– μη ξεχνάς* υπάρχουν και παράθυρα
Κι ο θεός
μας ζήλεψε.
Μόνο δικό μας
προνόμιο
«το ανθρώπινο λάθος»
– Ευτυχία
Πώς ξεκινώ πάλι; Μετά από μια αποτυχία; Επώδυνη!
Κι όμως, δείτε, πόσες άλλες μεταφράσεις έχει αυτό, που όχι μόνο δεν μας τις έμαθαν, μα δεν επέτρεψαν και να τις δούμε.
Αποτυχία και το Α δε μου στερεί την τύχη, μα δίνει ευκαιρία μάθησης και μάλιστα, ταχύτερης. Και βοηθά να ανακάμπτω και να αναρρώνω γρηγορότερα.
Αποτυχία και το λάθος μου γίνεται πάθος μου και μέσο κατανόησης.
Κι εκεί, στη δυσλειτουργία ή τη μη λειτουργία, αναρωτιέμαι «πώς λειτουργεί;»
Και τότε κατανοώ, πώς λειτουργεί σωστά.
Αποτυχία και η κρίση γίνεται ρήγμα και μ’ αφήνει να δω από μέσα τα κρυμμένα και τ’ άγνωστα. Κι έτσι αναγνωρίζω τη σωτηρία μου.
Αποτυχία και επιβεβαιώνω Εμένα.
Και στη δυσκολία ορθώνομαι και την αγκαλιάζω γιατί αυτή πραγματώνει Εμένα.
Αποτυχία και το ταπεινό, μου διδάσκει το γήινο (η επάνοδος στη γη μου, γιατί θεός δεν είμαι).
Αποτυχία, η προσευχή μου.
Να ξέρω τι δεν μπορώ να αλλάξω.
Να ξέρω τι μπορώ να αλλάξω.
Και να έχω την ηρεμία να ισορροπώ σωστά ανάμεσα στα δύο.
Αποτυχία, η ευκαιρία μου.
Να υπάρξω πάλι.
Να με εφεύρω πάλι.
Να με διορθώσω πάλι,
στην ιστορία μου μέσα και στη ζωή μου.
Αποτυχία και ταμπέλα να μην είναι.
Το ότι αποτυγχάνω δε με κάνει αποτυχημένο, όσο οδυνηρά και να το βιώνω.
Αποτυχία με «συνώνυμο» την τόλμη.
Τολμώ ν’ αποτύχω.
Τολμώ να ενηλικιωθώ.
Τολμώ να ζήσω!
Αποτυχία! Και να τη βλέπω ως το μεγαλύτερο βήμα, απ’ το μηδέν στο ένα, στο μακρύ μονοπάτι της ζωής μου.
Αποτυχία, που στο σχολείο δεν απέτυχα ποτέ.
Κι έτσι άργησα να πετύχω στο σχολείο της ζωής (αργά, μα όχι αργά).
Επιτυχία και να μην ταυτίζομαι μαζί σου.
Δεν με καθηλώνουν μόνο οι αποτυχίες, μα με περιορίζουν και οι επιτυχίες.
Αποτυχία κι απογοήτευση.
Και να μου εντείνετε την αίσθηση της γεύσης.
Και να γεύομαι βαθύτερα τις ικανοποιήσεις της ζωής, αλλιώς θα παρέμεναν άγνωστες.
Και τη χαρά μου, που για να ναι αληθινή πρέπει να ναι κι ενοχλητική.
Αποτυχία μου
Και να με κάνεις ν’ αμφιβάλλω.
Και να σπάω τις σιγουριές μου.
Και να ψηλαφώ την αλήθεια μου,
με ελπίδα και φόβο, ανθρώπινα!
Αποτυχία μου
Κι η αναρώτηση «τι μπορώ να γίνω;»
Κι η αναρώτηση «τι μπορώ να είμαι;»
Κι η αναρώτηση αυτή, να μην αναστέλλει την ελευθερία μου.
Αποτυχία μου.
Ο έκπληκτος βασιλιάς μου, που με οδηγεί πιο κοντά στους άλλους και σ’ Εμένα.
Ρουά ματ, μικρά μου, στην απλή χαρά της ζωής.
Και το παιχνίδι ξαναρχίζει.
Ας πάρουμε το ρίσκο να ζήσουμε!
Υ.Γ Ευγνώμων στον Charles P.
Και στο Παν του Π.
Και τι είναι
τελικά η ζωή ;
Μια σειρά
από διορθώσεις.
Υπέροχη!
-Ευτυχία
