Νυχτιά ανοιξιάτικη. Το θρόισμα από τα υφάσματα στα παραθύρια της πριγκιπικής κάμαρας απαλό, νανουριστικό.
Οι γρύλοι απ’ έξω, σε μουσική συμφωνία ξαγρυπνούσαν, ενώ το όμορφο νεαρό κορίτσι περιπλανιόταν στα δρομάκια του ονείρου του. Ξάφνου, τ’ όνειρο την εγείρει τρομαγμένη από τον ύπνο της. Δυο «ήπειροι» διεκδικούν την πανέμορφη κόρη, στο όνειρό της μέσα, η Ασία και η άλλη απέναντι (αυτή που τελικά θα την κερδίσει). Τα μελλούμενα έχουν ήδη γραφτεί.
Ο πατέρας των θεών, ο πρωταγωνιστής της ιστορίας τους, είναι ήδη ο μοιραίος σεναριογράφος της.
Η πριγκίπισσα αποδέχεται ασυνείδητα το μοιραίο, καθώς την επομένη πρωία, με τις αγαπημένες της φίλες πάει σε μια από τις παραλίες της Φοινίκης, άνθη να μαζέψει…
Λυγερόκορμη. Βόστρυχοι σκούροι γυαλίζουν κάτω απ’ τον πρωινό ήλιο, όπως το χρυσό καλάθι με την Ιώ ζωγραφισμένη επάνω του, που κρατά στα χέρια της η πανώρια κόρη!
«Κι αυτά εδώ θέλω. Λευκά και ντροπαλά μα με άρωμα ντελικάτο!»
Η κόρη μεσ’ το γέλιο με τις φίλες της δίπλα, μαζεύει τα άνθη. Λευκά και τα κύματα εκεί, σ’ ένα παφλασμό αρμονικό με το ανοιξιάτικο αεράκι.
Λευκός κι εκείνος, με τη μορφή ταύρου, εμφανίζεται σα να βγαίνει από τα κύματα τούτα!
Αδύνατον ν’ αντισταθεί η κόρη. Η όψη του εξαίσια, η ματιά του σαγηνευτική και η κίνηση να καθίσει στη ράχη του, αναπόφευκτη.
«Πάμε» της ψιθυρίζει με μαλακιά φωνή, μην την τρομάξει και με αστραπιαία κίνηση, πηδά στα κύματα έχοντας το αντικείμενο του πόθου του, πάνω του.
Η Ευρώπη – έτσι λένε την πριγκιπική της ομορφιά – μάταια προσπαθεί να ζητήσει βοήθεια μ’ απλωμένα τα χέρια, από τις φίλες της. Να τη φτάσουν αυτές, αδυνατούν.
Κι ο ταύρος, σα δελφίνι, καβαλάει τα κύματα και στο πέρασμά του, η θάλασσα τα χαϊδεύει να γαληνέψουν. Ο μελλοντικός εραστής έπρεπε να φτάσει γρήγορα τη νύφη του, στον προορισμό. Τα θαλάσσια πλάσματα παιχνιδίζουν και οι Νηρηίδες χορεύουν κι όλα μαζί συμμετέχουν στη γαμήλια γιορτή.
Κι ο Ποσειδώνας χτενίζει με την τρίαινά του το νερό, μονοπάτι ν΄ ανοίξει. Ο εραστής αδελφός του στην Κρήτη να φτάσει. Κι οι Τρίτωνες, ένθεν κι ένθεν στην υγρή διαδρομή, ήχους απαλούς φυσάνε απ΄ τα μακριά τους κοχύλια, την κόρη να γλυκάνουν να μη φοβάται…
Ερωτική ιστορία μέσα από μια αρπαγή, που ακόμη και τον Όμηρο συγκινεί, που χωρίς όνομα την αναφέρει. Και τόσοι άντρες σημαντικοί, ο Ηρόδοτος, ο Παλαίφατος, ο Θεόφραστος, ιστορία κάνουν το Δία και την Ευρώπη.
Καταλαβαίνετε ήδη, Μικρά μου, πως την ιστορία του ερωτικού πάθους του Διός για την πανώρια Ευρώπη, καταγράφω.
Αυτόν το μύθο, που πολλοί τον έγραψαν, άλλοι τον ζωγράφισαν κι άλλοι τον σμίλεψαν. Μα γιατί άραγε τόση έμπνευση;
Αλλά ας συνεχίσω!
Στην Κρήτη η συνέχειά του, στον τόπο που γεννήθηκε και ανατράφηκε ο πατέρας Δίας.
Οι Ώρες ετοιμάζουν το νυφικό κρεβάτι εκεί, στο Δικταίον Άντρον, ο «ιερός γάμος» να ολοκληρωθεί.
Ο μεγάλος θεός, εκστασιασμένος απ’ την ομορφιά της παρθένου κόρης, εκεί θα ολοκληρώσει το γάμο και θα της χαρίσει τρεις όμορφους γιους που τα ονόματα Μίνωας, Ραδάμανθυς και Σαρπηδόνας θα πάρουν. Καθώς και τρία δώρα μοναδικά. Τον Τάλω, τον χάλκινο γίγαντα, ένα χρυσό σκύλο που τίποτα δεν άφηνε αθήρευτο και βέλη που άστοχο δεν ήξεραν τί σήμαινε.
Μα γιατί άραγε έμεινε μύθος αθάνατος στο πέρασμα των αιώνων;
Βασιλιάς τότε της Κρήτης ο Αστερίων, με κρατερή γενιά από τον Δευκαλίωνα, που είχε γιο τον Έλληνα κι αυτός με τη σειρά του γιο, τον Τέκταμο, πατέρα του Αστερίωνα.
