Πνεύμα Χριστουγέννων, είσαι εδώ;;

Περπατώ εις το Δάσος των Ελάτων (της Λεωφόρου, στο ύψος του Μαρουσίου) και ψάχνοντας να διαλέξω ένα για το σπίτι, μουρμουρίζω, ενώ στ΄ αλήθεια θέλω να φωνάξω:

-Πνεύμα, ω, πνεύμα των Χριστουγέννων είσαι εδώ;;;

Πρωτοφανής αυτή η καθυστερημένη άφιξη του Πνεύματος εφέτος για εμένα!
Εγώ, μια φανατική, σχεδόν χουλιγκάνα οπαδός των Χριστουγέννων, με όλο το επακόλουθο πακέτο τους: Των στολισμών και στολιδιών, της γαλοπούλας, ραμμένη haute couture, των δώρων, των οικογενειακών συμποσίων, της μουσικής, από ορατόριο Bach μέχρι Βίσση (Χριστούγεννα, Χριστούγεννα…) δια μέσου Wham (Last Christmas!) Mariah Carey (All I want for Christmas…) και (ψευδά) my front two teeth!
Εγώ, που κάθε χρονιά έβγαζα φιρμάνι βαρύγδουπο ως προς το ποια εποχή διένυε ο χριστουγεννιατικο-διακοσμητικός μου οίστρος: Tην κόκκινη θερμή, τη βουργουνδί (!), την Yves Klein μπλε, την άσπρη, την ασημί, την πράσινη σμαραγδί, την χρυσαφί. Με αποτέλεσμα να έχω καταλήξει με ένα κοντέινερ και δύο παλέτες στολίδια, όπου άνετα θα τροφοδοτούσα κατάστημα (μεγάλο!) εποχιακών ειδών αν δεν υπερίσχυε κάποια στιγμή το πνεύμα της Μαρί Κοντό (θεογνωσία!) και έμπαινε ένας λογαριασμός στην ισάξια του σπιτιού του Άι Βασίλη αποθήκη μας.

Το πνεύμα όμως εφέτος δεν εκπέμπει: Σιγή ασυρμάτου ή μούγκα στη στρούγκα (για να είμαστε πιο επίκαιροι) και αναρωτιέμαι (μόνο εγώ το έχω πάθει γιατρέ μου;) πού στην ευχή έχει πάει και δεν έρχεται, μεσούντος του Δεκεμβρίου; Τι το εμποδίζει να εμφανιστεί; Μήπως έπεσε στα μπλόκα των τρακτέρ; Μήπως έσβησε η μηχανή του κάπου εκεί στην πλημμυρισμένη Πειραιώς; Μήπως εγκλωβίστηκε στα πλοκάμια του τερατώδους, σαδιστικού κυκλοφοριακού; Ή μήπως απλώς μάς βαρέθηκε με την γκρίνια και την εγωιστική μιζέρια μας, εμάς τους ευλογημένους, ή και μάς σιχάθηκε για την εξαθλίωση των άλλων, των εκατομμυρίων δύσμοιρων, των σαν καταραμένων;

Το βλέμμα μου πέφτει στα ημι-αδεσποτάκια γατάκια στην αυλή μας (τα εξωτερικού, όπως τα λέμε σπίτι μας) που παίζουν αμέριμνα ενώ η μαμά τους τα πλένει και τα χτενίζει με την βούρτσα-γλωσσίτσα της. Κοιτάζω τα άλλα τρία, τα οικόσιτα (τα εσωτερικού, όπως τα λέμε) που ευγνωμονούν την καλή τους τύχη με ένα ημι-μόνιμο γουργουρητό, άλλοτε σουρντίνα, άλλοτε ροκάνα, που απαιτούν αλλά και προσφέρουν άφθονα χάδια και φιλιά, ηρεμία. Και γέλιο πολύ!
Μήπως αλήθεια προσπαθούν να μου πουν κάτι, με την άδολη, αιωνίως παιδική αθωότητα των ζώων; Κάτι σαν, αλίμονο, ντροπή σας! Δεν είναι το πνεύμα των Χριστουγέννων που αργεί. Είναι που εσείς δεν το βοηθάτε λίγο.
Φέρτε το επιτέλους και άρον άρον, παρακαλώ, το Πνεύμα! Ξεθάψτε το από μέσα σας, όπως την όρεξη που έρχεται τρώγοντας.

Το πνεύμα των Χριστουγέννων είναι παντού, αν θες να το αναγνωρίσεις. Εύκολο να το δεις, γιατί έχει πολλαπλή ταυτότητα. Λέγεται (και είναι) Πνεύμα της χαράς της ζωής. Πνεύμα της τρυφερότητας και της στοργής. Πνεύμα της προσφοράς, της καλοσύνης. Πνεύμα της Αγάπης, τελικά. Τόσο απλά.
Μήπως;

Σταματώ τη φιλοσόφηση, εκτοξεύω ένα μικρό ευχαριστώ στο άπειρο – ευγνώμων που μπορώ ακόμα να στολίζω, φουρνίζω, γιορτάζω – και πιάνω κι εφέτος να ξετυλίγω το δώρο (και προνόμιο) Χριστουγεννιάτικες Γιορτές.

Ξεκινάω να στολίζω και σας εύχομαι τα πιο χαρούμενα, τα πιο γεμάτα, τα πιο ξέχειλα από Πνεύμα, Χριστούγεννα!

Διαβάστε εδώ: