Όταν έλαβα το μήνυμα της Νίκης σχετικά με το θέμα του τεύχους που διαβάζετε αυτή τη στιγμή, ένιωσα σα να με πέταξε με ένα ελικόπτερο από ψηλά σ’ ένα απότομο «φρύδι» του Έβερεστ, ανάμεσα από δυο μεγάλες χαράδρες.
Η μία από αυτές ήταν γεμάτη παιδιά μασκαρεμένα, που χόρευαν στους ήχους δυνατής μουσικής, μασουλώντας τεράστια, πολύχρωμα γλειφιτζούρια, διασκεδάζοντας με την ψυχή τους την υπέροχη ευκαιρία να γίνουν για λίγες ώρες οι παντοδύναμοι ήρωες της φαντασίας τους.
Γύρω τους, μέσα σε μικρά μπαλονάκια, πετούσαν εκατοντάδες χιλιάδες λέξεις από αυτές που γράφουν οι ειδικοί της ψυχής για να εξηγήσουν πόσο σημαντική είναι η έννοια της μεταμφίεσης για τα παιδιά.
Ή έστω και προσωρινή, κατάκτηση μιας άνευ όρων ελευθερίας μπορεί να είναι έως και θεραπευτική για ένα πιτσιρίκι που έχει ντυθεί αστυνόμος ώστε να μη νιώθει αδύναμο, χωρίς αυτοπεποίθηση – ή σούπερμαν για να κερδίσει το θαυμασμό απαλλάσσοντας τον κόσμο από το κακό – ή δράκουλας για να πείσει τον εαυτό του ότι δεν έχει τίποτα να φοβάται όταν σκοτεινιάζει.
Στην άλλη χαράδρα ήταν οι ενήλικες. Κι αυτοί μασκαρεμένοι κι αυτοί χόρευαν – μόνο που έτσι όπως τους κοιτούσα από ψηλά, έμοιαζε σαν να μην πήγαινε κάτι καλά. Ήταν σχεδόν αδύνατο να καταλάβεις ποιος ήταν μασκαρεμένος και σε τι. Ο μεταμφιεσμένος σε στρατηγό, ας πούμε, που έριχνε κάθε τόσο ένα χαστούκι στη συνοδό του, το έκανε στο πλαίσιο του ρόλου που υποδυόταν – ή μήπως δεν υποδυόταν τίποτα; Μόνο κάποια στιγμή έγινε ένα ξαφνικό φλας-μπακ και μου φάνηκε πώς είδα από ψηλά τους οικογενειακούς φίλους των γονιών μου – τον κύριο Αριστείδη για παράδειγμα, που περίμενε πώς και πώς να ντυθεί Ορέστης Μακρής και, σαν μεθύστακας, να του επιτραπούν μερικές παρασπονδίες του χεριού του, που ψαχούλευε τη μεταμφιεσμένη σε Μέριλιν, άγνωστη ντάμα του, περισσότερο απ’ όσο επέτρεπαν οι συζυγικοί νόμοι. Πιο δίπλα, η κυρία του είχε ήδη εξυφάνει σχέδιο εκδίκησης, παρακολουθώντας ξελιγωμένη έναν wannabe Sinatra που τα είχε βάλει με το μικρόφωνο – κι όλα αυτά ανάμεσα σε Ναπολέοντες, σουφραζέτες και άγνωστης ταυτότητας σκιές που κυκλοφορούσαν καλυμμένες με τα ντόμινο, απολαμβάνοντας την ινκόγκνιτο συμμετοχή τους στο γλέντι.
Άλλο θέλω να πω: είτε είμαστε στο Δημοτικό σχολείο είτε στο rest home, η θεραπευτική αξία της μεταμφίεσης είναι κοινή, διαχρονική και σημαντική. Πίσω από τη μάσκα νιώθουμε κατά τρόπο πιο ασφαλείς. Θεωρούμε ότι, αφού δεν θα μας αναγνωρίσουν, δεν θα μας κατακρίνουν κιόλας!
Έτσι, κρυμμένοι, μπορούμε να φέρουμε στην επιφάνεια ακόμα και τις πιο μυστικές πτυχές του εαυτού μας και να τον αφήσουμε, μαζί με τα ένστικτά του, να λειτουργήσουν ελεύθερα, μακριά από κοινωνικούς περιορισμούς.
Ναι, αλλά μήπως αυτό δεν ζούμε και στην καθημερινότητά μας; Χωρίς να λογαριάζουμε κανέναν ατομικό σεβασμό και κοινωνικό περιορισμό, κλείνουμε τις διαβάσεις των ΑΜΕΑ, μαχαιρώνουμε έναν μάγειρα επειδή δεν μας άρεσε το φαγητό, περνάμε τα κόκκινα φανάρια, παρακολουθούμε τα παιδιά μας να αλληλοχτυπιούνται με μένος στα σχολεία και τα γήπεδα, βριζόμαστε στους δρόμους, σκοτώνουμε γυναίκες (και όχι μόνο)… Θα πείτε, όχι όλοι. Εννοείται.
Μήπως όμως, οι υπόλοιποι να λανσάραμε ένα αντί-αποκριάτικο κίνημα;
Που να πρεσβεύει την επαναφορά των «εργοστασιακών» ρυθμίσεων μας, επιτρέποντας την εκρηκτική πλην ανώδυνη όμως εκτόνωσή μας, μόνο τις μέρες και ώρες του Καρναβαλιού;