Ο μύθος λέει –μα λέει την ιστορία;- πως ο Δίας παντρεύει την Ευρώπη με τον Αστερίωνα, που παίρνει τα παιδιά της σα δικά του και τ’ ανατρέφει.
Και τώρα Μικρά μου, η αναρώτηση. Γιατί μας ενδιαφέρει μια μυθολογική ερωτική ιστορία, υφασμένη με δόλο και μια απηγμένη πριγκιπική κόρη για πρωταγωνίστρια;
Γιατί κάτω απ΄ αυτόν, πριν απ΄ αυτόν, μια ολόκληρη ιστορία έχει γραφτεί.
Η αρπαγή, αφορμή πολεμική και κύκλος αντεκδικήσεων. Ο Ηρόδοτος γράφει το μύθο σε Ιστορία, όπου Έλληνες πατούν το πόδι στην Τύρο της Φοινίκης κι αρπάζουν την πανώρια Ευρώπη (σας θυμίζει κάτι από Ωραία Ελένη;) και ο ταύρος – Δίας ο εραστής, δεν είν’ άλλος απ’ τον βασιλιά Αστερίωνα, γιο του Τέκταμου κι εγγονό του Έλληνα.
Κοσμοϊστορικά γεγονότα. Η δύση των δύο σημαντικών ελληνικών πολιτισμών –με διαφορετική χρονολογική αφετηρία- του μινωικού και μυκηναϊκού, συμβαίνει ιστορικά στην ομηρική εποχή, με τη μετακίνηση φύλων (ιδίως δωρικών). Ο χρονικός προσδιορισμός, μύθου και ιστορίας, μοιάζει να συγχρονίζεται με την απαρχή του ελληνικού αλφαβήτου και της πιθανής προέλευσής του από το φοινικικό.
Ο έρωτας του Έλληνα θεού για την πανώρια κόρη της Φοινίκης «γεννά» την γραπτή ιστορία του ελληνικού πολιτισμού.
Η ελληνική γλώσσα δεν ονοματοδοτεί μόνο μια ολόκληρη ήπειρο, μα εμβαπτίζει και την πολιτισμική αρχή της, μέσα στην ελληνική κολυμπήθρα.
Ο ερωτικός μύθος, βαθιά συνδεδεμένος χρονικά με την Ευρώπη, τους λαούς της και τον ελληνικό πολιτισμό. Ο Δίας του Δικταίου Άντρου της Κρήτης, ο Δίας της ερωτοτροπίας με την κόρη της Ανατολής και του ιερού τους γάμου, ενώνει τους κόσμους της Ανατολής με τους κόσμους της Δύσης. Και οι Έλληνες τη λέξη Ευρώπη χρησιμοποίησαν για τις κτίσεις τους δυτικά, σε διαχωρισμό από αυτές της Μ. Ασίας, όπου τελικά θεμελίωσαν κι ένα νέο πολιτισμό, που θα εξαπλωνόταν σε όλη την χερσόνησο με το όνομα Ευρωπαϊκή.
Ερωτική αλληγορική καταγραφή, ιστορικών γεγονότων.
Όμως εδώ, εγείρεται ξανά ένα ερώτημα Μικρά μου.
Η ιστορία γέννησε το μύθο καταγραφέα ή ο μύθος εμπνευστής και ποιητής της Ιστορίας την προείπε; Μοιραίο ή τυχαίο; Τροφοδοτεί ή τροφοδοτείται ή και τα δύο!
Ένα είναι σίγουρο, ότι η διαδικασία –όποια κι αν είναι- του εξασφαλίζει διάρκεια και νεότητα. Τον κάνει παρελθόν, παρόν και μέλλον. Συνυφασμένο απ’ τη μια, με τον έρωτα για τη γλωσσικά ελληνική Ευρώπη (<ευρύ και ωπός=μάτι, όψη) μα και βίαιο απ΄ την άλλη, δοσμένο μέσα από μια αρπαγή κι έναν –γιατί όχι- βιασμό. Ο Δίας-ταύρος, κακός άρπαγας στο μύθο της αθώας φοινικικής πριγκίπισσας, ή θεός σε διάλογο με τον έρωτα και σε ιερό γάμο με την πριγκιπική κόρη; Αμφιθυμία του μύθου. Μια Ευρώπη της επιδίωξης της ειρήνης και της ελευθερίας καθήμενη σε μια ιστορία αρπαγής και βιασμού;
Το πώς διαβάζουμε τα πράγματα Μικρά μου, αποτελεί προβολή του πώς διαβάζουμε τον εαυτό μας.
Δώσαμε τα φώτα του πολιτισμού στην Ευρώπη και σβήσαμε τα δικά μας; Σε μια γλώσσα ελληνική που φτώχυνε τόσο και μεταλλάχθηκε από τις ευρωπαϊκές επιρροές; «Ου νουζ αβόν καταντί και που σ’ ανκόρ;»*
Ως Ευτυχία θα μείνω στη θετική ανάγνωση του Έρωτα, της συναρπαγής εξ αυτού στο Δικταίον Άντρον και του ιερού γάμου της «ανοιχτομάτας» Ευρώπης με τον «Ευρύωπα» Δία (ένα από τα επίθετά του). Θα μείνω στη σαγήνη του μύθου και στην εκτίμηση μου για τον Έλληνα. Ευχόμενη να εκτιμήσει κι αυτός το μύθο του, την ιστορία του και τον εαυτό του!
*Λογοπαίγνιο με «γαλλική» επίδραση:
«πού έχουμε καταντήσει και που ΄σαι ακόμη…»
