Με μια ακόμη μεγαλειώδη χειρονομία και με το γνωστό σερί ατομικών ρεκόρ στη σεμνότητα, ο υπεραθλητής μας Μίλτος Τεντόγλου δίνει τη θέση του, ως σημαιοφόρου της ελληνικής αποστολής στο Παρίσι, στον άλλο υπέρ-τεράστιο Γιάννη Αντετοκούμπο (τον Γιάννη που λάτρεψε το γαλανόλευκο σύμβολο της χώρας η οποία του έκανε τη ζωή πατίνι).
Δίπλα του, σημαιοφόρος επίσης, η Αντιγόνη Ντρισμπιώτη, χρυσή πρωταθλήτρια Ευρώπης στο βάδην, που τη χαρακτήρισαν κάποτε «υπερήλικα» για το στίβο και που εργάζεται καθημερινά στο οικογενειακό τσιπουράδικο, πηγαίνοντας για προπόνηση στο τέλος της βάρδιας της.
Το «Πειρατικό» που μας έκανε, γνωστούς-άγνωστους, να κλαίμε από χαρά, αγκαλιασμένοι στο Euro 2004, το «κάτσε κάτω από τη μπάρα» στον Πύρρο Δήμα όταν σήκωνε 3 φορές το χρυσό μετάλλιο των Ολυμπιακών αγώνων σε Βαρκελώνη, Ατλάντα και Σίδνεϋ.
Εκείνο το συγκλονιστικό «για την Ελλάδα ρε γαμώτο» της Βούλας Πατουλίδου, ο Γιάννης Μελισανίδης, ο Λευτέρης Πετρούνιας, ο Νίκος Κακλαμανάκης, η ιπτάμενη Κατερίνα Στεφανίδη, η Μαρία Σάκκαρη.
«Μου είπαν οτιδήποτε άλλο θα κάνεις στη ζωή σου, αλλά αθλήτρια δεν θα γίνεις ποτέ. Το αστείο είναι ότι το στάδιο όπου άκουσα αυτά τα λόγια σήμερα ονομάζεται «Βερούλειο», είχε πει πριν από καιρό η Άννα Βερούλη.
Δεν τελειώνει φυσικά εδώ η λίστα των ηρώων μας, όπως δεν απαλλάσσεται η ιστορία του αθλητισμού και από μελανά σημάδια.
Είναι όμως συντριπτικά περισσότερες οι φορές που αυτό το πνεύμα αθάνατο, μάς έκανε να ανατριχιάσουμε μέχρι τη ρίζα της καρδιάς μας,
Διαβάστε τι έγραφε ο μεγάλος συγγραφέας Eduardo Galeano για τον Jesse Owens, τον δρομέα- θρύλο: «Στους Ολυμπιακούς Αγώνες, που οργάνωσε ο Χίτλερ για να αποθεωθεί η ανώτερη φυλή του, το μεγαλύτερο αστέρι ήταν ένας μαύρος, γεννημένος στην Αλαμπάμα που οι παππούδες του ήταν σκλάβοι.
Ο Χίτλερ αναγκάστηκε να καταπιεί τέσσερις προσβολές: τα τέσσερα χρυσά μετάλλια που κέρδισε ο Owens. Όταν ο πρωταθλητής γύρισε στη χώρα του δεν τον συνεχάρη ο Πρόεδρος ούτε δέχτηκε πρόσκληση από τον Λευκό Οίκο. Ξαναγύρισε στη ζωή του: Έμπαινε στα λεωφορεία από την πίσω πόρτα, έτρωγε σε εστιατόρια για μαύρους, χρησιμοποιούσε τις τουαλέτες για μαύρους», Για τον Owens που είχε πει κάποτε: «Η νίκη ξεκινά με πλήρη έλεγχο των βασικών. Μετά χρειάζεται πάθος, αποφασιστικότητα, πειθαρχία και αυτοθυσία. Και, τελικά, απαιτεί μια γερή δόση αγάπης, δικαιοσύνης και σεβασμού για τον αντίπαλο. Βάλε όλα αυτά μαζί και ακόμα κι αν δεν κερδίσεις, πώς γίνεται να χάσεις;»
Και ήταν ο Emil Zatopek, ο άνθρωπος-ατμομηχανή, όπως αποκαλούσαν τον Τσέχο δρομέα μεγάλων αποστάσεων που θεωρείται πάντα ένας από τους σπουδαιότερους αθλητές του 20ου αιώνα, ο οποίος έλεγε: «Ένας αθλητής δεν μπορεί να τρέχει με τα λεφτά στις τσέπες του. Πρέπει να τρέχει με την ελπίδα στην καρδιά και τα όνειρα στο κεφάλι του».
Ωστόσο, το πιο σπουδαίο ίσως είναι να ακούς τον Michael Jordan, είδωλο δισεκατομμυρίων πιτσιρικάδων αυτής της παράξενης, δυσανάγνωστης σημερινής καινούργιας γενιάς, να τους λέει:
«Έχω αστοχήσει σε περισσότερα από 9.000 σουτ στην καριέρα μου. Έχω χάσει σχεδόν 300 αγώνες. Μου έχουν εμπιστευτεί 26 φορές να ρίξω το νικητήριο σουτ του αγώνα και αστόχησα.
Έχω αποτύχει τόσες και τόσες και τόσες φορές στη ζωή μου. Κι αυτό είναι που με έκανε να πετύχω».
