφική.
Εκείνος με GPS, εκείνη με τον ουρανό. Χάθηκαν.
«Δεν έχουμε σήμα, δεν έχουμε χάρτη!»
«Ξέρουμε πού είμαστε. Αυτό φτάνει», απάντησε εκείνη.
Και για πρώτη φορά εκείνος σιώπησε χωρίς άγχος. Ίσως η ψυχή του να αναστέναξε.

Μικρές επαναστάσεις

Συνέχιζε τη ζωή του, αλλά κάτι άλλαζε.
Ξέχναγε να αγχωθεί.
Μια μέρα πήγε  στο σούπερ μάρκετ χωρίς λίστα και μπροστά στις ντομάτες ένιωσε τρόμο.
«Τι ποικιλία ! Μικρές, μεσαίες, μεγαλύτερες. Κόκκινες, ροζ… Ουφ!» είπε και ένιωσε ψιλές σταγόνες ιδρώτα να κατακλύζουν το μέτωπο του και την ανάσα του να ρηχαίνει απότομα. Τελικά πήρε ό,τι του φάνηκε “συμπαθητικό” και του “χαμογέλασε”. Ίσως δεν ήταν οι ντομάτες που τον τρόμαξαν, μα η σκέψη πως έπρεπε να τις διαλέξει χωρίς κανόνα.
«Σήμερα αγόρασα μια ντομάτα με το ένστικτο», της έγραψε. «Ήταν η καλύτερη της ζωής μου».
«Το ένστικτο έχει πάντα καλύτερη γεύση από τον φόβο ή την ανασφάλεια» απάντησε εκείνη.

Ο καθένας αλλάζει λίγο

Η δεσποινίς Ανάπαυση άρχισε να νιώθει κάτι πρωτόγνωρο, της έλειπε η προβλεψιμότητα.
Δεν ήξερε πότε θα τη δει, κι αυτό την έκανε να περιμένει.
«Είσαι ο πρώτος άνθρωπος που με κουράζει γλυκά», του είπε. «Με κάνεις να θέλω να ξυπνάω νωρίς, για να προλάβω να ξεκουραστώ πριν εμφανιστείς».

Η ψυχή στο σεμινάριο

Πήγαν μαζί σε σεμινάριο αυτοβελτίωσης:
«Ασφάλεια μέσω πειθαρχίας».
Ο εισηγητής φώναζε:
«Η ψυχή χρειάζεται σύστημα!»
Κι εκείνη ψιθύρισε στο αυτί του:
«Η ψυχή δεν χρειάζεται πειθαρχία – χρειάζεται περιέργεια.»
Κάτι έλιωσε μέσα του.
Για πρώτη φορά δεν ήθελε να διορθώσει τη φράση κάποιου· ήθελε να τη ζήσει.

Εισπνοή – Εκπνοή

«Ξέρεις, νομίζω πως αρχίζω να σ’ αγαπώ», της είπε στην παραλία.
«Κι εγώ νομίζω πως αρχίζεις να αναπνέεις», απάντησε εκείνη.
Τα κύματα έκαναν την ίδια κίνηση: εισπνοή, εκπνοή.
Προσοχή, ανάπαυση.
Το παράδοξο της ασφάλειας.
Μερικούς μήνες μετά, όταν τους ρωτούσαν κάποιοι φίλοι  πώς τα καταφέρνουν, απαντούσαν γελώντας:
«Εγώ είμαι η προσοχή κι εκείνη η ανάπαυση», αστειευόμενοι με τα ονόματά τους.
Μα χωρίς ανάπαυση, η προσοχή κουράζεται.
Και χωρίς προσοχή, η ανάπαυση γίνεται ύπνος.»

Κανείς δεν ήξερε αν ήταν ζευγάρι, φίλοι ή απλώς δύο άνθρωποι που ανασαίνουν μαζί. Και ίσως δεν είχε σημασία.

Επίλογος

«Ξέρεις,» της ψιθύρισε ένα βράδυ, «νομίζω πως σταμάτησα να προσπαθώ να είμαι ασφαλής.»
«Μπράβο σου,» απάντησε ήρεμα. «Τώρα μπορείς να αρχίσεις να ζεις.»
Η ψυχή δεν χρειάζεται πειθαρχία — χρειάζεται περιέργεια, θυμήθηκε εκείνος.
Κι αυτοί οι δύο είχαν βρει τον ρυθμό τους, όχι γρήγορο, όχι αργό – μόνο αληθινό. Δεν έγιναν ποτέ το τέλειο ζευγάρι. Έγιναν όμως κάτι σπάνιο, δύο άνθρωποι που άντεχαν την αντίθεση χωρίς να τη φοβούνται. Εκείνος έμαθε να μην ελέγχει κι εκείνη να μην χάνεται.
Εισπνοή: Προσοχή.
Εκπνοή: Ανάπαυση.
Κι ανάμεσά τους, η ζωή – ήσυχη, χιουμοριστική, απρόβλεπτη και, με τον πιο παράδοξο τρόπο, ασφαλής.

Υ.Γ. Οι ήρωες είναι φανταστικοί, Μικρά μου, μα το δίλημμα είναι αληθινό. Κάθε φορά που προσπαθούμε να είμαστε «ασφαλείς», κάτι μέσα μας σταματά να αναπνέει. Κι η ψυχή, όπως αποδεικνύεται, δεν θέλει να τη φυλάς – θέλει να τη ρωτάς.

ΕΥΤΥΧΙΑ