Tα υπέροχα πλωτά σχολεία στο Βοερειοδυτικό Μπάγκλαντες…
Το οποίο μαστίζεται από διαρκείς πλημμύρες και τα δύο τρίτα του χρόνου, ειδικά την εποχή των μουσώνων, είναι βυθισμένο στο νερό, αλλά και βυθισμένο σε απίστευτη φτώχια. Κι όμως αυτά ακριβώς τα νερά φιλοξενούν σχολεία για χιλιάδες παιδιά.
Στα σχολεία λεωφορεία-βάρκες το μάθημα γίνεται κανονικά.
Οι βάρκες, είναι αριστοτεχνικά σχεδιασμένες ελαφριές κατασκευές που κινούνται με ηλιακή ενέργεια.
Πρώτα περισυλλέγουν τους μαθητές από τα σπίτια τους, και μόλις μαζευτούν όλα τα παιδιάκια, στην ίδια τη βάρκα αρχίζει το μάθημα (4 τάξεις δημοτικού).
Θα είναι 30 στριμωγμένα, μα χαρούμενα παιδιά, που μαθαίνουν γράμματα πάνω στο ποτάμι.
Μετά η βάρκα-σχολείο τα γυρίζει σπίτι τους, δίνοντάς τους έναν γεμισμένο ηλιακό φακό, για να μπορέσουν το βράδυ να κάνουν τα μαθήματά τους, και οι μάνες τους να ράψουν και να κεντήσουν για να προσθέσουν στο εισόδημα της οικογένειας.
Στη συνέχεια οι βάρκες θα παραλάβουν άλλα παιδιά, ώσπου να συμπληρώσουν ολόκληρες τρεις βάρδιες σχολείου κάθε μέρα.
Τη νύχτα θα αράξουν κοντά σε κάποιο χωριό, θα ανεβάσουν μεγάλα ιστιοπλοϊκά πανιά και θα προβάλλουν σε αυτά εκπαιδευτικό υλικό…
Όλα αυτά χάρη σε έναν άνθρωπο, τον Mohammed Rezwan. Ένα παιδί που μεγάλωσε μέσα στις πλημμύρες…αλλά ονειρεύτηκε έξω από αυτές. Σπούδασε αρχιτέκτονας, γύρισε πίσω, και μπορεί να έχτισε και ουρανοξύστες, αλλά σίγουρα έφτιαξε κάτι πιο σπουδαίο: Μονοπάτια μάθησης πάνω στο νερό.
Αν υπάρχει μία φιλοδοξία που αξίζει να έχουμε, είναι να περπατάμε στους δρόμους της μάθησης. Ακόμη κι αν αυτοί οι δρόμοι είναι πλημμυρισμένοι, ακόμη κι αν αντί για άσφαλτο χρειάζεται κουπί. Γιατί η γνώση βρίσκει πάντα τον τρόπο. Αν δεν έχει θρανίο, θα χωρέσει σε βάρκα. Αν δεν έχει φως, της κάνει και τοι λιόγερμα, ακόμα και η σκοτεινιά που δεν εμποδίζει ούτε τις ιδέες, ούτε τη φαντασία, ούτε τα όνειρα.
Και αν η μάθηση δεν έχει σχολική αυλή, μπορεί και να υπάρχει ένα ολόκληρο ποτάμι για προαύλιο.
