Αναρωτιέμαι μερικές φορές, αν είχε εφευρεθεί η offset εκτύπωση στην αρχαιότητα, θα είχαν άραγε στα δωμάτιά τους οι πιτσιρικάδες της εποχής, αφίσες του Πλάτωνα, που υπήρξε ο μεγαλύτερος ίσως influencer της ιστορίας προ Χριστού; Κι αν ναι, τι είναι αυτό που θα έκανε και τότε, όπως κάνει και σήμερα, τον κόσμο κάθε παιδιού να βάφεται στα χρώματα μιας ομάδας, να μιλάει τη γλώσσα των ειδώλων του, να μιμείται παραδείγματα συμπεριφορών που διατρέχουν όλες τις αποχρώσεις μιας γκάμας από την αριστεία έως τη βαριά παραβατικότητα; Κι όταν το παιδί μεγαλώνει, ενηλικιώνεται, ωριμάζει, γιατί συνεχίζει να επιθυμεί την άσκηση μιας μορφής «οπαδισμού», που εκφράζεται με θαυμασμό και following προτύπων, τα οποία προσφέρονται για την εναπόθεση των ελπίδων και των προσδοκιών του; Και τι είναι αυτό, τελικά, Καλό ή κακό;
Τεράστια η κουβέντα, αναπάντητες οι περισσότερες ερωτήσεις. Κοινώς, Νίκη μας, μάς πέταξες στα πολύ βαθιά και, προσωπικά, μπερδεύομαι στην προσπάθεια να εντοπίσω το συνδετικό νήμα που ενώνει τη λατρεμένη μου Χάιντι στα Ψηλά Βουνά, με τη Σιλβί Βαρτάν και τον Τζόνι Χάλιντέϊ, με τον φιλόλογο του Λυκείου που ευλόγησε τον έρωτά μου για τα γράμματα, τον ινστρούχτορα του νεανικού επαναστατικού πρωταθλητισμού, τη Τζάνις Τζόπλιν, τον Μπομπ Ντίλαν και τη Τζόαν Μπαέζ στο Γούντστοκ, τον Έρικ Κλάπτον και τους θεούς της ροκ, τους μεγάλους φιλόσοφους της Ανατολής, τη Μεγάλη Κυρία του εκδοτικού συγκροτήματος που μ’ έσπρωξε στα βαθιά της δημοσιογραφίας, εκδότες, δημοσιογράφους, διευθυντές, συγγραφείς, ομιλητές στο Ted-X, όψιμους φίλους στα social media, συναδέλφους, φίλους της καρδιάς – ούτε σε μητροπολιτική πλατεία θα χωρούσαν όλοι μαζί. Τι γύρευα κάθε φορά; Έμπνευση; Καθησυχασμό φόβων; Γνώση; Ελπίδα; Ή μήπως -το πλέον περίπλοκο- έναν θεό, μια θρησκεία, στην οποία επιτέλους να αφεθώ;
Κάπως έτσι καταλήγω στο «μη φοβού τους μέντορες» – αρκεί να μη φορτώνεις πάνω τους τα αταξινόμητα «άπλυτα» της ψυχής σου, να μην τους αποδίδεις ιδιότητες που ανήκουν σε σφαίρες φαντασίας, περιφρονώντας τους αντικειμενικούς περιορισμούς της ανθρώπινης φύσης – τους ή σου.
Γιατί το αποτέλεσμα μπορεί να μην είναι απλώς καλό ή κακό, αλλά κυριολεκτικά ολέθριο. Εκ πείρας αυτό.
Υστερόγραφο για τον Γιάννη Μπουτάρη: Είχα κι εγώ την ευκαιρία να συνεργαστώ μαζί του για καιρό όταν, πριν πολλά χρόνια, ίδρυσε μαζί με άλλους σπουδαίους ανθρώπους, τη ΜΚΟ “Νηφάλιοι” για συμπαράσταση στους αλκοολικούς και το περιβάλλον τους. Και νομίζω πως ένας είναι ο λόγος για τον οποίο υπήρξε κορυφαίος influencer – με την ουσιαστική σημασία της λέξης: ότι σε κάθε στιγμή του, σε κάθε δράση, σε κάθε κουβέντα, έβλεπες την αλήθεια του, ατόφια. Αυτήν την κορυφαία αξία για την οποία ο άνθρωπος ανέκαθεν διψάει.
