Από τις πολλές και μεγάλες μετακομίσεις που έχω κάνει στη ζωή μου ως τώρα, κρατώ ως τα πολυτιμότερα αποθηκευμένα – και μηδέποτε προς απορρίμματα – κάποιες κούτες με χειρόγραφες αλληλογραφίες: με γονείς, με ξενιτεμένο αδελφό, με φιλενάδες, με συμμαθήτριες, με αγαπημένους.
Και με παιδιά, από τις διάφορες κατασκηνώσεις τους, ή από το σπίτι, όταν εμείς οι γονείς λείπαμε σε κάποιο ταξίδι.
Καθόλου περιέργως, των παιδιών τα γράμματα είναι από και έως ηλικίας δημοτικού. Γιατί ύστερα ήρθαν τα κινητά, τα τάμπλετ, τα μηνύματα και τα μαίηλ.
Και όχι μόνο τα παιδιά, ούτε μόνο οι νέοι, αλλά αι γενεαί πάσαι ξεχάσαμε οριστικά χαρτιά αλληλογραφίας, φακέλους και γραμματόσημα και ταχυδρομικά κουτιά και επισκέψεις ταχυδρομεία κι αναμονή του ταχυδρόμου, καμμιά φορά τύπου ελληνική ταινία «μήπως έχω κανένα γράμμα, κυρ-Κώστα;»
Από όλη αυτή την ιεροτελεστία και την αντίστοιχη βιομηχανία (θυμηθείτε επιστολόχαρτα με τυπωμένα μονογράμματα ή ονόματα, σε πολυτελή ή έγχρωμα παστέλ χαρτιά, μερικά ήταν και αρωματισμένα..) νομίζω ότι αυτό που έμεινε ίδιο και ζητούμενο είναι το στιλ και η αισθητική του γράφοντος. Και βέβαια το ύφος μα και το ήθος του περιεχομένου.
Μα ποιο στιλ και ποια αισθητική, όταν ακόμα και η υπογραφή μπαίνει (και ισχύει) ηλεκτρονικά, ποιος προσωπικός γραφικός χαρακτήρας (αλήθεια, τι δουλειά κάνουν οι καλλιγράφοι, ή οι γραφολόγοι σήμερα;).
Κι όμως, η ψηφιακή αλληλογραφία έχει πάρα, μα πάρα πολλά «εργαλεία» για να κάνει ένα μαίηλ να μιλάει και να λέει πολλά για τον γράφοντα: η εμφάνιση δηλαδή η γραμματοσειρά που επιλέγει, το χρώμα των στοιχείων, το είδος και μέγεθος υπογραφής, μιλάνε για το ύφος/στιλ/αισθητική του.
Το ίδιο emoticons και άλλα συμβολάκια με τα οποία πιθανώς να διανθίζει το κείμενο του – προσοχή στις υπερβολές. Η προσφώνηση και το κλείσιμο, επίσης. Το subject/ θέμα που πρέπει να περιγράφει ακριβώς το περιεχόμενο. Προσοχή όμως στις αλυσιδωτές απαντήσεις που «ξεστρατίζουν» από το αρχικό θέμα. Όπου για παράδειγμα προκύπτει μια «ροή», κοινώς thread, με τίτλο αρχικού μαίηλ «Ευχές για το νέο έτος!» ενώ έχουμε αισίως φτάσει ημερολογιακά στο Χριστός Ανέστη. Αφήνω τα επικίνδυνα κι ευτράπελα, όπως πχ. Θέμα/Subject : «Παρακαλώ για την έγκρισή σας» που έχει καταλήξει μετά από διάφορα μαίηλ σε μαίηλ απόλυσης του αιτούντος (την έγκριση), με το ίδιο πάντα Θέμα: «Παρακαλώ για την έγκριση σας» (έχει συμβεί!).
Το πιο εύγλωττο πάντως, όχι πια για το ύφος αλλά και το ήθος του παραλήπτη σας είναι η… σιωπή του προς απάντηση σας.
Θα το λέγατε και ghosting, αν επρόκειτο για απότομη διακοπή ερωτικής σχέσης, αλλά τολμώ να πω είναι εξίσου κακοποιητική συμπεριφορά όταν αφορά επαγγελματική σχέση με αντίστοιχη ανταλλαγή μηνυμάτων ή/και μαίηλ.
Όπου δηλαδή ένα ωραίο πρωί κι ενώ βρίσκεστε στο μέσο μιας γραπτής επικοινωνίας, έχετε ανταλλάξει απόψεις κι ιδέες, έχετε υποβάλλει προτάσεις, προσφορά ή ό,τι άλλο τέλος πάντων συνιστά δυνητική, μέλλουσα ή τρέχουσα συνεργασία, ο συνομιλητής σας παύει να απαντά στα μαίηλ/μηνύματα/ τηλέφωνά σας. Απότομα, κι ανεξήγητα.
Κι ενώ κάθε μέρα παραμονεύετε με αδημονία το νέο μαίηλ του με το πολυπόθητο Re: (reply), o παραλήπτης των κρούσεων σας είναι άφαντος και η σιωπή του προς απάντηση σας. Κι εσείς αναρωτιέστε, Τι έγινε; Μήπως το μαίηλ μου πήγε spam; Μήπως το μήνυμα μου δεν παραδόθηκε; Μήπως κάτι κακό του/της συνέβη; Γιατί δεν μπορείτε να φανταστείτε ότι δεν μπορεί να σας γράψει ένα απλό στοιχειώδες «παρακαλώ μη συνεχίζετε, ευχαριστώ αλλά δεν ενδιαφέρομαι πλέον, ευχαριστώ για την προσφορά/πρόταση/ενδιαφέρον σας», για να ξέρετε πού βρίσκεστε.
Γιατί δεν μπορείτε να φανταστείτε τόση παντελή έλλειψη στοιχειωδών κανόνων επικοινωνίας την εποχή ΤΗΣ επικοινωνίας.
Δεν μπορείτε δηλαδή, τουλάχιστον στην αρχή της… εξαφάνισης, να φανταστείτε ότι πρόκειται για απλή κακοποιητική συμπεριφορά, για επίδειξη ισχύος, για αλαζονεία τύπου ο χρόνος μου είναι (πολύ) πιο σημαντικός από τον δικό σου. Για έλλειψη ελάχιστης αγωγής. Για κάτι τέτοιο τέλος πάντων. ‘Η για όλα αυτά μαζί..
Ανακράζετε, από μέσα σας: Γράψε μου, μη με γράφεις.!
Τη μέρα όμως που μια φωνούλα θα σας ψιθυρίσει στην αρχή, και εκκωφαντικά ευθύς αμέσως, «μη σκας, δεν σου αξίζει ούτε τόσο δα» να ξέρετε ότι το δάχτυλο σας θα πάει αυτόματα και άνετα και χαλαρά στο πλήκτρο delete και η «οθόνη» σας θα λάμψει καθαρή και υγιεινή, πάλι.
Κάποτε λέγαμε «τράβα το καζανάκι».
Τς, τς, μα τι εκφράσεις αντιαισθητικές για τη στήλη του στιλ…
