Αριάδνη Νέλλη Μίχαλου, Mαθήτρια B’ Λυκείου
Είναι Ιανουάριος και βρίσκομαι στο αεροδρόμιο.
Ψηφίζεις φέτος;’ με ρωτά η γιαγιά γεμάτη ενθουσιασμό και αγωνία.
‘Ναι.’ απαντώ δειλά, προσπαθώντας να σκεφτώ κάποιο άλλο θέμα για το οποίο μπορούμε να συζητήσουμε.
Είναι Σάββατο 20 Μαΐου και μιλάω με την γιαγιά στο τηλέφωνο.
‘Αποφάσισες τι θα ψηφίσεις;’ με ρωτά.
Παγώνω, αντιλαμβάνομαι πως παρά τις ατελείωτες σκέψεις μου για το ποια απόφαση θα πάρω, δεν έχω καταλήξει πουθενά.
Δεν ήταν μια απλή απόφαση, ήταν η πρώτη μου πράξη ως πολίτης, δεν μπορούσα να επιλέξω λάθος.
Όχι.’, της απαντώ απογοητευμένη με τον εαυτό μου.
Κυριακή πρωί, ο μπαμπάς με παίρνει τηλέφωνο.
‘Έχεις ντυθεί;’ με ρωτά.
‘Τώρα γυρνάω από το γυμναστήριο. Δώσε μου ένα μισάωρο.’ του λέω.
Αφού πλύθηκα, ντύθηκα και έψαξα απεγνωσμένα την ταυτότητά μου που ήταν κρυμμένη μέσα στο χάος του θρανίου μου, ήμουν έτοιμη να φύγω.
‘Δίνεις την ταυτότητά σου και μετά σου δίνουν τα ψηφοδέλτια, μην ξεχάσεις ο σταυρός μπαίνει στα αριστερά…’
Ο μπαμπάς μου μιλούσε αλλά εγώ δεν άκουγα. Το άγχος με έπνιγε. Ήμουν η μόνη που ένιωθε έτσι, ή ήταν μια ομαδική εμπειρία για όλους μου τους συμμαθητές; Οι περισσότεροι μας καθηγητές μας έλεγαν πως θα έπρεπε να είμαστε ευγνώμονες που έχουμε την ευκαιρία να ψηφίσουμε. Οι υπόλοιποι βέβαια, δεν μπορούσαν να συγκρατήσουν τον εκνευρισμό τους για το ότι εμείς, αφελής και άμυαλοι έφηβοι, είχαμε την δυνατότητα να αποφασίσουμε για την χώρα μας. Μια αντιπάθεια γεννιόταν μέσα μου για τους συγκεκριμένους. Το ότι είμαστε 17 δεν σημαίνει πως δεν έχουμε συνείδηση, πως δεν έχουμε λογική, πως δεν ξέρουμε πως να οργανώσουμε τις σκέψεις μας.
Μέσα στον πανικό μου δεν κατάλαβα πως είχαμε φτάσει, έξω από το σχολείο, ψηφίζαμε στην αίθουσα 618. Μόλις μπήκαμε μέσα, ένιωσα σαν αυτό που γίνεται στα κινούμενα σχέδια όταν κάποιος χάνει την ζωή του. Ένα αχνό σύννεφο φεύγει από το ψηλότερο σημείο του κεφαλιού σου και ξαφνικά σε περιβάλει μια ηρεμία. Δεν ήμουν πια αγχωμένη, τρομαγμένη, ήμουν περήφανη. Περήφανη που θα έκανα την πρώτη μου πράξη ως πολίτης, που θα είχα μια φωνή.
Σαν γενιά δεν θα θέλαμε να το παραδεχτούμε επειδή δεν είναι ‘cool’, αλλά σημαίνει πολλά για εμάς το ότι μπορούμε να ψηφίσουμε. Ως έφηβοι όλοι μας φέρονται σαν παιδιά και περιμένουν πως εμείς πρέπει να φερθούμε σαν ενήλικες. Μας είναι πολύ κουραστικό να πρέπει να επιλέγουμε έναν από τους δυο ρόλους καθημερινά, οπότε η δυνατότητα της ψήφου μας κάνει το έργο πιο εύκολο.
‘Κοίτα με και χαμογέλα!’ λέει χαρούμενος ο μπαμπάς και με βγάζει από τις σκέψεις μου.
‘Σταμάτα…με κάνεις ρεζίλι’ του λέω για εκατοστή φορά. Εκείνη την στιγμή κοίταξα μπροστά μου και είδα πως μόλις είχα βάλει την ψήφο μου στην κάλπη. Ένα χαμόγελο ζωγραφίστηκε στα χείλη μου.
‘Πάμε.’ Λέω στον μπαμπά μου. Βγήκαμε από την αίθουσα και αρχίσαμε να περπατάμε προς το σπίτι.
Δεν είχαμε καν προλάβει να φύγουμε από το σχολείο όταν κατάλαβα πως απέναντι μας περπατούσε ένας παιδικός μου φίλος με την οικογένεια του.
Ανταλλάξαμε ένα βλέμμα κατανόησης και χαμογελάσαμε. Κατάλαβα πως σίγουρα δεν ήμουν η μόνη γεμάτη συναισθήματα.
