Ως μονίμως σχολιάζουσα τα πάντα, επί παντός του επιστητού, στον αγαπημένο, φιλόξενο χώρο του Just a Number, οφείλω να ξεκαθαρίσω ότι έχω απόλυτη δυσανεξία στις απόλυτες βεβαιότητες. Παραχωρώ στον μισό εαυτό μου το δικαίωμα να διαφωνεί ριζικά με το άλλο του μισό, δίνω γενναιόδωρη άφεση στην αλλαγή γνώμης, αγαπώ τις κρίσεις αμφιθυμίας και λατρεύω τη σώρευση άχρηστων πληροφοριών που, μαζί με τις χρήσιμες, οδηγούν τον σκληρό δίσκο του εγκεφάλου μου να κρασάρει συχνά και μετά να κάνει reboot, διαβάζοντας από την αρχή την παιδική Πολυάννα που “Πάει Παντού”.
Μη μου πεις μόνο τη λέξη «σίγουρα» και, προ παντός, μη μου ζητήσεις να την ενστερνιστώ. Σίγουρη είμαι μόνο για τα βαθιά συναισθήματά μου και για το γεγονός ότι τα πάντα μπορούν να αλλάξουν και να ανατραπούν ανά πάσα στιγμή.
Θα ήθελα πολύ να είμαι σίγουρη και για άλλα θέματα, αλλά αδυνατώ. Για παράδειγμα, στις ακεφιές μου, συντάσσομαι πλήρως με την απαισιοδοξία και την επίγνωση ματαιότητας των φανατικών αγνωστικιστών, ενώ την επόμενη μέρα είμαι έτοιμη να υποβληθώ σε αναδρομή μέσω ύπνωσης για να μάθω σε ποια προηγούμενη ζωή ανέπτυξα αντιπάθεια για τα ρεβίθια.
Πάντως, πρέπει να ομολογήσω ότι με είχε εντυπωσιάσει η αποθέωση της έννοιας του timing στην ταινία του 1998, Sliding Doors (Απρόσμενος Έρωτας) με τη Γκουίνεθ Πάλτροου, που θυμίζει πολύ το παλαιότερο (1987) Blind Chance του Πολωνού αγαπημένου σκηνοθέτη Κριστόφ Κισλόφσκι. Και στις δύο περιπτώσεις, η διαφορά δευτερολέπτων ανάμεσα στο να προλάβεις ή να χάσεις το τρένο είναι καθοριστική για να αλλάξεις πεπρωμένο. Ακούστε τι λέει ο δημιουργός:
«Κανείς δεν έχει απαντήσεις. Είμαστε πεπεισμένοι ότι η επιστήμη μπορεί να εξηγήσει τα πάντα, αλλά στο τέλος υπάρχει το μυστήριο. Πράγμα το οποίο δεν είναι μεταφυσικό, δεν είναι τίποτα, απλώς υπάρχει. Στις ταινίες μου υπάρχει πάντα ένα περιθώριο ανεξήγητου, γιατί δεν κατέχω τις απαντήσεις. Εάν τις είχα, θα ασχολιόμουν με άλλα πράγματα. Γενικά το «μήνυμα» των ταινιών μου, εάν υπάρχει, είναι να ψάξουμε τον Θεό αλλού, σε πράγματα που πάνε πέρα απ’ τον ίδιο τον Θεό».
Αυτά ακριβώς τα πράγματα, που πάνε πέρα από τον ίδιο το Θεό, είναι ίσως εκεί όπου συμπίπτουν όλα με τέλειο χρονισμό – συγχρονισμό. Εκεί, η ώρα είναι πάντα η σωστή, αλλά κανείς δεν εκδίδει αποδείξεις ορθότητας – επειδή, ακριβώς, εκεί η ώρα είναι πάντα σωστή. Πριν ή μετά – ίσως να μην έχει τελικά τόσο μεγάλη σημασία. Προσωπικά, πιο πολύ φαντάζομαι αυτό που ζούμε σαν ένα τεράστιο matrix, γεμάτο sliding doors, συρόμενες πόρτες που ανοιγοκλείνουν αδιάκοπα σε δυνατότητες και ευκαιρίες. Χάνεις τη μία, κερδίζεις την άλλη κι όταν φτάνεις σε κάποιο σταθμό κοιτάς προς τα πίσω και, συνήθως, συνειδητοποιείς πως είχε κάποια λογική η διαδρομή – ακόμα και τα σημεία της που κανένα timing δεν έμοιαζε σωστό. Φοβάμαι ότι μάλλον τώρα σας μπέρδεψα, αλλά μη δίνετε σημασία. Ίσως να μην είναι σήμερα το σωστό timing μου για τέτοιες συζητήσεις.
