Editorial

Ο Καλός ο Χρόνος είναι οι Καλές Παρέες

Ο Δάμων κι ο Φειδίας, ο Αχιλλέας κι ο Πάτροκλος, ο Ίκαρος κι ο Δαίδαλος, ο Πλάτων κι ο Αριστοτέλης, ο Φρόυντ κι ο Καρλ Γιουνγκ… Κι άλλες πολλές θρυλικές φιλίες μυθικών προσωπικοτήτων που, με τις συχνά περίπλοκες σχέσεις τους, όρισαν και καθόρισαν σε απεριόριστες διαστάσεις την έννοια φιλία.
Στις καθ’ ημάς πιο ανθρώπινες διαστάσεις, τα «κόψε-φίλα», τα «φίλοι-φίλοι καρυοφύλλι», τα «για πάντα μαζί» του Δημοτικού, κι αργότερα τα «δεν θα χαθούμε, πάντα θα βρισκόμαστε σαν να ήταν χθες» των συν-απόφοιτων και πιο αργότερα «γνωστούς έχω πολλούς, φίλους όμως 2-3» τίμησαν αλλά και περιόρισαν κάπως στην πράξη την υπέρμετρη αξία της φιλίας.

Κάποια μέρα όμως, με έκπληξη (θα έπρεπε;) είδαμε στη «συνταγή», την επιστημονική και τεκμηριωμένη της μακροβιότητας που θα μας βοηθήσει να καβατζάρουμε ή τουλάχιστον να φτάσουμε τα 100, να περιλαμβάνει ως οδηγία #3 μετά την υγιεινή διατροφή και τη φυσική άσκηση, τις φιλικές κοινωνικές σχέσεις και μάλιστα τις νέες, τις καινούργιες γνωριμίες.
Κι έτσι ήρθε ένας ξεγυριστός φούσκος στα «δεν με ενδιαφέρει να γνωρίσω καινούργιους ανθρώπους», στα «ουφ, βαριέμαι να κουνήσω από το σπίτι μου», στα «μόνο με την οικογένεια μου θέλω να περνάω τις γιορτές». Χωρίς καθόλου να είμαι οπαδός του ξύλου που βγήκε από τον παράδεισο (εκτός φυσικά από την ομώνυμη ταινία της Βουγιουκλάκη!) τα χαστούκια καμιά φορά είναι καλά όταν μας σώζουν, χωρίς πολλά- πολλά, από τις μεγαλοπρεπείς λούμπες που τρεχάτοι οδεύουμε να πέσουμε. ‘Οπου η επικείμενη λούμπα είναι η μοναξιά, η κοινωνική απομόνωση, ο πνευματικός μαρασμός. Με τις γνωστές συνέπειες. Θλίψη, μελαγχολία, ίσως και κατάθλιψη. Ανία. Σημαντική απώλεια της χαράς της ζωής.

Ας φωτίσω όμως, μέρες που είναι την αντίθετη εικόνα. Καμαρώνω τη φίλη μου που, κουβεντιάζοντας μαζί της σήμερα σχετικά με το θέμα, μου έλεγε: «Εμένα που με βλέπεις και με ξέρεις έχω και μια ακόμα, πέρα από τη γνωστή, μια τρελή παρέα. «Από καλλιτέχνες», (η ίδια είναι απόμαχος ιατρός πρώην επικεφαλής μεγάλων οργανισμών) «που δεν έχουν ιδέα τι θα πει ωράριο» (η ίδια είναι ο πιο ακριβής άνθρωπος που γνωρίζω) «που ντύνονται σαν καρναβάλια» (η ίδια είναι η επιτομή της κλασικής κομψότητας), «που η καλύτερη μου της παρέας έχει βαμμένα κόκκινα της φλόγας μαλλιά (η ίδια δεν βάφει τα μαλλιά της άλλο από το φυσικό της) «και οι περισσότεροι δεν έχουν παιδιά από επιλογή» (η ίδια είναι φανατική μαμά και γιαγιά). «‘Οποτε βλεπόμαστε περνάω τέλεια! Και το κυριότερο; Συνήθισα και μου αρέσει και το επιδιώκω να γνωρίζω κι άλλους καινούργιους ανθρώπους, που δεν είναι κατ’ ανάγκη στο ίδιο καλούπι με μένα. Να παρακολουθώ έναν διαφορετικό τρόπο σκέψης. Έτσι απλά και χωρίς πολλά – πολλά μου αρέσει η… λάιτ παρέα μου. Μου εξάπτει την περιέργεια, τη φαντασία, μου γυμνάζει τον εγκέφαλο η διαδικασία».

Μα ναι, πόσο φυσικό μου ακούγεται ειδικά τώρα, στην πιο ώριμη φάση της ζωής μου, αυτή η λάιτ προσέγγιση μιας απλής ευχάριστης αλλά και τόσο ευεργετικής κοινωνικότητας.
Να συνδέεσαι εύκολα κι απλά όταν το έχεις ανάγκη με “τα φιλαράκια”. (Τι ωραία υποκοριστικά αποκλειστικά της ελληνικής γλώσσας!!!).
Όπου η τεράστια ωφέλεια που προκύπτει για την πνευματική ευεξία και την ψυχολογία, από τη φυσική διάδραση και τη συναναστροφή, δεν αφορούν μόνο τις εορταστικές περιόδους.

«Μα μου αρέσει να είμαι μόνος/μόνη, μια χαρά περνάω με τον εαυτό μου!» ακούω να λέγεται (και λέω κι εγώ) συχνά-πυκνά. Ναι, βέβαια. Αλλά και πόσο ωραίο να μπορείς να κάνεις εύκολα νέες γνωριμίες, όχι βέβαια από το ίντερνετ – μόνο- αλλά με μια καλημέρα στον δρόμο, στο σουπερμάρκετ, στο μετρό, σε όλα τέλος πάντων τα «οχήματα» που μας μεταφέρουν, ανώδυνα και άκοπα, κοντά στην ευκαιρία να βγούμε λίγο «έξω», να ανοιχτούμε στο άγνωστο- και στον/στην άγνωστο.

Σήμερα όλοι εμείς, η παρέα του Just a Number, ευχόμαστε από καρδιάς σε όλους εσάς, στην ευρύτερη, μεγάλη (πια!) JAN παρέα, υγεία, αγάπη, ειρήνη, ευημερία, και