Η Πωλίνα γεννήθηκε σε μια μικρή πόλη, σε ένα σπίτι όπου οι κανόνες είχαν χαραχτεί από αιώνες πατριαρχίας. Οι γονείς της την αγαπούσαν, αλλά έδιναν όλη την προσοχή στο γιο τους, το καμάρι της οικογένειας, εκείνον στον οποίο επένδυαν όλες τις ελπίδες τους. Έτσι, πολλές φορές η Πωλίνα ένιωθε πως όχι μόνο «απλώς υπήρχε», αλλά ήταν και «βάρος». Τα όνειρά της για σπουδές και εξέλιξη θεωρούνταν πολυτέλεια και κάθε φορά που ζητούσε ίσες ευκαιρίες, η απάντηση ήταν πάντα η ίδια: “Οι γυναίκες παντρεύονται, δεν χρειάζεται να σπουδάσεις.”
Στα δεκαεπτά της, η Πωλίνα ζήτησε από τον πατέρα της να της αγοράσει κάποια βιβλία, που θα την βοηθούσαν για να προετοιμαστεί για τις Πανελλήνιες – γιατί για φροντιστήριο ούτε λόγος. Εκείνος όμως αρνήθηκε ακόμα κι αυτήν τη μικρή δαπάνη, και αντίθετα γέλασε και της είπε: “Δεν χρειάζεται να διαβάζεις τόσο. Το μέλλον σου είναι ήδη γραμμένο.” Εκείνη, όμως, όχι μόνο δεν το δέχτηκε, αλλά αντίθετα πείσμωσε περισσότερο: παρά τις αντιρρήσεις, «πάτησε πόδι» και ξεκίνησε να δουλεύει στον κοντινό τους φούρνο κάθε μέρα από τα ξημερώματα πριν το σχολείο. Έτσι, συγκέντρωσε τα χρήματα που χρειαζόταν για τα βιβλία της και για όλη τη φάση της προετοιμασίας που χρειαζόταν. Κι αυτό ήταν το πρώτο βήμα της ανεξαρτησίας της, μια μικρή νίκη απέναντι στην προκατάληψη, που παρά τις δυσκολίες, της έδωσε το «διαβατήριο» προς την ελευθερία και την αυτονομία της.
Η Πωλίνα όχι μόνο μπήκε από τις πρώτες μαθήτριες στις Πανελλήνιες, αλλά τελείωσε αριστούχος το Πανεπιστήμιο, δουλεύοντας παράλληλα για να συντηρηθεί. Οι δυσκολίες στην πορεία ήταν αμέτρητες. Οι εργοδότες την πλήρωναν λιγότερο, πολλοί συμφοιτητές την υποτιμούσαν και οι άντρες στη ζωή της προσπαθούσαν να τη “βάλουν στη θέση της”. Όμως, εκείνη ποτέ δεν λύγισε. Γιατί είχε από την αρχή το ξεκάθαρο, φωτεινό όραμα της δικής της επιχείρησης, εκείνης που θα έκανε την διαφορά στον κλάδο και στην χώρα της!
Με τη σκληρή της δουλειά, στο πρώτο κανονικό της πόστο εξελίχθηκε σε μηδενικό χρόνο, κάνοντας και δεύτερη δουλειά, ώστε να αποκτήσει ένα μικρό κεφάλαιο για να ξεκινήσει την επιχείρησή της. Η δημιουργία οικογένειας δεν ήταν ακόμη στα πλάνα της, όμως όταν ήρθε μια απρόσμενη εγκυμοσύνη, παρά την ανερχόμενη καριέρα της, η Πωλίνα κράτησε το μωρό και παντρεύτηκε, κι ας ήταν η απόφαση αυτή βιαστική και πιεσμένη. Ποτέ δεν μετάνιωσε για την πανέμορφη κόρη της, όμως ο γάμος της δεν κράτησε πολύ, καθώς η αφοσίωσή της στη δουλειά της ήταν τέτοια, που ο άντρας της γρήγορα την εγκατέλειψε.
Με «δύο καρπούζια κάτω από τη μασχάλη» – το παιδί και την νεαρή επιχείρησή της – η Πωλίνα ξεκίνησε, συναντώντας τις γνωστές δυσκολίες: οι τράπεζες αρνήθηκαν να της δώσουν αναπτυξιακό δάνειο, υπονοώντας πως “μια γυναίκα χωρίς οικονομικό στήριγμα δεν αποτελεί αξιόπιστη επένδυση.” Όμως εκείνη δεν το έβαλε κάτω: έδωσε ενέχυρο ένα μικρό διαμέρισμα που είχε από τη γιαγιά της – και τόλμησε! Δούλευε ατελείωτες ώρες, κοιμόταν ελάχιστα, κι έχτισε την επιχείρησή της από το μηδέν, με μόνο εφόδιο την ακατάβλητη θέλησή της. Δυναμικοί άντρες-στελέχη που πλησίασε δεν δέχτηκαν να δουλέψουν για εκείνη, προφανώς θεωρώντας μια γυναίκα ανίκανη να διοικεί, ή να βρίσκεται στην κορυφή! Έτσι η Πωλίνα έδωσε ευκαιρίες σε άλλες γυναίκες, κι έφτιαξε ένα περιβάλλον εργασίας όπου η αξιοκρατία ήταν κανόνας, όχι εξαίρεση. Και όταν ήρθε η στιγμή που η εταιρεία της κατέκτησε τη διεθνή αγορά, όταν έγινε σύμβολο επιτυχίας, δεν στάθηκε απλώς στη δική της νίκη. Άπλωσε το χέρι της και σε άλλες γυναίκες, τις ενθάρρυνε, τις υποστήριξε, τις δίδαξε πως κανένα όνειρο δεν είναι αδύνατο.
Η Πωλίνα δεν εξελίχθηκε απλώς σε μια επιτυχημένη επιχειρηματία και μια άξια μητέρα. Έγινε σύμβολο. Έγινε η γυναίκα που έσπασε τα στερεότυπα, που αρνήθηκε να δεχτεί πως το φύλο της ήταν αδυναμία. Σε συνεντεύξεις της στα πιο έγκυρα διεθνή οικονομικά Μέσα τόνιζε πάντα την ψυχική της ανθεκτικότητα και το ανεξάντλητο κουράγιο της ως τα πιο σημαντικά της εφόδια, παράλληλα με τις αδιάσειστες αξίες της: αυθεντικότητα, εντιμότητα, αξιοκρατία, δημιουργικότητα, καινοτομία, αξιοπιστία. Κι όταν κάποτε την ρώτησαν ποιο είναι το αποτύπωμά της στον κόσμο, εκείνη απάντησε απλά: “Το αποτύπωμά μου είναι κάθε γυναίκα που πίστεψε στον εαυτό της γιατί είδε εμένα να τολμώ.”
Και έτσι, η Πωλίνα δεν έγραψε απλώς μια προσωπική ιστορία επιτυχίας. Έγραψε μια παρακαταθήκη αλλαγής για τις γενιές που θα έρθουν. Να το πιστέψεις και για σένα: Ο καθένας μας μπορεί με το προσωπικό του παράδειγμα να αφήσει τον κόσμο λίγο καλύτερο απ’ ότι τον βρήκε!
