Η ζωή με ανάγκασε ή, για να είμαι πιο σαφής, η Νίκη με ανάγκασε να προσεγγίσω σε ρυθμό ρετρό ένα θέμα που, όπως φαίνεται, μάλλον με δυσκολεύει. Θέλω να πω ότι έχω κάνει πολύ δρόμο και πολύ κόπο για να μπορώ σήμερα, στην καινούργια μου γλυκιά, ασημένια ηλικία, να είμαι αποκλειστικά παρούσα στο εδώ, στο τώρα και στην αλήθεια που αυτά τα δύο περικλείουν. Ούτε νοσταλγία ούτε αγωνία. Παρόλα αυτά δεν μπορώ να αναφερθώ σε παρακαταθήκες χωρίς να ανατρέξω στο ξεκίνημα της καριέρας μου, πριν περισσότερα από 40 χρόνια, σε μια εποχή υπερβολικά ροζ, γεμάτη glitter και μεγαλομανή όνειρα που κανένας δεν θα φανταζόταν ότι θα ερχόταν η μέρα που δεν θα μπορούσαν να εκπληρωθούν.
Ας μην τα ξαναλέμε. Τότε εργαζόμασταν π.χ. σε κορυφαία γυναικεία περιοδικά με εξωφρενικές απολαβές, περιφρονώντας -συμπεριλαμβανομένης και της αφεντιάς μου, ως «επιτελικιάς»- ολόκληρες κατηγορίες μικρών επαγγελματιών που δεν είχαν το εξωφρενικό αντίτιμο για να διαφημιστούν στις γυαλιστερές σελίδες μας. «Δεν είναι του επιπέδου του εντύπου», αποφαινόμασταν με θράσος. Και ναι μεν κάναμε δημοσιογραφία, αλλά δεν κάναμε μόνο αυτό. Στις μπροστινές σελίδες δημοσιεύαμε συγκλονιστικά, πολυσέλιδα ρεπορτάζ για σκληρά θέματα όπως το βάρβαρο έθιμο της κλειτοριδεκτομής σε κάποιο χωριό της Αφρικής και, καμιά εκατοστή σελίδες παρακάτω, διαφημίζαμε μια τσάντα που κόστιζε όσο η διατροφή όλων των κατοίκων του αφρικανικού χωριού για τουλάχιστον ένα μήνα. Τρομερές ματαιοδοξίες, τρομερές πλάνες, τρομερές φούσκες, τρομερές μπούρδες για μια ζωή που ευδοκιμεί μόνο στις σαπουνόπερες του Χόλιγουντ και στα βίντεο των celebrities στο instagram. Μου το έλεγε τις προάλλες και ο σπουδαίος Σπύρος Θεοδωρόπουλος, στην αποκλειστική συνέντευξή του, στο Just a Number: εκατομμύρια άνθρωποι ζουν με βάση πρότυπα που δεν θα μπορέσουν ποτέ, όχι απλώς να φτάσουν, αλλά ούτε καν να ονειρευτούν. Έτσι γεννιούνται οι δικαιολογημένοι θυμοί, οι μεγάλες αυταπάτες, η δυστοπία. Τότε όμως δεν περνούσαν τέτοιες σκέψεις από το μυαλό. Προσωπικά δούλευα, μεγαλώνοντας παράλληλα την κόρη μου, ακριβά αμειβόμενη για να διατυπώνω την ανούσια αποψάρα μου, βέβαιη ότι θα άφηνα ως παρακαταθήκη τουλάχιστον ένα βραβείο Πούλιτζερ, μαζί με μερικά ακριβά αξεσουάρ – λάφυρα της θητείας μου σε λαμπερές πασαρέλες. Και μετά, βήμα-βήμα, βουνό το βουνό, άρχισα να συνειδητοποιώ πόσο ντροπή ήταν να διαπραγματεύομαι αμοιβές τις οποίες δεν θα πλησίαζε καθόλου εύκολα ένας γιατρός που έσωζε κάθε μέρα ζωές.
Έτσι, άρχισα να επεξεργάζομαι τη σημασία της λέξης χρησιμότητα. Ναι, χρησιμότητα είχε η προσπάθεια να μεγαλώνω μόνη μου ένα παιδί – κι ας μην τα κατάφερνα πάντα καλά. Χρησιμότητα είχαν συνεντεύξεις με σπουδαίους ανθρώπους που είχαν πραγματικά κάτι να πουν, κάτι να προσφέρουν. Χρησιμότητα είχαν οι πρακτικές λύσεις που μπορούσαν να κόψουν δρόμο από ατέλειωτες, βαρετές θεωρητικές προσεγγίσεις. Και τότε ξεκίνησα να σκέφτομαι πως αν θέλει πραγματικά κάποιος ν’ αφήσει πίσω του μια παρακαταθήκη, ένα αποτύπωμα ουσίας, αυτό το κάτι πρέπει να είναι χρήσιμο.
Χρήσιμο, όπως και το παρεάκι μας εδώ στο Just a Number που δίνει φτερά σε αυτό το όμορφο, έστω προχωρημένο, φεγγάρι της ζωής, προκειμένου να επανεφευρίσκουμε κάθε μέρα τον εαυτό μας – και όχι μόνο αυτό αλλά, αν θέλουμε, να τον κάνουμε όλο και πιο χρήσιμο.
